De noordkant van Argentinië en Chili

De Purmamarca is een ongewoon grillige, okerkleurige berg.

 

Geschreven door Jozef.

Streek: Het noordelijk deel van beide landen
Traject: Arica, Putre, Colchane, San Pedro de Atacama, Salta, San Antonio de los Cobres, Purmamarca, Iruya, Salta, Cachi, Cafayate, Tucumàn, La Rioja, Buenos Aires

Periode
Van 06/10/2007 tot 02/11/2007
We waren al eerder in beide landen, maar niet in het noordelijk deel.

Reisgezelschap
Met partner als onmisbare hulp bij hij voortduwen van de rolstoel.

Inleiding

Het vliegtuig boekten we bij de reisbureaus Connections in Mechelen en Airstop in Gent
Raices Andinas in Arica, Balance Travel Adventure EVT in Salta
De vervoersmaatschappijen: vliegtuig: American Airlines, Skyairlines, Aerolineas
del Sur en Aerolinas Argentineas
bus: Pullmanbus
De vliegmaatschappijen waren allen prima en de service aan boord ook. Bij de laatste vlucht kregen we zelfs een plaats en de service van business i.p.v. onze plaats in economy.
Pullmanbus is goed, maar wij hadden de tegenslag een stugge tweede chauffeur mee te hebben. Die was allesbehalve vriendelijk en behulpzaam. Geminis is de tweede maatschappij.

Transport

- heen en terug naar de bestemming: vliegtuig
- ter plaatse: vliegtuig: vlucht Santiago de Chile-Arica : € 165,00/p.p. taks incl.
vlucht Iquique-Antofagasta-Calama : CLP 46.600/p.p. taks incl.
vlucht La Rioja-Buenos Aires : ARS 547,62/p.p. taksen incl.
bus: San Pedro-Salta : CLP 24.000 p/p(Pullman bus)
Tucumàn-La Rioja: ARS 41 p/p(Empresa El Rapido)

Geldzaken

Ons totale reisbudget per persoon, transport inbegrepen: € 2.942,11 p/p
Het algemene prijspeil in Chili en Argentinië vonden we normaal, iets minder duur dan in België.
Het huren van een wagen met chauffeur vonden wij vrij duur.
In Chili en Argentinië is alles voorhanden. In de afgelegen gebieden zoals de Altiplano lopen ze nog ietwat achterop en moet je het soms stellen met wat er te vinden is.

We betaalden met de lokale munt, ter plaatse gewisseld voor euro.
Je went vlug aan de vreemde munten en dan is het kinderspel.
Koers: 1 euro = +/- 700 Chileense peso of CLP en = +/-4,48 Argentijnse peso of ARS
Zwart wisselen kan, maar het is niet zo veilig.

Infobronnen

Voor Chili: Rough Guides aug. 2006 was voor ons ruim voldoende.
Voor Argentinië: Insights Guides, Travel Companion, Trotter 2005, Elmar reishandboek 2006
De gidsen volstonden qua info, maar alle prijzen zijn ruimschoots achterhaald. Ze zijn niet bij te houden.
Ik vermeld hier enkel de nuttige sites:
Algemeen voor hotels: www.hotelguia.com : voornamelijk duurder logies
www.asiarooms.com : redelijk goedkoop, burelen in Singapore
Chili: www.sernatur.cl
www.chile.StartTips.com , www.chile.start4all.com , www.chile.startkabel.nl
www.arica.cl , www.sanpedrodeatacama.cl
Argentinië: www.turismosalta.gov.ar

Bij Wegwijzer Reisinfo raadpleegden we volgende reisverslagen: ARG 63, 72, 84 en 90 en CIL100 en 103 en we noteerden de punten die voor ons van nut konden zijn. Er waren geen uitschieters bij, ze waren allen even nuttig voor ons.

Inreisvoorwaarden

Paspoort moet geldig zijn de ganse duur van uw verblijf.

Reisverzekering

Naast Eurocross van het ziekenfonds nemen we altijd de reisverzekering op jaarbasis van VAB zonder voertuig.
Kostprijs € 85,50
Tijdens de reis had ik één keer te maken met hoogteziekte. In Putre na het drinken van een lekker likeurtje van 96° alcohol, gemengd met een soort kruidenthee. Na grondige controle in de polykliniek van Putre was ik weer zoals voorheen.

