La Gironde voor groot en klein

Geschreven door Lien.

Wij zijn Thomas en Lien, 2 actief-rolstoelgebruikers die ook enkele meters kunnen stappen. We gaan dit jaar op reis naar de Gironde. Onze kinderen, Ina 12 jaar (slechtziend) en Jona 7 jaar, gaan ook mee. Voor veel van onze uitstapjes gebruiken we een freewheel (een 5de wiel dat voor onze twee voorwieltjes komt, zodat deze van de grond komen). Dat maakt vooral oneffen ondergrond eenvoudiger. 

Rouen

Onderweg maken we een eerste tussenstop in Parc animalier de Roumare. Een gratis dierenpark bij Rouen. De bedoeling is er een toegankelijke wandeling van 3 km te maken. Ik lees me op voorhand in en lees dat er geen toilet is. Ze houden belofte… Er is een parking, er zijn mooie vlakke paden, zonder pijlen weliswaar. Dus wandelen we meer dan 4 km, en er is helaas helaas echt geen toilet…

Angers

Daarna zetten we koers naar ons hotel. We parkeren op de parkeerplaats voor rolstoelgebruikers aan de overkant van de straat. Daar kan je gratis 8u parkeren. Omdat er tot 20u betaald moet worden, gaan we ervan uit dat we er de hele nacht mogen blijven staan…

We gaan te voet het stadje in, en ontdekken er een blauwe route. Deze beginnen we spontaan te volgen, en we komen zelfs plots een rolstoellogo op de route tegen! Helemaal in onze nopjes wandelen we het toeristische parcours verder. Enkel in Rue Cordelle komen we aan een steil kassei-stukje. Zonder ons 5de wiel niet haalbaar zonder hulp, met 5de wiel rijden we er rustig naar beneden.

Het is ook daar dat we beseffen dat dat rolstoellogo niet overal op de blauwe lijn staat!

We wandelen ook naar het kasteel van Angers (foto aan het begin van dit verslag). In ons hotel raden ze ons af om de kortste weg vanaf ons logement te nemen, dat zou te veel bergop en moeilijke ondergrond zijn. We gaan eerst via de blauwe lijn naar Place Sainte-Croix en volgen daarna de blauwe lijn tot aan het kasteel. Op het laatste stukje komen we weer zo’n rolstoellogo tegen! Voor ons was dit met 5de wiel haalbare route. Enkel vervelende kassei-stukjes, maar verder zeker oké. Wij zijn niet in de toeristische dienst geraakt, maar vragen ons af of er toch ergens een speciale route voor rolstoelgebruikers zou zijn…

We mogen het kasteel gratis binnen (mensen met een handicap gratis, en kinderen jonger dan 18 jaar ook). Als we 5 minuten voor het sluiten van de kassa aankomen worden we wel een beetje scheef bekeken… De blik straalt uit: Zo nipt, jullie willen vast alleen maar binnen omdat je weet dat het gratis is… en eerlijk is eerlijk… voor zo’n korte tijd hadden we de toegangsprijs niet willen betalen. Maar we hebben dus nog een goed half uur om er rond te dwalen… Eerst naar het Unesco-wandtapijt (drempelloos bereikbaar, wel met zware deuren, maar volk genoeg daar). We zijn een beetje teleurgesteld dat dat niet in 1 stuk is, maar kennelijk werd het beschadigd… Daarna vinden we een trap in een kasteeltoren, die de kinderen nemen. Ze komen op een andere hoek van de kasteelmuren weer naar beneden. De bel (die opriep om het bezoek af te ronden) hadden ze niet begrepen Maar goed, we raakten niet opgesloten, en de kinderen waren enthousiast. 

Terug van het kasteel naar de benedenstad, durven we toch de blauwe route door de oude stad nemen. Het zijn kasseien, maar met een lichte helling naar beneden. Met ons 5de wiel goed haalbaar.

De stad ligt trouwens hellend, De hellingen zijn lang, maar als je je route een beetje kiest, niet zo steil. Opvallend is hoeveel oversteekplaatsen noppentegels voor mensen met een visuele handicap hebben, ook buiten het historische centrum. Ik zie ook aan 2 zaken een deurbel zitten met een rolstoellogo naast… Ook het openbaar vervoer (tram, bus) zou toegankelijk zijn (niet getest). Je kan de app (Irigo) downloaden en daar blijkbaar je route plannen. 

