Gezinsvakantie Cap d’Agde en Perpignan

Inleiding

Wij zijn Thomas en Lien, beiden manuele rolstoelgebruikers die enkel stappen kunnen zetten. Onze Ina is ondertussen 11 jaar, Jona is er 6. Dit jaar gaat onze vakantie naar Agde en Perpignan. Om de lange weg te onderbreken maken we een eerste tussenstop in Volvic. 

Logies: l’Orée de sources, Volvic

Dit logement is geklassificeerd als ‘auberge’, maar eigenlijk is het iets tussen een hotel, een jeugdherberg en een chambre d’hôtes. Je kan het blijkbaar ook als gîte afhuren (ik dacht +30 bedden).

De voordeur is een pompdeur die je moet open trekken, de kamerdeur idem (kennelijk is die pomp verplicht voor de brandveiligheid).

Wij hebben er de enige kamer op de benedenverdieping. Het is een toegankelijke familiekamer. Onze ervaring leert dat dat moeilijk te vinden is, maar hier is die er. Je kan zowel links als rechts met een manuele rolstoel naast het bed. Het bed verschuiven is vermoedelijk niet haalbaar, want het nachtkastje zijn eigenlijk plankjes die aan de muur hangen.

Aan de linkerkant van het bed (ik sta bij het voeteinde) is er naast de vrije ruimte de buitenmuur met raam (elektrisch rolluik), rechts is er een ruimte, met ernaast een stapelbed. 

De badkamer is langwerpig; Zowel voor als rechts naast het toilet is er plaats voor een rolstoel. Zeker rechts naast het toilet is er best wel wat ruimte.
Schikking: toilet-  wastafel- douche (van rechts naar links). De douche is een eenvoudige inloopdouche met opklapbare douchestoel. De  wastafel is onderrijdbaar, de spiegel loopt door tot op de  wastafel, en is zo voor iedereen bruikbaar. 

Parkeren doe je op het domein. De poort openen doe je met een cijfercode, waarvoor je moet uitstappen. Van zodra ze onze auto opmerken openen de eigenaars echter zelf de poort (tot teleurstelling van onze Jona die ze zo graag eens had willen openen ).

De eigenaars zijn bijzonder aanwezig. Ofwel zitten ze in het onthaal, ze lopen rond voor het ontbijt, serveren in de bar (overdag), …

Ter plaatse zijn er houten ‘staafjes’ (voor bowling, maar wij speelden er kubb mee), petanqueballen, pingpongtafel, voetbaltafel (niet helemaal waterpas), gezelschapsspelletjes, … en een volledig uitgeruste keuken. Waar je zelf kan koken, de  koelkast met vriesvak gebruiken,… 

Geen zin om te koken? Dan is er een koelkast waaruit je een bereide maaltijd kan nemen en opwarmen (10 euro voor een hoofdgerecht). 

Uitstapjes in Chaînes de Puy

Deze regio (Chaînes de Puy of dus vulkaanketen) is sinds 2017 Unesco werelderfgoed. Dat maakt dat het toerisme hier nog maar in opstart is. We horen gedurende ons verblijf eigenlijk nauwelijks andere talen dan Frans. 

We wandelen naar de grot van Volvic (Grotte de la pierre de Volvic, geen 200 meter van ons logement). Eigenlijk is dit een steengroeve. Uitleg in het Frans met ondertitels in het Engels. Onze Ina is slechtziend. Sommige ondertitels kon ze (door dichtbij te gaan zitten) lezen, andere omwille van het slechte contrast dan weer niet. Als rolstoelgebruiker vonden wij deze site goed toegankelijk. We begrijpen lang niet alles, maar zelfs Jona blijft rustig. Zo onder de grond, dat spreekt toch tot de verbeelding! En het filmpje van de vulkaanuitbarsting maakt het af: “Mama, je moet niet bang zijn, ik zal voor je zorgen”.