Veiligheid

We hebben geen speciale aandacht geschonken aan de veiligheid en we hebben ons ook nooit bedreigd gevoeld. In de grotere steden moet je steeds alert zijn, want zakkenrollers zijn er in die landen zo goed als hier.

Gezondheid

Water uit de kraan is zowel in Chili als in Argentinië drinkbaar, maar soms met een chloor smaakje. Tanden poetsen is zeker geen probleem, maar om te drinken ben je toch beter af met water uit gesloten flessen en die vind je overal.

Klimaat

In het hoge noorden van Chili was het soms ijzig koud op grote hoogten, maar zonnig. Vanaf San Pedro de Atacama was het zeker overdag een aangenaam weertje en in Salta konden we de warme kledij helemaal opbergen tot het einde van de reis.

Taal

Algemeen wordt in beide landen Spaans gesproken, maar in de toeristische middens kan je soms met Engels terecht.

Communicatie

- via telefoon: in Argentinië hebben we naar het thuisfront getelefoneerd en de prijs viel best mee, ARS 6 voor 10 minuten bellen
- via e-mail: veel cybercafé’s heb ik niet gezien. Als we de mailbox wilden controleren, gebeurde dat gewoonlijk in het hotel, waar het voor de klanten gratis was.

Waardering

Deze reis was voornamelijk een natuurreis. Zulke prachtige natuur als in het noorden van Chili en Argentinië hadden we tevoren nooit gezien. Het is voor ons een echte meevaller geworden en ik, als rolstoelgebruiker, heb zeker 90% kunnen meegenieten van fauna en flora. Het is volgens ons voor iedereen een aanrader, maar wacht best niet te lang want deze landen worden alsmaar duurder. De prijzen zijn niet bij te houden.

Enkele gegevens over onszelf

Man en vrouw
Geboortejaar: 1941 1950
Naam en voornaam: Somers Jozef en Meesemaecker Marie-Claire
Straat en nummer: Kard. Cardijnstraat 52
Postnummer en gemeente: 2840 Rumst
Telefoon: 03/888.04.56
E-mail: somers.jozef@skynet.be en somersjozef@hotmail.com
Andere reizigers mogen gerust contact opnemen. Ik ben als pensioengerechtigde en gehandicapte veel thuis te vinden, maar het is toch aangewezen om eerst via mail contact te hebben. Dan kan er concreet afgesproken worden en verder contact opgenomen worden eventueel via telefoon, maar liefst na 18u.

Logies: adres, prijs en toegankelijkheid

De toegankelijkheidsinformatie van de hotels en restaurants is voornamelijk bedoeld voor rolstoelgebruikers die nog enkele stappen kunnen doen, zij het met hulpmiddelen of met hulp van een derde. De algemene gegevens kunnen voor de modale reiziger ook van nut zijn.

Hotel Plaza Colon, San Marcos 261, Arica, Chile
Tel.:0056/58-254.424, 253640, 231244 Fax: 0056/58-231.244
Website: www.hotelplazacolon.cl
E-mail: hotelplazacolon@entelchile.net , lcallao@hotelplazacolon.cl en
reservas@hotelplazacolon.cl

Hotel Plaza Colon lijkt een uitgeleefd logies, maar zo blijken ze in Arica allemaal te zijn. Het hotel ligt in een steil oplopende straat. Je kan erin zonder noemenswaardige moeilijkheden. Binnen ligt een hellend vlak om een kleine trede te overbruggen. Er is een lift aanwezig, maar we kozen toch voor een kamer op het gelijkvloers. Die was een stuk groter dan de kamers boven. Het stelde ook niet veel voor, maar we konden slapen en dat was voor ons het voornaamste. Wij betaalden CLP 20.800 cash voor een dubbele kamer, niet al te groot en pover ingericht met twin beds en met een kleine badkamer en toilet(redelijk gemakkelijk), een simpel ontbijt en taksen inbegrepen. Voor twee maal twee omeletten moesten we CLP 6.000 bijpassen bij het ontbijt. Eieren worden in Chili bij het ontbijt niet geserveerd en dat wisten we niet. Het hotel ligt in het zicht van de kathedraal San Marcos, dus in het hartje van het oude centrum. Internet is vrij voor klanten, maar de PC(er is slechts 1 exemplaar) is meestal in gebruik.

