Gezinsreis naar Dordogne

We gaan op reis met ons gezin. Thomas en Lien zijn beiden manuele rolstoelgebruikers die enkele meters kunnen stappen. Ina is ondertussen 8 en kleine Jona is al groot want hij is 3 jaar!

Dit jaar bezochten we Dordogne en daarna Indre-Loire (waaraan we een tweede reisverslag wijden).

Dag 1 - Eerste overnachting op doorreis: Vierzon, Arche hotel

Zeer goed gelegen. Aan het water, zonder grote hellingen raak je in het park (Lucien Beaufrère) (veelal met trappen, maar wie zoekt die vindt, het kan ook zonder trappen).

Tijdens onze stadsverkenning (24 juli) bleek er een soort volksfeest. Er was buitentheater, volksspelen, en een soort houten paardjes op wielen waarmee de kinderen een ritje konden maken. Allemaal gratis. Langs het water kan je ook heel mooi wandelen! Best niet voordien aperitieven, want als je wat schuin rijdt/loopt ga je zo het water in! Tot bij het kerkje zijn we niet geweest. Na het zien van de hellingsgraad was onze goesting voorbij.

Het hotel zelf: We parkeren op het plein voor het hotel en vinden aanvankelijk niet hoe we zonder drempel op het voetpad raken. Maar vlakbij de karren van de supermarkt is er een soort tunneltje waaronder je door kan, en zo drempelloos naar het hotel. Met onze hoge auto gebruikten we de gratis ondergrondse parking niet. De kamer en badkamer zelf: douche met douchetabouret en handgrepen. Heet water in de douche, met krachtige douchestraal. Lavabo eerder laag, met spiegel tot op de lavabo-hoogte. Geen stopcontact in de badkamer. De kamer zelf erg smal, met een gemiddelde rolstoel kan je zeker niet naast het bed (langs beide kanten van het bed gokken we op 60 cm). Aan het voeteinde was er voor ons wel voldoende ruimte. Op onze gang was de voertaal Nederlands  duidelijk allemaal mensen (vaak gezinnen) op doorreis. Wij kregen 2 kamers naast elkaar, waarvan eentje rolstoeltoegankelijk. Ontbijten doe je in het restaurant. Omwille van corona werd alles aan tafel geserveerd (de dame droeg haar mondmasker wel niet naar behoren…). Stokbrood, croissants, voorverpakte chocoladekoeken en cake), choco, confituur, babybel, smeerkaas, fruitsappen, koffies en aan een andere tafel zag ik een hardgekookt ei.

Dag 2: Oradour sur Glane

Dit dorpje werd in de Tweede wereldoorlog uitgemoord, en in zijn oorspronkelijke staat bewaard. Het ligt serieus uit onze route (we moeten bijna 2 uur omrijden), maar dat lijkt ons toch wel de omweg waard. Parkeren doe je best op de parking nabij het ‘Centre de la mémoire’. Je moet door dat gebouw, om het dorpje zelf te kunnen bezoeken. Dit kan door het gebruik van twee liften. Ik vermoed dat iedere rolstoel(gebruiker) wel in deze liften raakt. Het afgebrande dorpje zelf heeft wegen in beton, of grint, en gaat een beetje bergop en bergaf zoals je hier in de streek kan verwachten. Voor ons echter een zeer geslaagde uitstap. En Ina vond dit het twee uur extra auto-zitten zeker waard!

Een week in Hameau de la Borie- Carsac Aillac

Het huisje start met een lichte helling. Men vraagt om de auto aan de overkant van het verhard keipad te parkeren. Dat is op zich vlakbij, maar wel telkens een hellend pad oversteken. De weg naar het zwembad loopt via dat verhard pad, relatief steil naar beneden (kei-pad). Daarna openen via een kinderslot (op 1meter 30?), en door een voetbadje. Het speelpleintje (schommel, wipplank en trapezestok).