Volvic O’rigines (ook geen 200 meter van ons logement) is een soort museum over het water van Volvic. Alle uitleg is in het Frans. Aan de balie kan je wel de Engelse uitleg vragen. Voor de kinderen is er een Franstalig boekje met opdrachtjes. We kiezen voor het lange bezoek. Voor -7 jarigen is dit gratis, voor mensen met een handicap 2 euro (dus dezelfde prijs als het korte bezoek dat maar 1 prijs heeft). Bij het lange bezoek krijgen we ook de kans om met VR brillen een aantal zaken te bekijken, van het bos met de vleermuizen tot de fabriek, het recycleren van het plastiek voor de flessen,… Daarna volgt de waterproeverij! Er zijn zelfs enkele limonades. Voor deze prijs zeker een geslaagd bezoek! En goed toegankelijk. Wij dachten aanvankelijk wel dat we op een gids moesten wachten, maar het eerste stukje doe je zelfstandig.

We wandelen ook een kort stukje in Parc de la source. Het ziet er een mooi park uit, maar met de rolstoel kan je vast geen uren ronddwalen. Een stukje was echter wel haalbaar.

We logeren 650 meter van het centrum van Volvic, maar deze weg is te steil om te voet te doen. 

Puy de dome 

Uiteraard mocht het bezoek aan deze uitgedoofde vulkaan niet gemist worden. De eerste avond is er zelfs een nocturne (lichtshow). We kunnen dichtbij het treinstation beneden parkeren, en raken zeer vlot met het treintje boven! De NMBS kan hier nog iets van leren! 

We vinden dat we onderweg een mooi uitzicht op de vulkanen-regio hebben! Boven zijn er ook nog enkele uitzichtpunten (eentje niet rolstoeltoegankelijk, de andere na even zoeken wel), maar eigenlijk vinden we geen mooier zicht meer dan in de trein zelf. 

We eten boven een worst tussen een broodje, met wat rondwandelen zien we dat er binnen ook nog andere snacks te krijgen zijn, maar voor een warme maaltijd hadden we op voorhand moeten boeken. Er is een massa volk die wellicht speciaal voor de nocturne komt. Ik had op voorhand gelezen dat het er best koud kan zijn. Ik geef mijn kroost de raad om een lange broek aan te doen, en neem voor mezelf en Jona trui en jas mee. Zij die de raad niet volgden hadden gauw spijt! In cijfers was het er niet zo koud! Maar de avond valt, een licht briesje, en de gevoelstemperatuur is een pak kouder. Het voorprogramma duurt langer dan voorzien, en we vertrekken uiteindelijk voor de lichtshow begint… 

Ik las op voorhand dat je er met de rolstoel niet kon wandelen, maar de weg naar links hebben we niet kunnen proberen (afgezet voor het vuurwerk van de lichtshow). 

Logies: Roompot Beach Resort, Agde

Na onze tussenstop in Volvic reizen we door naar Agde. We logeren in een zeer klein Roompot-park. Aan het onthaal bedient men je in het Frans of het Engels. De kinderanimatie is Frans-Nederlandstalig. De receptie/winkeltje/bakker opent met een manueel te bedienen schuifdeur. We worden heel vriendelijk ontvangen. Ons huisje is huisje 2, een huisje met een eerder lichte helling. Onze auto staat trouwens in de kiezels geparkeerd, maar die liggen zo dun dat dat voor ons vlot lukt. Eens binnen hebben we een klassieke stacaravan zoals we die van andere jaren kennen. Het bed lijkt ons wel wat groter, wat maakt dat de linkerkant van het bed ook niet met onze smalle rolstoelen bereikt kan worden. Rechts is er wel ruimte naast het bed. De kinderkamer heeft een stapelbed, waarvan het onderste bed dwars onder het bovenste staat. De wasbak, het afdruiprek en het elektrische fornuis zijn onderrijdbaar, weliswaar veel te hoog voor een manuele rolstoelgebruiker. De dampkamp moet je bovenaan aansteken, maar met een soort lichtschakelaar kan je hem dan wel aan- en uitzetten (eens je gekozen hebt hoe hard hij moet zuigen). 