Kukuli Hotel, Putre, Chile

Het Kukuli Hotel is een nieuwbouw van ongeveer twee jaar oud. Het heeft een achttal dubbele kamers, die allen op het gelijkvloers gesitueerd zijn. Er is ten andere geen verdieping aan het gebouw. Bij de inkom is er 1 opstapje en binnen is dan weer een heel steil hellend vlak, dat onmogelijk door mij alleen zou kunnen genomen worden. De kamer was betrekkelijk groot en de badkamer viel mee, na het uitnemen van de deur. Dan pas kon ik met de rolstoel tot in deze ruimte komen. Jorge, onze Chileense chauffeur/gids wist er direct raad mee. De kamerprijs ken ik niet. Het logies was in de vierdaagse toer inbegrepen. Er wordt enkel ontbijt geserveerd, voor het avondmaal ben je aangewezen om elders te gaan.

Hotel Camina del Inca, Colchane, Chile

De inkom van dit logies is vlak, dus geen moeilijkheden, maar die waren er wel bij de inkom van de vrij grote kamer. De toegangsdeur was te smal en die eruit nemen konden we niet. Ik heb dan maar wat geïmproviseerd en met een stoel als steun lukte het mij om in en uit de kamer te gaan, wel te verstaan te voet en de rolstoel daarna binnen of buiten zetten naarge-lang de noodzaak. Het is echt een basic logies, maar de lakens waren proper, er waren hand-doeken en zeep en er was warm water. Meer moet dat toch niet zijn. Ik kon met mijn rolstoel in de badkamer en dat is toch ook al iets. Het was niet altijd gemakkelijk, maar moeilijk gaat ook. Er is maar elektriciteit van 19u tot middernacht en ’s morgens ook niet. De kamerprijs ken ik niet. Het logement was in de vierdaagse toer inbegrepen. De juiste gegevens van dit logies heb ik niet, maar het is gelegen in het zicht van de grens met Bolivia op +/- 500m van de slagbomen. Je merkt de file aanschuivende vrachtwagens bij het verlaten van het hotel.

Hotel-Camping Takha-Takha, Caracoles 101-A, San Pedro de Atacama,
II Region, Chile
Tel/fax: 0056/55-851.038 – Casilla 16
Website: www.sanpedrodeatacamachile.cl
E-mail: info@sanpedrodeatacamachile.cl en takha-takha@terra.cl

We hadden in San Pedro de Atacama niets gereserveerd en dat bleek een groot probleem. Wij hadden van de chauffeur van de minibus reeds vernomen, dat alles volgeboekt was. Hij was niet echt vriendelijk, maar waarschijnlijk heeft hij het niet aangedurfd om ons midden in de nacht(+/- 0.30u) in de kou achter te laten, door mijn handicap. Wij zijn in Hotel Takha-Takha goed opgevangen door de nachtportier. Hij wou ons eerst een piepklein kamertje geven voor 1 nacht, maar na enkele telefoontjes lukte het hem om een kamer te geven die redelijk van grootte was en dat voor de duur van ons verblijf. De kamer op zich was OK, maar voor ons met een rolstoel een beetje eng. De badkamer was ideaal. Ik kon er zonder problemen in en uit en ik kon onder de lavabo rijden, ideaal. Wij betaalden US$ 260 met de Visa-kaart, het was 7% goedkoper dan cash in Chileense peso’s. Het hotel ligt op enkele blokken van het centrale plein en het is zeker geen reden om er niet te gaan, maar wel op voorhand reserveren.

Hotel Altos de Balcarce***, Balcarce 747, A4400EJO, Salta Capital, Argentina
Tel./fax: 0054/387-431-5454
Website: www.altosdebalcarce.com.ar
E-mail: info@altosdebalcarce.com.ar en pdalponte@altosdebalcarce.com.ar (directrice)

Bij de inkom ligt een vrij steil hellend vlak ten behoeve van de bagage, maar ik kon er gebruik van maken. De lift in het hotel is groot en de kamer was goed te doen. De buitendeur van de kamer was breder dan van de andere kamers en de badkamer was aangepast met onderrijdbare lavabo, verhoogd toilet en handgrepen. Wat een luxe. Wij betaalden ARS 175 cash voor een redelijk ruime kamer met twin beds, ontbijtbuffet en taksen inbegrepen. Het hotel ligt op ongeveer 6 blokken van de Plaza 9 de Julio. Raul van het reisbureau Balance had hier voor ons een kamer gereserveerd.