Het huisje zelf heeft naar ons aanvoelen weinig bergruimte. Er is een onderrijdbaar fornuis (2 plaatjes), onderrijdbare pompbak, dampkap te bedienen met schakelaars. De badkamer heeft een inloopdouche met douchegordijn, en losse brede douchetabouret. Op het terras staan ook plastiek tuinstoelen voor wie dat liever gebruikt. Bij het toilet is er aan de linker kant een handgreep op de muur. Rechts van het toilet is dan de douche. De lavabo is onderrijdbaar en heeft een spiegel die tot op de lavabo komt. In de ene slaapkamer staat een stapelbed. Voor het bed kan gemakkelijk een rolstoel blijven staan, en als je de kamer veder leeg laat, vermoed ik dat je met de meeste rolstoelen er ook kan draaien. In de tweede kamer staan twee enkele bedden en een zetel. Wie wit wil kan de twee bedden zo opschuiven dat je aan 1 kant ruim de plaats hebt om een rolstoel te zetten, draaien,…
Het terras vonden wij ook ruimer dan bij de stacaravans die we tot nu toe hadden. Algemeen genomen is dit huisje ook van betere materialen dan de stacaravans die we vorige jaren om de campings aantroffen.

We worden goed onthaald, en krijgen nog wat richtlijnen, en ze helpen zelfs onze auto leegmaken. De avond voor vertrek komt de eigenares echter al luisteren wanneer we zullen vertrekken, en op het hart drukken dat 10u echt wel het laatst mogelijke moment is… Als we de volgende morgen aan het inladen zijn, wordt deze boodschap nog eens herhaald, krijgen we tussendoor nog eens de vraag of we al klaar zijn,…

Rocamadour: Ook dit is nog wel een uurtje van ons logement, maar dit lijkt ons DE toeristische trekpleister in de buurt. We parkeren ons bij het vertrekpunt van het treintje (nabij parking 5). Er staat al van beneden aangeduid dat daar rolstoelparkeerplaatsen zijn. En inderdaad, een 4-tal stuks vlakbij het treintje. Dit is niets voor zo’n groot bedevaartsoord! Maar Thomas parkeert onze bus (we rijden met een Peugeot Traveller, lange versie) er toch nog bij! Voor het treintje zelf halen we onze rolstoelen vakkundig uit elkaar, en krijgen we gratis ticketjes voor ons gezin. Ook de volle prijs valt wel mee, ik dacht zo’n 4,5 euro? We zien wel dat een ander treintje achteraan een deurtje heeft, maar voor zover we kunnen zien, zonder helling. Wie gemotoriseerd is, kan natuurlijk gewoon de weg van het treintje zelf nemen. We stappen af bij de tweede stopplaats van het treintje, en nemen daar de lift naar boven. Ook hier weer gratis tickets voor ons gezin. Ik las nochtans op voorhand dat ook mensen met een verminderde mobiliteit toch de liften moeten betalen. We kregen echter in de toeristische dienst (vlakbij de lift) de raad om maar enkel naar de eerste verdieping te gaan. Daar is het kerkplein met 7 verschillende kerken en kapellen.

We moesten de mensen met blauwe t-shirt aanspreken voor hulp voor het gebruiken van een gratis lift om de zwarte Madonna te bezoeken, maar zij waren ons te snel af. Daarna terug met de lift en met het treintje naar beneden.

Achteraf bekeken hadden we misschien ook de tweede lift kunnen nemen. We deden dit niet omdat ze in de toeristische dienst vertelden dat het kasteel niet te bezoeken is, en dat we daar ook met de auto heen konden, om het uitzicht te bekijken. Maar als de lift voor ons dan toch gratis is…

Bij de lift (bij het treintje) is er trouwens een toegankelijk betaaltoilet (50 cent).

Tuin: Les Jardins d’eau- Carsac-Aillac (zie titelfoto, bovenaan de pagina). Deels toegankelijk. Het stuk met de vlonders tussen de waterlelies bevalt ons helemaal. Jona vindt het leuk dat de weg soms doodloopt (labyrint) en wij genieten van de vele waterlelies. Jammer dat onze vijver thuis al aangelegd is! We wandelen ook nog iets lager verder tussen vijvers met lelies. Van het stuk dat nog lager ligt, wordt ons gezegd dat het niet toegankelijk is, en als we zien hoe steil de hellingsgraad (naar beneden) is, beginnen we er ook niet aan. Deze uitstap deden we met ons free-wheel, op de vlonders wat vervelend. Op de grintpaden ideaal. Het grind ligt niet zo dik, dus met wat goede wil was het ook zonder free wheel wel gelukt. Op het einde mogen de kinderen een bekertje met wat eten voor de vissen halen. Uiteraard is dat ook heel fijn! De koi’s zuigen trouwens zo aan je vingers!