Het zwembad is met een kinderslot-deur die je op hoogte moet bedienen (als rolstoelgebruiker dus boven je hoofd), en daarna moet je door een voetbadje. Wat ons vooral opvalt is dat er geen redder is! Maximale diepte 1m20cm, het is echt een klein zwembadje, en een klein park.

De petanquebaan is enkel door een dikke laag kiezels (en drempel van 15 cm) te bereiken). Voor tafeltennis (pingpong) moet je 3 trapjes doen. Het speelplein voor de kinderen ligt in het zand. Je moet er eerst die 3 trapjes voor op, en daarna (zonder trapjes) er weer af tot in het zand. 

Le Grau d’Agde

De eerste avond wandelen we te voet naar Grau d’ Agde een stukje verderop. Deze wandeling is zeer eenvoudig met de rolstoel. De enige moeilijkheid: je moet de weg waaraan Roompot ligt dwarsen om op het voet- en fietspad te komen, hiervoor moet je door 50 cm aarde die wat dieper ligt dan de weg en het voetpad. Verder een zeer vlotte weg (de kinderen gingen met de steps). Fietsen, steps,… moeten achtergelaten worden voor je het dorpje binnenkomt (ook aan de hand meenemen mag niet). Gelukkig staan er geen rolstoelen op het prentje . We zoeken iets te eten en kiezen uiteindelijk de eerste zaak waar we met een (veel te steile) helling naar de waterkant kunnen. De meeste zaken hebben hiervoor een drietal trapjes voorzien. Na de maaltijd wandelen we verder op een soort pier, met zicht op zee. Ina springt nog in de trampoline met rekkers, en Jona gaat op een kleine draaimolen. Een fijne eerste avond!

Cap d’Agde

Hier nemen we de auto voor. We toeren heel wat rond voordat we een parkeerplaats vinden. Eerst rijden we naar het strand van la Roquille. Er ligt een houten pad, maar daarna is er nog een kort stukje strand voordat je aan het water komt. Er staat wel een logo op een deur (met trap) waaruit we afleiden dat er tot 18.30 strandrolstoelen met assistentie zijn. 

Daarna rijden we verder naar de oude haven. Dat blijkt ‘the place to be’, of hoe zeg je dat in het Frans?  Hier wandelen we de kaap op (best wel pittig), tot bij de Franse vlag. We genieten van het uitzicht, en waaien nog even uit om daarna van een ijsje te genieten. 

Béziers 

Hier zijn wegenwerken, we toeren zeer lang rond voordat we ons uiteindelijk bij Les 9 Écluses de Fonseranes parkeren. Een betalende parking (7 euro). Met een lichte helling rijden we tot bij de toeristische dienst. Het treintje blijkt niet toegankelijk, je kan er eventueel wel een vouwrolstoel of een buggy op meenemen. Voor de boten informeren we ons niet. Wel luister ik hoe we kunnen wandelen. Blijkt dat er net voorbij de sluizen (afdaling) 2 praatpalen staan. Als je daarop drukt sturen ze een elektrisch wagentje met hellend vlak om je te komen halen.

We wachten op een boot en genieten dan van het gebeuren. Daarna dwalen we nog wat rond, tot we uiteindelijk beslissen om richting Béziers te wandelen. Eigenlijk goed zot, want we reden daar al rond en zagen dat dit bijzonder hellend was. De wandelroute vonden we echter zo mooi dat we bereid waren om eventueel op onze stappen terug te keren. We dachten eigenlijk ook om in het begin van de stad al iets te kunnen eten, en zo de steile helling niet te moeten doen. Maar we kunnen onze ogen niet geloven…. Eens over de oude brug gewandeld, is er een veel te steile helling (aangeduid met rolstoellogo) die een trappenreeks moet overbruggen. Maar daarna zijn er 3 liften telkens gevolgd door een passerelle.