Hosteria de las Nubes , San Antonio de los Cobres, Argentina

Bij de inkom van Hosteria de las Nubes is er 1 trede, verder is het vlak of met hellingen. We beschikten hier over een grote kamer, maar een moeilijke badkamer. Raùl, onze Argentijnse chauffeur/gids moest hier de deur uitnemen, om zo min of meer in de badkamer te geraken. Het is er in ieder geval kraaknet, ondanks het vele zand buiten. Het was er ’s avonds gezellig warm. Buiten sneed de zuidenwind door merg en been. Wij betaalden ARS 120 cash, ontbijt en taksen inbegrepen. Vermits San Antonio niet zo groot is, is het hosteria alom gekend. Van een centrum kan je hier moeilijk spreken, er zijn maar enkele zanderige straten. Raùl had ook hier voor ons gereserveerd.

Posta del Sol, Martin Rogriguez, hoek San Martin, 4622 Maimara, Jujuy, Argentina
Tel./fax: 0054/388-499-7156
Website: www.postadelsol.com
E-mail: info@postadelsol.com

Bij de inkom van dit logement is er 1 trede, maar naar onze kamer toe moesten we nog twee maal twee treden naar beneden. Het dalen lukt gewoonlijk met twee, maar om terug omhoog te gaan hadden we meer mankracht nodig. Die was er met Raùl en de patron van het hotel. We moesten terug langs die weg om ’s avonds te gaan eten en ’s morgens voor het ontbijt. Om buiten te gaan lukte het vrij gemakkelijk langs de achterdeur. De kamers zijn hier betrekkelijk groot en de badkamer gemakkelijk na het wegnemen(weer eens) van de deur. Wij betaalden ARS 120 cash, ontbijt en taksen inbegrepen. Posta del Sol ligt in het centrum van het dorp Maimara. Raùl opteerde voor dit hotelletje, omdat het minder duur is dan het logies in Purmamarca en ook rustiger. Er was niets gereserveerd.

Hosteria de Iruya***, Iruya, Argentina
Tel. : 0054/387-15-407-0909
Website: www.hosteriadeiruya.com.ar

Je kan het hotel in zonder oneffenheden. In het gebouw is het zo goed als vlak. Hier en daar duikt altijd wel een trapje op, maar dat zijn we ondertussen gewoon. De kamers zijn groot en de badkamer was te doen, mits het uit haar hengsels lichten van de deur. De deuropeningen van de badkamers zijn in Chili en Argentinië allemaal iets te smal met de deur op haar plaats. Zonder deur lukt het gewoonlijk, maar het is dan nog millimeter werk. Wij betaalden ARS 187 cash voor een kamer zonder uitzicht, ontbijt en taksen inbegrepen. Voor een kamer met uit-zicht op de bergen is het ARS 220. Hosteria Iruya is neergepoot op het einde van het dorp met uitzicht vanop het terras en bepaalde duurdere kamers op de bergen rondom. Het is zeker zijn geld waard. Raùl had hier voor ons gereserveerd.

Hotel Llaqta Mawka, Ruiz de los Llanos s/n°, Cachi, Argentina
Tel.: 0054/3868-491.016 GSM: 0054/387-155.847.198
Website: www.hotelllaqtamawka.todowebsalta.com.ar
E-mail: hostal_llaqta_mawka@hotmail.com

Voor het hotel ligt een heel steile helling om op het voetpad te komen. Verder is er bij de in-kom 1 trapje en verderop naar de kamer nog eentje. De kamer was tamelijk klein en de bad-kamer moeilijk, zelfs na het wegnemen van de deur. Zonder deur kon ik amper binnen. Wij betaalden ARS 120 cash, ontbijt en taksen inbegrepen. Er is geen mogelijkheid voor een avondmaal, daarvoor waren we aangewezen om op restaurant te gaan. Het ontbijt was er goed. Het hotel ligt in het volle centrum van Cachi. Raùl opteerde voor dit logies, omdat het nog authentiek is en heel gezellig en rustig. Raùl had hier gereserveerd.