Bij het vertrek daar wilden we nog kijken waar de parking van het Hotel La Villa Romaine uitkwam. Blijkt dat daar nog een straatje achter loopt. Dat helemaal volgend komen we bij een Halte Nautique (Rocher de la Cave, bij de camping) uit. Je bereikt het keistrand via een trap, maar vanaf de parking vertrekt ook een pad dat ook naar het keistrand leidt. Daar aangekomen anderhalve meter relatief steil naar beneden (zand) en dan nog 4 meter keien, daarna kan je met de voeten in het water. Heel jammer dat we onze picknick niet mee hebben!

Apenparcours Monkey Forest-Carsac Aillac. Onze kinderen vonden dit een heel fijne uitstap. Het is meteen ook het enige wat we vanuit ons logement te voet heen konden. Voor ons was het op de grond best ook al een hele onderneming. Het is gewoon in het bos. Uiteindelijk raakten we met ons vijfde wiel overal om te mee te kijken hoe Ina de ene na de andere kabelbaan deed, … Maar rolstoelvriendelijk is zoiets uiteraard niet. Om Jona op zijn parcours te begeleiden (-4 jaar) stapte ik voor sommige zaken ook uit.

Dokter Emery Ducateau Bernadette- Groléjac: hopelijk heb je geen huisarts nodig, maar het was wel drempelvrij .

Domme: Wat heeft Thomas gevloekt toen hij hier met onze grote auto door de kleine straatjes moest rijden! Maar we reden door en parkeren ons aan restaurant Belvedere, daar is een parking. Vanaf daar kunnen we vrij vlak wandelen. We genieten er van het mooie uitzicht, en eten iets (Pizzeria Raffaello) tegenover de toeristische dienst. Vrij goedkoop, lekker (we kiezen wel geen pizza) en toegankelijk, niet te geloven! Het toilet is ruim, de handgreep die er ooit geweest moet zijn, is weg. Wij eten op het terras. De tafel binnen blijft leeg, op de bovenverdieping wordt wel geserveerd. Maar ik veronderstel dat wie dit wil ook kan vragen om beneden te eten.

De grot van Domme blijkt enkel met trappen te bereiken te zijn. Verder dan het restaurantsplein gaan wij trouwens niet, want daar starten de hellingen naar beneden.

Sarlat: Het historische centrum van Sarlat is in de normen van deze streek vrij vlak! Het is er autovrij, en heel erg druk. Wie weet lopen er tussen de vele toeristen ook hier en daar mensen van de streek… Anderzijds is het ook deze drukte die het stadje zo gezellig maakt. We hebben er niets bezocht, maar naar ons gevoel hebben we het belangrijkste wel gedaan: de sfeer opgesnoven.

La Roque Gageac: Parkeren doe je het best op de parkeerplaatsen aan de toeristische dienst. Daar zijn er vier plekjes voor rolstoelgebruikers, die vermoedelijk door weinig mensen ontdekt worden. Je kan er gratis parkeren. Ook op de grote parkings hoef je trouwens met een parkeerkaart niet te betalen.