We komen gewoon moeiteloos tot op het hoogste punt van Béziers. De onbereikbare kathedraal ligt gewoon pal voor ons. We dwalen door de straatjes en nemen er ons middagmaal. Nu we ons doel bereikt hebben lijkt de terugweg veel korter. In de middagzon wandelen we vlotjes terug naar de start. De bel om hulp te roepen voor het overbruggen van de helling gebruiken we niet, na zo’n wandeling kunnen we dat hellinkje (veel minder steil, maar wel wat langer dan deze in het centrum van Béziers, voor we aan de liften kwamen) ook nog wel aan.

Agde

We wandelen langs de Herault te voet naar Agde. Een zeer vlotte wandeling. Toch wel jammer dat de hele weg de auto’s naast het afgesloten fiets/voetpad voorbij rijden. De kinderen gaan weer met de step. In Agde eten we iets in Bar-Restaurant de Commerce. Erg vers bereid lijkt het ons allemaal niet, maar er is wel een toegankelijk toilet. Mocht ik opnieuw naar Agde gaan zou ik de restaurantjes in Rue de l’ Amour eens dichterbij bekijken. 

Voor wie graag langs de waterkant eet: hier zijn de terrassen op straathoogte gemaakt en dus veel makkelijker bereikbaar dan in Grau d’Agde.

Agde noemt men ‘la Perle noire’ omwille van de vele gebouwen in lavasteen. We vinden ze inderdaad vlot terug. Verder vinden we dat veel huizen wel wat restauratiewerken zouden kunnen gebruiken. Een fijn uitstapje, maar voor Agde zouden we niet omrijden.

Aangepast zeilen in Mèze. In Yacht club Mèze, in Etang de Thau (zoutwater) boeken we een zeilinitiatie. Bijna 500 euro voor 2 uur les. Goedkoop is het niet, maar voor ons wel een unieke ervaring. We krijgen per 2 een zeilboot waar we in een soort strandstoeltje mogen plaats nemen. Met schuimrubberen kussentjes proberen ze ons comfort te verhogen (achter de rug, als we dat willen ook naast de knieën,… Alles is bedienbaar vanaf deze 2 zitplaatsen. Het roer zit tussen de 2 stoeltjes, in het midden bedien je het grote zeil. De fok bedien je met een touw links en rechts van de boot. Ik ben nogal klein en kon het linker punt moeilijk alleen bedienen, maar onze Jona was maar al te blij dat hij ook zijn taak kreeg! Plots loopt het fout, en varen Jona en ik tegen de boot van Thomas en Ina, er is een echt gat in. Gelukkig hoeven we deze herstelling niet te betalen. Wij klommen zelf in de boot, maar we kregen de vraag of ze hiervoor hulp moesten voorzien (ik vermoed dat ze een tillift hebben). In elk geval vonden zij het niet helemaal machtig zijn van de Franse taal een grotere handicap dan onze rolstoelen . Onze Ina die reeds 3x5 dagen zeilkamp deed, is wel wat teleurgesteld, ze kan haar kennis die ze al heeft hier moeilijk gebruiken vertelt ze ons.

Na het zeilen zien we dat we bij het strandje ook heel vlot in het water kunnen. De betonstrookje van enkele meters loopt echt tot aan het water. Hier wordt het water heel langzaam dieper. 

Les Gorges d’Héric

Ik wil al jaren met onze kinderen naar een waterval. Elke vakantie ga ik weer op zoek naar de mogelijkheden, elke keer ontdek ik dat het weer onhaalbaar is om dat met de rolstoel te doen. Tot deze keer. Een dik uur van ons logement ligt de kloof van de Héric. We lezen dat dit haalbaar is als rolstoelgebruiker met stevige duwer. Dat hebben wij uiteraard niet. Hellingspercentages tot 20% lezen we. We huren een quadrix- alle-terrein rolstoel (FTT, fauteuil tout terrain - foto aan het begin van dit verslag) bij de firma Handikad. Zij zitten in Montpelier. Voor alles wat verder dan 50 km is, vragen ze een kilometervergoeding. Het dagforfait per FTT is 190 euro. Wie goed kan rekenen weet dat dit alweer een zeer duur uitje was. De FTT kan ik iedereen aanraden, het is echt leuk, want je kan op oneffen terrein,… 