Oh ja, ons appartement is Appart’City appart-hotel in Angers. We zitten op de tweede verdieping op het einde van de gang. De deur gaat met een typische hotelkaart open. Opvallend is dat je hem ook expliciet moet sluiten als je een gesloten deur wil. Met een heel gezin alleen maar interessant dat de deur dus niet per se gesloten is als er iemand van het ontbijt, de auto enz. komt! 

De voordeur van het appartement komt uit in de appartements-gang. Je moet in de gang draaien om naar je slaapkamer te gaan. Daar konden wij met onze manuele rolstoel zowel rechts (nipt) als links (ruimer) naast het bed. De nachtkastjes zijn vaste plankjes aan de muur. Naar onze mening niet haalbaar met een elektrische rolstoel. De badkamer komt uit op dezelfde gang. In de badkamer is een toilet waar je naast kan (geen handgreep gezien) en een douche met een opstapje van 1,5 cm (vierkante douche), er zijn geen handgrepen, geen thermostatische kraan en enkel een douchekrukje. Voor ons volstaat het, maar veel reclame met toegankelijkheid moeten ze hier toch niet maken… Oh ja, de lift is wel heel ruim, we kunnen er heel gemakkelijk samen in! Maar onze sportievelingen nemen de trap! Beneden is er nog een rolstoeltoegankelijk toilet. Dat is wel heel ruim, en heeft een handgreep.
In ons appartement is er verder een zetel die we moeten uittrekken tot zetelbed (ruimer dan het smalle 2-persoonsbed, maar je rolt wel naar elkaar toe), Met onze rolstoelen kunnen we naast het bed nog net door tot bij het keukentje, maar dat heeft niets over… In het keukentje is een frigo, een kookplaatje, een microgolf en een wasbak. De wasbak is onderrijdbaar. Afwasmiddel, schuursponsje, keukenhanddoek aanwezig. Uiteraard ook pot, pan, bestek, glazen, tassen,…

Het ontbijt: roerei, gebakken kip, koud hard gekookt eitje, meerdere soorten beleg, kaas, platte kaas, yoghurt, compote, vers fruit, stokbrood, brood, wafels, ontbijtgranen,… Aan het ontbijt staan vele zaken niet vanuit de rolstoel bereikbaar. Ook onze Jona (1m30) kan er niet aan. Maar het is wel lekker. Het is beslist, op de terugweg stoppen we in hetzelfde hotel. 

Na een dagje auto heeft Jona ’s avonds met de wandeling in het dierenpark en de stadswandeling meer dan 20 000 stappen! Dat kan tellen!

Lacanau

Les Grand Pins in Lacanau is de camping waar we dit jaar een aangepaste sta-caravan huren. We hebben de indruk dat ze een tikje ruimer is dan de vorige. De kinderen slapen in een stapelbed, ernaast kan je nog met een manuele rolstoel de kamer binnen. Verder komt alles goed overeen met vorige sta-caravans. Opvallend voor ons is het doucheputje dat eigenlijk in het midden tussen toilet en douche zit! Het valt te voorspellen dat de hele badkamer elke keer onder water zal staan! Groot is onze verbazing als dat niet zo is! Er is enkel een handsproeier in de douche, en als we ons douchen loopt alles netjes weg! Al veel slechter meegemaakt in die stacaravans! De douche heeft wel geen thermostatische kraan, dat betekent dat je geregeld moet bijregelen. Opvallend is dat de schuifdeuren van de kamers de laatste 10 cm zeer moeilijk lopen. Dat wil zeggen dat je wat kracht nodig hebt om ze te openen of te sluiten (tenzij je ze op een grote kier laat). De keuken is trouwens volledig onderrijdbaar (wel erg hoog voor mij) en de dampkap heeft geen afstandsbediening. De buitendeur naar het terras mist een lange verticale handgreep zoals we die meestal hebben. Dat maakt dat de deur achter je dicht trekken moeilijk gaat (er is immers tussen het huisje en het terras een mini-drempeltje). 