Hotel Los Sauces***, Calchaqui 62, Cafayate, Prov. Salta, Argentina
Tel. : 0054/ 3868-421158, 421472
E-mail: lossauces@arnet.com.ar

Bij de inkom van het hotel zijn er 2 x 1 brede trede, maar als je langs opzij kunt binnen gaan, heb je er maar eentje te doen. Om de kamer te bereiken moesten we vier treden naar beneden. Dat lukt wel, maar om terug opwaarts te gaan heb je extra hulp nodig. Onze kamer was vrij groot en de badkamer gemakkelijk, na het wegnemen van de deur. Wij betaalden ARS 145 cash, ontbijt en taksen inbegrepen. Er worden geen maaltijden geserveerd, enkel ontbijt. Het hotel ligt vlak achter de kathedraal en het is dus maar één blok verwijderd van de plaza. Raùl, onze trouwe chauffeur en ondertussen vriend, had hier gereserveerd.

Hotel Francia***, Crisostomos Alvarez 467, San Miguel de Tucumàn, Argentina
Tel.: 0054/381-431-0781
Website: www.franciahotel.com
E-mail: hotelfrancia@arnet.com.ar

Bij de inkom van het hotel zijn een drietal treden, die met wat hulp vlug achter de rug lagen. Verder is het vlak tot bij de redelijk grote lift met twee smalle harmonicadeuren. De kamer en de badkamer waren meer dan groot genoeg. Er was maar één nadeel, een heel laag toilet. De voorgevel van het hotel straalt zeker geen klasse uit. Het toont veeleer een uitgeleefd hotel, maar men is volop bezig met renovatiewerken. Wij betaalden ARS 133 cash, een pover ontbijt en taksen inbegrepen. Hier was airco geen overbodige luxe. Dit is het laatste logies dat door Raùl gereserveerd werd. Dit hotel is op twee blokken van de Plaza de la Independencia gelegen en een 10 minuutjes wandelen.

Hotel Libertador***, Buenos Aires 253, La Rioja 5300, Argentina
Tel.: 0054/3822-427474, 426052 Fax: 0054/3822-427474
Website: www.libertadorhotel-lar.com.ar

Bij de inkom van Hotel Libertador zijn er twee treden, maar die kan je deels omzeilen door langs de zijdeur binnen te gaan. Dan is er maar 1 trapje. Verder is het vlak tot bij de korte lift met twee harmonicadeuren. We hadden een vrij grote kamer en een moeilijke badkamer. De deur hiervan hebben we weer eens laten uitnemen en voor de douche vroegen we een plastie-ken stoel. Zonder airco was het hier ook niet haalbaar. Wij betaalden ARS 145 cash, een sim-pel ontbijt, door de man van de receptie klaargemaakt, en taksen inbegrepen. We zijn hier zo maar afgestapt in de hoop dat er een kamer vrij was en voor zover we konden opmerken, was er buiten ons nog één koppeltje dat hier ook logeerde. Het hotel ligt op drie blokken van de Plaza 25 de Mayo.

Castelar Hotel & Spa****, Avda de Mayo 1152, Buenos Aires, Argentina
Tel.: 0054/11-4381-5000 tot 5009 Fax: 0054/11-4383-8388
Website: www.castelarhotel.com.ar
E-mail: reservas@castelarhotel.com.ar

Bij de inkom van het hotel zijn er twee treden, maar de portier kan een houten hellend vlak leggen en dan lukt het prima. Binnen is het vlak tot bij de korte lift. De kamers zijn allen vrij groot en de badkamerdeur is juist breed genoeg als zij helemaal openstaat. Twee jaar terug verbleven wij hier eveneens en we vonden het een goede stek. Het hotel straalt nog nostalgie uit. Het is, voor ons althans, een pluspunt: veel van de baliebedienden en het restaurantper-soneel zijn nog dezelfde mensen als twee jaar terug. Dat getuigt van een goed management. Het hotel ligt vrij centraal tussen de Plaza de Mayo en de Plaza de Congreso en aan een ingang van de metro van lijn A. Wij betaalden vooraf met Visa aan Asia-rooms € 56 voor een grote kamer met twin beds met een goede badkamer en toilet, een héél goed en uitgebreid ontbijtbuffet en taksen inbegrepen. Internet gebruik is vrij voor klanten, maar er is slechts 1 PC en die is veelal in gebruik. Boekingen bij Asia-rooms via: www.asiarooms.com , ook in Zuid-Amerika.