We hadden aanvankelijk de FTT voor de maandag gehuurd. Er was er echter eentje stuk. Het werd uitgesteld naar de woensdag, daarna naar de donderdag. Maar hij hield ons de hele tijd op de hoogte! Fijn samenwerken zo. Op donderdag kon het dan toch doorgaan. We spraken af om 10u, het was iets na 10.30 toen hij er was. Terugbrengen moesten we doen voor 18.30 (en laten weten wanneer we er waren, een stuk vroeger mocht zeker ook, en als het 19u zou zijn… zeker geen probleem) 

Ik zou echter voor de route die wij deden geen FTT kiezen. Een elektrisch aankoppelwiel, een scooter, een gewone elektrische rolstoel had volstaan. Maar met onze gewone actief rolstoel zonder duwers was dit zeker niet haalbaar voor ons geweest.

We hebben een perfecte dag. Het is eigenlijk best fris (rond de 20 graden), dat maakt het wandelen voor de kinderen een pak minder lastig! Zelf heb ik door de wind zelfs een trui nodig. Op de terugweg wordt het plots warmer, en gaan de kinderen alsnog het water in. Ook ik maak mijn voeten nat .

En de kloof zelf, deze is inderdaad heel mooi, we zien onderweg ook meerdere watervalletjes. Boven is er echter niets te beleven. Voor een rolstoelgebruiker is de doorgang zelfs zo smal dat je gewoon vastloopt. Als je niet persé de 5 km wil afleggen, zou ik stoppen wanneer je het water niet meer ziet lopen, het laatste stukje biedt immers niets nieuws meer, en is ook lang zo mooi niet.

Ik vermoed dat je als rolstoelgebruiker nergens tot bij het water kan. Wij hebben het toch niet gezien. We hebben zelf wel onze rolstoel verlaten, en zijn tot bij het water geklauterd.

Eens we terug bij de parking aankwamen (gratis voor houders van een parkeerkaart), hebben de kindjes iets lekkers gekocht en zijn Thomas en ik nog even off road gaan toeren. Heerlijke ervaring! Dit moeten we zeker eens zonder voetgangers over doen! Ik hou het kort en ga dan naar de kroost terug. Thomas toert tot hij zowaar verdwaald is . Toen hij Google Maps eindelijk weer kon instellen had hij nog 7 km te gaan! Oeps, een uit de hand gelopen ritje . Gelukkig staan wij droog terwijl hij door de hagelstenen en het onweer terugkeert.

Naaktstrand Agde

We besluiten eens iets nieuws te proberen, we zullen het naaktstrand testen! Daar aangekomen blijkt dat we om toegang te krijgen tot de hele zone (het dorp) er een ticket bij het onthaal gekocht moet worden. Dit kan echter niet meer, het strand is vol! We begrijpen dat het vooral is omdat we kinderen meehebben?
Nadien proberen we het verder uit te zoeken. Kennelijk krijg je met je identiteitskaart en boeking van je logement in het dorp toegang. Dan is er nog een kleine bijdrage voor de toegang tot het naturistendorp. Maar als dagjestoerist moet je blijkbaar per auto (en aantal inzittenden) toegang betalen. Ik vermoed dat je daarvoor voorbij de slagboom moet (waar ze ons zeiden dat we niet verder mochten omdat er geen parkeerplaats meer was). Dan maar een gewoon strand! Gelukkig zat onze badkledij voor de zekerheid in de auto!