Het huisje is heel goed gelegen, parking voor de deur, vlakbij het centrale deel (zwembad, podium, restaurants, bakker, winkel,…) . En ook de weg erheen is zo goed als vlak. Dat kunnen we niet van de hele camping zeggen. Zo wil ik met Jona mee gaan tot aan het voetbalveld, maar als ik de fietsers te voet de helling zie opkomen, besluit ik om niet verder naar beneden te rijden… We wandelen ook tot aan de oceaan. Ook daar hebben ze hele mooie inspanningen voor alles met wieltjes gedaan… Eerst wandel je een heel stuk over een zand-kei-pad. Het rijdt lastig, maar het gaat. Op steile stukken krijg ik gelukkig wat hulp van onze kinderen. (De aangeboden hulp van andere volwassen vakantiegangers moet ik van hen weigeren) Daarna volgt een vlonderpad, dat rijdt best goed. Maar om erop te raken is er een grote trede (uitstappen of met een sterke helper!), en om er weer af te raken idem. Tot slot liggen er matten tot aan het zand. Dat is relatief vlak, maar het rijdt desondanks zeer lastig. En dan volgt het droge zand, met daarna het natte zand…
Maar het mag gezegd, het is wel mooi daar in de duinen, echt mooi! Misschien wel mooier dan wat we laatst in Gran Canaria zagen. 

We proberen ook bij de plage Nord van Lacanau tot bij het water te raken. Aanvankelijk denken we dat dat beter zal lukken, maar uiteindelijk stranden we ook hier. We worden wel aangesproken door iemand die ons vertelt dat het Zuidstrand voorzien zou zijn voor rolstoelgebruikers (Tiralo-strandrolstoelen).

Bordeaux 

We informeren ons in de toeristische dienst. Daar horen we dat 1 op 2 toeristische treintjes toegankelijk is voor rolstoelgebruikers. Deze treintjes doen echter enkel het historische centrum aan. Dat is nu net de plaats waarvan ze ons ook een toegankelijke wandeling van iets meer dan 5 km aanraden. Deze wandeling heeft ook pijltjes op de grond (bovenste logo op de foto)  die je kan volgen. Maar de combinatie met het plan was echt ideaal.

De hop-on-hop-off bus blijkt ook toegankelijk te zijn. We besluiten dit eens te proberen. We parkeren onze auto aan Bassins des Lumières. Een gigantische bunker uit de tweede wereldoorlog. Daar stalden de Duitsers hun onderzeeërs. Vandaag de dag is er een mooie licht-expositie. Deze is goed toegankelijk, ik vind geen enkel drempeltje, alles is ruim, en de beelden zijn muurgroot, wat maakt dat ook onze Ina (slechtziend) alles ten volle kan beleven. Mensen met een handicap mogen trouwens gratis binnen. We betalen dus enkel voor onze Jona een ticket van 9 euro. Hier was het echter correct geweest als we zoals iedereen moesten betalen. 

Daarna nemen we de hop-on- hop off bus. De chauffeur klapt hiervoor aan de achterdeur een hellinkje uit (zoals bij de Lijn in België). We rijden tot aan de toeristische dienst, en maken daar de net genoemde stadswandeling, met de nodige spijs en drank… Daarna nemen we de hop-on-hop-off bus verder tot aan onze auto. Weer een ervaring rijker, want we namen nog nooit een hop-on-hop-off bus. Maar eigenlijk zijn we niet zo zwaar onder de indruk… De uitleg was in het Nederlands (met AI), de uitleg in het Engels heeft onze dochter genomen en was wel gesproken, maar eigenlijk niet erg verrijkend… We betaalden 17 euro als persoon met handicap, en 8 euro per kind. Als je de laatste rit neemt, kan je trouwens goedkoper gaan, omdat je dan het hop-on-hop-offsysteem natuurlijk niet meer kan benutten.

Bordeaux blijft me bij als een mooie stad, heel impressionante gebouwen uit natuursteen. Ze zijn vaak symetrisch. Ook de giga-fontein op Place des Quinconces vond ik heel mooi. De kinderen zullen Le Mirroir d’Eau vast niet meer vergeten! Lekker nat en leuk.

Lac de Lacanau – Le Moutchic

We vinden er geen toegankelijk strand, wel een toegankelijk toilet. We parkeren de auto, en wandelen met onze krukken enkel tientallen meters door het zand. Daar huren we een pedalo. De kinderen vragen hier al jaren naar, maar gezien wij niet echt kunnen trappen, moesten ze hier voldoende groot voor zijn! Het is nog nipt, Jona is dan wel erg groot, maar het blijft nog moeilijk om aan de trappers te kunnen. Daarna genieten we nog een poos aan de rand van het water en erin.