Restaurants: adres, prijs en toegankelijkheid

Restaurant van Hotel Plaza Colon(adres zie bij logies)

Het restaurant op de 5e verdieping is gemakkelijk bereikbaar met de kleine lift. Het interieur is heel pover, echt typisch Chili. Wij betaalden CLP 30.000 p/p voor een vlug klaargestoomd avondmaal met verbrand vlees en weinig of geen groenten, maar wel met rijst. Cola of water was in deze prijs inbegrepen. Het vlees hebben we laten vervangen door een ander exem-plaar.

Café del Mar, 21 de Mayo 260, Arica, Chile
Het is goed tafelen op het buitenterras voor dit eethuis. Het is dan ook helemaal gelijkvloers. Wij betaalden CLP 60.000 voor een goede en verzorgde maaltijd voor ons beiden. Het restaurant werd ons aanbevolen door Raices Andinas.

Pub-Restaurante Kuchu Marka, Calle Baquedano 351, Putre, Chile
Tel.: 0056/9-0114007, 0473697
Website: bij Google-zoeken gewoon Kuchu Marka intikken
E-mail: contacto@kuchumarka.com

Om in dit restaurant te komen is het een ietsje moeilijker, de toegangsdeur is namelijk een klein beetje te smal om er met een rolstoel(65cm) doorheen te kunnen. Hier was het uitstap-pen, te voet door het deurgat, dan de rolstoel dichtplooien en binnen terug open en de klus was geklaard. Voor het buitengaan ging ik omgekeerd te werk. Het is een gezellige keet, waar je veel toeristen ontmoet. Het restaurant lag voor ons gewoon de straat van het hotel uit gaan en dan een goede 50m links af. De klanten krijgen van het huis een glaasje sterke drank van 96°, vermengd met een soort kruidenthee als aperitief aangeboden. De geserveerde maal-tijden zijn verrukkelijk. Prijzen ken ik niet, want de vierdaagse toer met Raices Andinas was een all-in formule.

Restaurant van Hotel Camina del Inca(adres zie bij logies)

Het restaurant ligt vrij vlak na 1 enkel trapje ben je erin. Het interieur is sober ingericht en de maaltijden zijn navenant. Voor mij waren de stoelen te laag ofwel de tafel te hoog, maar ik was beter af in mijn rolstoel. Wat het hier kostte kan ik niet meedelen, om dezelfde reden als in Putre.

Milagro, Caracoles 241, San Pedro de Atacama
Tel.: 0056/55-851.515

Dit restaurant kan je in zonder oneffenheden. Alleen de deur moet dubbel worden openge-daan en dan lukt het prima. Het is een gezellige keet, waar veel toeristen op afstevenen, maar voornamelijk in de latere uurtjes. Dan is het er knus rond het kampvuur dat in de patio, die iets lager in het midden ligt, brandt. Je zit er overdekt, maar toch in de open lucht. Wij betaalden CLP 13.000 voor: 1x Lomo con papas Española y salsa de championes, 1 lasagne, 1 tonic, 1 aqua mineral en 1 grote fles bier. In San Pedro is dit een echte aanrader. Het is er proper, de diensters zijn vriendelijk en de kost is goed, wat kan je nog meer verlangen. Er is totaal rookverbod behalve rond het open vuur.

Parrilla El Charrua, Caseros 221, Salta, Argentina, hoek Caseros-Catamarca,
tussen Lerma en Catamarca
Tel.: 0054/387-432-1859 Geopend van 12u tot 16u en van 20u tot 01u
Website: www.parrillaelcharrua.com

Om hier binnen te gaan heb je een drietal treden, maar de kelners steken graag een handje toe. In een gezellige omkadering kan je genieten van een overheerlijke parrillada. Met een bot mes snij je nog zonder moeite door het uiterst malse en sappige rundvlees. Wij betaalden voor ons beiden ARS 58, dranken inbegrepen en het was heel lekker.

Restaurante La Leñita, Balcarce 802, Salta, Argentina, hoek Balcarce-Alsina
Tel.: 0054/387-4865

Bij de ingang is er 1 trapje en voor de rest is de grote ruimte vlak. Voor 20.30u gaat deze parrillada niet open en het is pas rond 22u dat de meeste klanten toekomen. Tegen die tijd loopt de zaak vol. Op aanvraag speelt en zingt één van de kelners enkele typische Argentijnse deuntjes. Wij betaalden hier ARS 80 voor een mals stuk “lomo” met frietjes en salade, dran-ken inbegrepen. Het restaurant ligt schuin tegenover Hotel Altos de Balcarce, waar wij logeerden en 9 blokken van de Plaza 9 de Julio.