Plage Richelieu Ouest

Op ons logement vertellen ze ons dat we langs plage Richelieu-plage Rochelongue mooi kunnen wandelen. En inderdaad, daar ligt een mooi asfalt pad (wel boomwortels) achter de duinen. Hier en daar is er toegang tot het strand, en heb je dus zicht op de zee. Er zijn ook enkele plaatsen waar er een houten pad richting zee is, en waar je een water-rolstoel kan gebruiken (ik vermoed zonder assistentie). Wij installeren ons bij Plage Richelieu Ouest en stappen met onze krukken tot aan het water. Het water wordt heel langzaam dieper. Ik vind het water weer veel te koud, maar Ina overtuigt mij om op de luchtmatras toch het familiemoment mee te pikken, ze zweert er me niet af te gooien… En ze houdt woord… Maar ze vertelt me niet dat ik van iedere golf nat zal worden! Ik roep het hele strand bij elkaar .

Onze laatste avond eten we in Restaurant Notre Dame, een 600 meter van ons logement, onder het toeziend oog van Maria (allé, ze staat met haar rug naar ons). Er staan enkele tafeltjes beneden op straatniveau, en dan is er een trede van een 10 tal cm tot aan de rest van het terras. Daarna kan je zonder echte drempel binnen (niet gevraagd waar het toilet is). Restaurantje wordt hier vermeld omdat we hier heel lekker eten. De pizza’s zijn groot en lekker (Jona gunt papa maar 1stukje van de zijne ), de hamburgers worden helemaal opgegeten.

Enkele opvallende prijzen deze week. Sangria 3,5 euro, Ricard 3 euro, en dan frisdrank uiteraard duurder!

Carcassonne

Onderweg naar Perpignan rijden we om naar Carcassone; dit is meer dan een uur uit de route, maar daar het na Parijs en de Mont Saint Michel de derde grootste toeristische attractie is, kunnen we die niet overlaten.

We vinden een online infobrochure voor mensen met een handicap en lezen daarin dat we best parkeren op de parking van hotel Pont Levis (voor het bovenste stadsdeel: la cité). Daar is inderdaad boven een rolstoelparkeerplaats, maar deze is volzet, we parkeren ons dan maar op de gewone parking (iets lager). Helling van de parking, over de ophaalbrug, en dan een klimmetje over de mooi aangelegde kei-straat tot bij de burcht. We kochten online gratis-tickets voor het bezoek van de burcht (de cité is gratis). Als rolstoelgebruiker mochten we gratis binnen, de begeleider trouwens ook. Kinderen onder de 18 jaar zijn ook gratis. In de burcht zelf kunnen wij enkel het binnenplein bekijken, de rest van de route zijn trappen die door tredes afgewisseld worden, begrijpen we van de kinderen (zij gingen wel op verkenning). Maar goed, gezien het gratis was, was het zijn geld waard . Ze zijn kennelijk bezig met het ontwerpen van een virtuele tour die je dan zou kunnen bekijken terwijl je gezelschap de effectieve route doet. 

We eten in de Cité in Restaurant Adelaïde. Onbegrijpelijk dat we hier een driegangenmenuutje voor 21 euro kunnen eten. De gazpacho die Thomas neemt is minder lekker dan deze uit de doos thuis… Ik probeer de Cassoulet ,maar na enkele happen witte bonen heb ik het snel gehad! Maar eigenlijk hebben we zeker waar voor ons geld! Ina eet haar kabeljauw wel helemaal op. In dit restaurant is het toilet enkel met een trap bereikbaar. Ze zeggen echter spontaan dat het bij de overburen gelijkvloers is (er is daar wel al een trede voor het terras), en dat ze gerust willen vragen of we het mogen gebruiken. (ik had echter al in de burcht het toilet gebruikt. Klein detail… Het toiletpapier in de burcht was op, en ik kreeg de deur niet op slot ).