Domaine Certes et Graveyron - Audenge

Ik vond online dat dit domein een prijs voor toegankelijkheid won. Online las ik er ook iets over een toegankelijke wandeling… Toegankelijk wandelen in de natuur, dat is eigenlijk mijn natte droom… daar willen we wel even voor rijden… En we worden niet teleurgesteld! Er zijn 2 wandelroutes, eentje van een dikke 9 km, en eentje van 6,2 km, route de Graveyron. Het is de tweede die we aanbevolen worden. Voor de deur staat een Joëlette (ken je het niet? Vraag maar even aan google). Het is een rolstoel, waarmee validen je door oneffen terrein kunnen duwen en trekken. Wij vragen waar we zelfstandig met onze rolstoelen kunnen wandelen, en krijgen de route de Graveyron aangeraden. Meer dan de moeite is deze route! We moeten wel al helemaal in het begin door een speciaal hekkentje (om fietsers te weren), maar kennelijk kan je hier een sleutel van vragen als je een grote rolstoel hebt, of met hun Joëlette wil gaan. Daarna is de ondergrond zeker geen ‘rolstoelautostrade’. In tegendeel, er is een stuk mooi pad, maar er is ook een stuk door de weide (maar netjes gemaaid), een stukje met kleine steentjes en wat steenbrokken in de aarde, een stukje over een aardepad, dat hard is van de droogte (maar waar dan wel diepe bandensporen in zitten wat gevaarlijk is voor onze Ina die slechtziend is), een stuk van 10 meter (?) met zeer veel boomwortels, waar we wel net met onze smalle rolstoel naast kunnen. En tussen sluis 2 en 3 een stukje (20-30 meter?) waar het zand te dik ligt (ik stapte uit, en Thomas zwoegde er met hulp van Ina door). Dat laatste heb ik gemeld, want onder de dikke laag zand zat wel degelijk een verharde ondergrond! Maar de wandeling was prachtig! Hou je ook van een beetje fysieke uitdaging, dan is deze wandeling echt de moeite van een ommetje waard. Wij hebben er zeker het uur rijden (enkele rit) voor over! 

Oh ja, neem je zwemgerief mee! Want je wandelt voorbij een openluchtzwembad met zeewater, ook in Audenge! Dat is toegankelijk! Rolstoelhelling, tiralo’s, … De helling is bij het stuk dat 1 meter diep wordt, de andere stukken van het zwembad, zijn afgescheiden met een soort muurtje (waar wie vlot is wel over kan) Zeer mooi! 

Lac d’Hourtin – Carcans-Maubuisson 

We vertrekken richting Lac d’Hourtin, omdat ik daar een toegankelijke wandeling (1,5 km) met loopbrug vond. Maar dit blijkt toch verder dan gedacht. We houden halt in Carcans Maubuisson. We parkeren er op een rolstoelparkeerplaats bij het politiekantoor en gaan op verkenning. Ik loods hen regelrecht naar een restaurant dat op google 5 sterren kreeg!! Ter plaatse ontdek ik dat ik een foutje maakte… de score is hier 2,8/5… Net niet gebuisd… Maar Jona kan er wel gemakkelijk op het dorpspeelplein spelen.

In de toeristische dienst, hebben ze geen toegankelijke tips voor ons. Ze weten ook niet of er op het strand bij het meer toegankelijkheidsvoorzieningen zijn… We gaan zelf op verkenning. Zowel bij het plein, als even verder liggen er matten, en is er een tiralo. Wij nemen vanaf het plein de weg naar rechts, en volgen op onze linker kant de waterkant… tot we bij een toegankelijk strand komen. De tiralo gebruiken we niet, maar we rijden met onze rolstoel op de lastige matten tot aan de waterkant. Daar kunnen de kinderen even plonzen… Wij blijven met onze trui aan zitten…

Je kan langs de waterkant verder wandelen tot in Le Montaut.

Dit zal ons van deze vakantie bijblijven… Er is hier altijd wind, en meestal nogal veel… Wat maakt dat 24 graden fris aanvoelt… 

In dit dorp ook een kort stukje met winkeltjes (kledij, haarspelden,…) volgens mij iets duurder dan wat je meestal op een avondmarkt ofzo ziet (bijvoorbeeld een short in tetra stof voor 29 euro) .