Het stadje is tegen de rots gebouwd. We kuierden dus enkel langs de hoofdstraat beneden (vlak, langs de Dordogne). Maar dat is toch ook echt wel de moeite. Het is een mooi stadje, en op een bepaald punt kan je ook wel heel mooi zien hoe het tegen de rots gebouwd is. Ooit viel trouwens zo’n stuk rots naar beneden. 12 huizen werden geraakt, en er vielen enkele dodelijke slachtoffers. Wij komen er gelukkig wel zonder kleerscheuren vanaf. Maar waarvoor we eigenlijk naar hier komen is voor een boottochtje op de Dordogne. We boeken bij Gabares Norbert, en varen weg van Domme (de andere rederij vaart richting Domme zien we achteraf). De uitleg wordt zeer enthousiast gebracht, maar wel in het Frans. Hier en daar steken we iets op, maar veel gaat aan ons voorbij. Wel begrijpen we dat dit vroeger een handelsstad was, niet te geloven, zo op de buiten. Maar ook dat de 'gabare' waarop wij zitten nagebouwd is van hoe de handelsschepen er vroeger uitgezien moeten hebben. Ik las op voorhand dat je met oortjes in het Nederlands kan luisteren, maar daar hebben wij niets van ondervonden. Om op de boot te stappen daal je eerst een steile helling af tot op de kade. Vandaar konden wij gewoon tot op de boot rijden. Om te gaan zitten moeten er dan drie tredes zonder leuning afgedaald worden, waarna je op een bankje kan gaan zitten. We weten niet of je gewoon bovenaan in je rolstoel zou mogen blijven zitten (bij de kapitein dan). Wel weten we dat het water van de Dordogne nu extreem hoog staat. Maar bij het informeren op voorhand hoorden we ook dat enkel die drie trapjes in de boot gedaan moeten worden. Bij laag water ligt er een helling naar de kade schrijven ze (maar die was er nu dus niet, gezien de hoge waterstand was dat niet nodig).

De openbare toiletten zijn hier trouwens toegankelijk.

Souilliac: zeer klein historisch centrum. Wij liepen er de laatste avond eens rond (zeer rustig), en gingen er een hapje eten. We belanden op Au Bistrot de la Halle. Hier staan op het plein onder het afdak (martkplein???) tafeltjes (om de paar meter?) van deze zaak. Zou dat door corona zijn dat ze dat zo ruim mogen opzetten? De rolstoelparking voor de deur blijft zo buiten gebruik, maar we konden elders ook makkelijk parkeren. (nabij het gemeentehuis). Het restaurant heeft een trapje aan de ingang dat met een betonhellinkje (zeer kort en steil, 20cm?) wordt overbrugd. Ze deden een poging voor een toegankelijk toilet, maar laten de deur naar binnen open draaien, plaatsen er nog een grote vuilbak, alsook een kastje met ontsmettingsgel… Het idee was goed, en het blijft natuurlijk een gelijkvloers toilet!

Grot Gouffre de Proumeyssac-Audrix: ‘de kristalkathedraal’. Vanop de parking raakten we vrij vlot tot bij de balie (telefonisch gereserveerd). Om naar het toilet te gaan moet je al een wat grotere krachtinspanning (hard, relatief steil grintpad omhoog). Het toilet zelf heeft een rode knop: maar druk er gerust op, het is gewoon de lichtschakelaar ). Vanaf de balie kan je ook vlot tot aan de start van de rondleiding (licht hellend betonpad). Daarna start een afdaling (licht hellend, maar wel lang) naar de grot. Eens door de deur, daal je verder licht hellend af. Ik voel bij mezelf wat aarzeling om dat ik in het duister onvoldoende kan zien of er geen hindernissen zijn die mijn kleine voorwieltjes kunnen blokkeren, maar dat zijn zorgen om niets, het pad is voldoende vlak. Eens beneden stopt voor ons de tocht. We hebben een mooi overzicht over de ondergrondse kathedraal, genieten daar van het lichtspel, en volgen hoe Ina beneden de groep mee volgt (Jona houden we maar veilig bij ons!). De gids zou Ina bij zich houden en haar waar nodig begeleiden. We konden gerust onze kinderen mee met de groep laten gaan… Gelukkig is Ina een plantrekker, want de gids was dat blijkbaar helemaal vergeten…

Ter info: wij kozen ook voor oortjes, om de rondleiding in het Nederlands te kunnen volgen. Eigenlijk vonden we dat wel een meerwaarde (ook al was er zeker niet de hele tijd informatie te beluisteren). Het kleine museum is ook rolstoeltoegankelijk. Het infoparcours buiten (voor kinderen) is in losser grint (ook al ligt er bijenraat onder), en vrij steil. Ik zag er geen beginnen aan. Het speelpleintje is net met de rolstoel bereikbaar (bij de toiletten).

Lees ook ons verslag van het tweede deel van onze trip: Indre-Loire.