Logies Perpignan

Na Carcasonne, rijden we naar ons logement nabij Perpignan. We boekten bij Mas d’Olivier in Saint Estève (gevonden via AirBnB). Dit logement is niet rolstoeltoegankelijk. Hij legt speciaal voor ons 2 hellingbanen waarmee we toch binnen kunnen rijden, maar het is verre van ideaal. Bovenaan de helling moeten we dan nog over een deel het kleine opstapje (zoals bij een schuifraam). De deuren binnen zijn net breed genoeg voor onze smalle manuele rolstoel. De douche is met een trede, maar dit alles is helemaal zoals we op voorhand geïnformeerd werden. We kregen zelfs een filmpje. Dus geen verrassing voor ons. Het zwembad is vlakbij ons huisje. Geen trappen om het te bereiken, gewoon in de grond ingebouwd. Er is heel wat speelgoed, en de kinderen brengen uren in het water door. Voor ons is het wat fris, er staat hier immers een frisse wind (ook al is de temperatuur eind de 20 graden, we zweten zo goed als niet). We begrijpen dat hier niet altijd zoveel wind is, maar dat het al 2 jaar nauwelijks geregend heeft! De droogte is dan ook een groot probleem voor de landbouw.
Het flesje regionale wijn in de koelkast lijkt er nochtans geen hinder van te hebben. Dit logement is een stuk minder duur dan onze mobilhome in het Roompot-park. Het is ook basic, en we hebben de indruk, buitens ons huisje zelf, niet altijd even goed onderhouden… De plastic stoeltjes bladderen af, één van de ligzetels is stuk, ondanks de droogte groeit het onkruid toch op de oprit, … Maar eigenlijk hebben we er echt een fijne tijd, en naar mijn gevoel zeker waar voor ons geld.

Uitstap naar Perpignan

Ik had op voorhand gelezen dat het treintje hier echt de moeite is. Op- en afstappen doe je op dezelfde plaats. Er was een toegankelijk wagonnetje met helling, maar we besluiten een treintje vroeger te nemen, gezien we toch de hele route moeten blijven zitten. De uitleg krijgen we in het Hollands via oortjes of een koptelefoon. Een heel fijn ritje. Eten doen we in Café Vienne. De auto parkeren we aan de overkant van het plein. Café Vienne is volgens ons vrij toeristisch, maar het heeft wel een aangepast toilet. Ook de toiletten van de stad zijn trouwens aangepast, betalen doe je contactloos met je bankkaart.

Uitstap naar Figueres, Spanje

We bezoeken er het Dali Museum. Parking zoeken is niet zo eenvoudig, we dwalen er een tijdje rond want de parkings vlakbij blijken volzet. Kijk misschien ook even waar de ingang van het museum is (dat is niet aan de rode kant), zo vermijd je een pittige helling. 

Ik mail op voorhand en vraag of het museum toegankelijk is. Ik krijg als antwoord dat dat slechts gedeeltelijk het geval is, maar dat we gratis binnen mogen. Ik boek onderweg 4 gratis tickets. Ik weet eigenlijk niet of we ter plaatse nog aan tickets geraakt zouden zijn, want bij het boeken zijn de eerste momenten (die ik wil) volzet, en daarna slechts rond de 20 tickets meer per tijdsslot). Eigenlijk vind ik het museum wel de moeite, ze hebben binnen de mogelijkheden die er waren ook benut door vanop 1 binnenplein meerdere kanten van het museum met hellinkjes toegankelijk te maken. Enkel het grote werk met de gordijnen als haren en de zetel als lippen had ik graag gezien en lag niet binnen mijn mogelijkheden. 