De Atlantische oceaan – Lacanau Sud

Gezien we ons surfplankje toch eens op de golven willen testen en dat bij de camping niet haalbaar is (na alle inspanningen volgt nog een groot stuk strand), navigeren we naar de Handiplage van Lacanau Sud. Daar parkeren we onderaan een helling. Deze rijden we naar boven, en komen daar uit bij de hulppost (in de zomer open van 11 tot 19u). Opnieuw is er 1 Tiralo. Zonder hulp raak je ook hier onmogelijk aan het water. Na de hulppost moet je eerst enkele meters door het zand, daarna ligt een vlonderpad, maar daarna volgt nog een groot stuk droog zand, en daarna het nat zand tot aan het water. Voor ons geen beginnen aan. Ik informeer me en krijg een telefoonnummer waarop ik de volgende dag kan bellen… We parkeren ons de volgende dag opnieuw op dezelfde plek, waarna ik hen bel. We laten ons dan door de buggy-auto van de hulppost aan onze auto op halen. Zij brengen ons tot waar wij willen (overgang nat-droog-zand). De terugweg doen we op dezelfde manier! Ideaal! De kinderen spelen in de oceaan, en testen de surfplank. Ook Thomas durft het water van 19 graden in… Zijn surfkunsten hebben volgens de kinderen veel weg van een aangespoelde walvis… Zelf maak ik met mijn trui aan foto’s terwijl ik met mijn voeten in het water sta… 

Tot slot nog even dit. Als je in google vraagt naar ‘balade a roulette – Gironde’ kom je uit bij een rij wandelingen die rolstoeltoegankelijk zouden zijn. We hebben ze niet getest. 

Overzet Le Verdon Royan

Op de terugweg naar huis nemen we de overzet in Le Verdon. Meer dan 100 km korter dan de weg over Bordeaux, maar in tijd wat langer. Het houdt het vakantiegevoel echter nog even vast. Bij het oprijden van de boot vragen we waar we best parkeren om met de rolstoel tot bij de lift te raken (als je verkeerd staat, raak je tussen de geparkeerde auto’s nog onmogelijk bij de liften). We mogen de fietsstrook nemen, en parkeren zo vlakbij de lift. Groot is onze verbazing, als na ons ook de andere auto’s daar mogen parkeren. Maar goed, we zien een lift vooraan de strook, en eentje achteraan. Best dus even communiceren als je op de boot gaat. 

We nemen de lift, en kunnen aan dek net zoals de anderen genieten van het uitzicht, en uiteraard ook van de wind! Voor vertrek gebruik ik op de boot nog even het aangepaste (niet heel erg ruime) toilet. 

Van hieruit zetten we weer koers naar Angers. We stoppen nog eens op de weg parking ‘Air de la Vendée'. Ik moet zeggen dat ik me hier moet inhouden om geen gezellig terrasje te doen! Deze parking is helemaal anders dan alle anderen… mooi gebouwtje, speelpleintje, terrasje… Zelfs als je geen dorst hebt, zou je hier dorst krijgen, en goesting om toch wat langer te pauzeren. Tenslotte is er ook een toegankelijk toilet. 

Rouan

Nog een laatste tussenstop onderweg naar huis: Rouan. We waren er al eerder (zie reisverslag 2006), maar ook nu hebben we onvoldoende tijd om de stad te bezoeken. Thomas parkeert in Avenue Gustave Flaubert bij het kruispunt met de D938, er zijn 2 parkeerplaatsen voor mensen met een parkeerkaart naast elkaar, en ze zijn op dat moment beiden vrij! Het is vlakbij de oude markt, en vanop de oude markt wandel je makkelijk naar Le Gros Horloge en de kathedraal. En dit allemaal relatief vlak, soms wel met kasseien, maar voor ons haalbaar zonder 5-de wiel. 

Met dank aan Thomas om mij het vertrouwen te geven dat ik het autostuur eens mocht overnemen! Met dank aan Ina die het verslag voor mij nalas. Als kind van deze tijd riep ze de hulp van AI in, maar ze voerde niet alles door want AI haalde er mijn kwinkslagen uit… zo werd het veel te serieus. Met dank aan onze Jona die al zo rustig zichzelf in de auto bezig houdt zodat ik dit reisverslag kan maken…