Daarna dwalen we nog wat door de straatjes van Figueres, 

Aquapark Cyprien

We informeren ons op voorhand. Met een Franse CMI kaart krijg je korting (Carte prioritaire : 30€ l’adulte et 23€ l’enfant, carte d’invalidité : 25€ l’adulte et 14€ l’enfant). Ik vraag of een EDC (europese handicapkaart) ook volstaat, en dat wordt bevestigd. Op voorhand zijn deze kaarten niet online te koop, zien we. We staan een goed half uur in de wachtrij voor de ingang, als we plots rechts een poortje zien met ‘Acceuil PMR’, en inderdaad, binnen de 5 minuten zijn we binnen. Ze luisteren of Thomas en ik glijbanen zullen doen en als we ontkennen laat de dame ons gratis binnen (ik heb het gevoel dat dit haar eigen beslissing was). De kinderen betalen elk 25 euro : Ina het volwassentarief met reductie (slechtziend), Jona het kindertarief. Daarna weer aanschuiven bij de receptie met de vraag of Ina een voorrangskaart krijgt of niet. Blijkbaar wel, alsook 1 begeleider, en dat wordt dan onze Jona. Ina geniet van haar dagje waterpark, Jona voelt zich het beste in het peutergedeelte . Zo’n voorrangskaart ben ik echt geen voorstander van… maar tja, wat doe je dan… je aanvaardt ze toch hé… Het aangepast toilet werkt met een cijferslot. Best dus ook bij het onthaal de code vragen. Ook een jeton voor de parking krijg je op vraag gratis (hadden we gelezen).
Wie zoekt vindt een ingang zonder drempels voor het peuter- en kleutergedeelte, ook bij de andere glijbanen kan je vaak goed supporteren. Het park zelf ervaren wij als vlak. Wanneer we uiteindelijk toch het bubbelbad en de drijvende banden willen proberen, weet niemand dat wij eigenlijk geen inkom betaalden… We schuiven aan samen met de kinderen bij de prior-ingang, en mogen zo even dobberen.

Pizza in St-Estève. Vanuit ons logement wandelen we naar naar Pizza Dom’s. De zaak begint met een trapje en heeft binnen 1 lage tafel, en buiten enkele hoge tafeltjes. We komen net aan als ze al rechtspringen om een hellinkje te leggen. Ik vertel dat we even overleggen want dat we ter plaatse, buiten hadden willen eten, en dat de tafeltjes nu allemaal hoog blijken te zijn. Binnen de 5 minuten verhuizen ze het lage tafeltje van binnen naar buiten. Ze komen onze bestelling buiten opnemen (ook al hangt er uit dat je aan de toog moet bestellen), bedienen aan tafel (1l 25cl frisdrank kost iets meer dan 3 euro trouwens !, pizza’s normale, eerder duurdere prijzen), chef komt vragen of mijn plaatselijke biertje smaakt, en na een poosje komen ze vragen welke muziek we verkiezen… veel gastvrijer kan het niet. We krijgen onze 4 middelmaat-pizzas niet op en zijn helemaal overvol. De volgende dag eten we de restjes met tegenzin op, want we hebben nog steeds geen honger… behalve Jona dan, want die zou opstaan om pizza te eten .

La Barcarès

Een marktje, dat mocht nog wel deze vakantie, dus trekken we op onze laatste vakantiedag naar La Barcarès, een dorpje aan de Middellandse Zee. Op voorhand lezen we dat ze vooral streekspecialiteiten verkopen… Voor ons mocht dat wel wat uitgebreider, want veel moeten we die laatste dag niet meer kopen natuurlijk! Gelukkig verkopen ze er van alles. Kledij, handtassen, speelgoed,.. alles wat je op zo’n marktje zou verwachten. We ervaren de markt als vlak. De politie laat ons net voorbij de slagboom parkeren (dus waar de markt in principe start), handig zeg! 

We wandelen ook over een soort tapijt over het strand een stukje richting Middellandse zee. Prachtig blauw, zoals in de boekjes . Het tapijt rijdt trouwens heel lastig (en loopt lang niet tot aan het water), maar alles beter dan zand natuurlijk! 

La Barcarès, kan ons wel bekoren!

De vakantie zit erop… we gaan terug via Volvic naar huis. Onderweg maken we een tussenstop in La Cavalerie, een tempeliersdorp. Het is zeker mooi, maar wel klein en doods. Een mooie tussenstop, maar we zouden er geen uur uit de route voor rijden ! Om te eten, wandelen we door tot hotel-restaurant de la Poste, en eten er op het binnenterras. Lekker, en met aangepast toilet. (plat du jour net geen 15 euro).