Restaurant van Hosteria de las Nubes, San Antonio de los Cobres, Argentina
Tel.: 0054/387-4909059

Het restaurant van het hotel is volledig vlak te bereiken. De geserveerde maaltijden zijn af. Wij betaalden ARS 54 voor ons beiden, water en een groot glas rode wijn inbegrepen.

Restaurant van Posta del Sol(adres zie bij logies),

Om van de kamer naar de eetruimte te gaan, heb je enkele treden en telkens per twee. Het avondmaal was lekker maar niet al te veel. Wij betaalden hiervoor ARS 64. Het ontbijt daar-entegen was uitstekend en er was meer dan voldoende.

Restaurante Q’omer, Rivadavia 425, Tilcara, Argentina
E-mail : qomer_tilcara@hotmail.com

Bij de inkom zijn er twee treden, verder is het vlak. We aten er heel goede frieten met een spiegelei voor de prijs van ARS 30, twee Cola’s inbegrepen. Het restaurant bevindt zich op het centrale plein van Tilcara. We stapten er binnen omdat er nog toeristenzaten te eten. Waar volk zit, is het gewoonlijk goed.

Restaurant van Hosteria de Iruya(adres zie bij logies)

Van onze kamer naar het open restaurant was het volledig vlak. Het avondmaal was lekker, maar niet al te veel. Wij betaalden ARS 54, drank voor ons beiden inbegrepen.

Oliver’s Café, Ruiz de los Llanos 160, Cachi, Argentina
Tel.: 0054/3868-491.052

Bij de inkom zijn een viertal treden, maar onze chauffeur/gids Raùl en de patron van het restaurant staken een handje toe en de klus was vlug geklaard. Voor onze uitstekende maaltijd betaalden wij ARS 35, een grote fles bier(1L Salta bier) en mineraal water inbegrepen. Het restaurant ligt in het volle centrum van het dorp, in dezelfde straat van ons logies.

Restaurante El Rancho, Vicario Toscano 22, Cafayate, Argentina
Tel. : 0054/3868-421.256
Website: www.elranchocafayate.com.ar
E-mail: informes@elranchocafayate.com.ar

Bij de inkom is er 1 opstapje en verder is het grote restaurant vlak. Het wordt beschreven als zijnde heel goed, maar we hebben reeds betere eethuizen bezocht. We bestelden beiden “Bife de Chorizo” en we verwachtten een mals stuk vlees, maar het was een stuk met wel wat pezen en dus moeilijk te snijden. Nadien vernamen we dat de bife de chorizo en minder goede kwali-teit van vlees is. Het is niet minder vers, maar lomo is veel malser en dus beter. Wij betaalden ARS 55 voor drie personen, drank inbegrepen. El Rancho is gelegen op de hoek van de Plaza en Gûemes Sur.

Restaurante Las Dos Marias, San Martin 27(Plaza Pricipal), Cafayate, Argentina

Dit restaurant heeft een groot buiten terras, waar het zalig toeven is uit de brandende zon. De bediening loopt er vlot en vriendelijk en de keuken doet zijn uiterste best om iets goed af te le-veren. Wij aten er voor de lunch 1 grote pizza en we betaalden ARS 21, twee minerale waters inbegrepen. Het restaurant ligt ook op de Plaza Principal.

Restaurante Las Tinajas, Mitre 25(tegen de Plaza), Cafayate, Argentina
Tel. : 0054/387-154627913

Bij de inkom zijn een drietal treden, maar hulp is nooit ver af. Wij moesten hier vrij lang op het bestelde wachten, zodanig dat op de duur de lust stilaan wegebde. Uiteindelijk werden beloond met een verrukkelijke maaltijd. Het was het wachten meer dan waard. Wij betaalden ARS 130 voor drie personen. Het was de voorlaatste dag met onze chauffeur Raùl en we wil-den hem dit maal aanbieden. Het restaurant is in één van de straten die uitgeven op de Plaza en amper een vijftig meter in deze straat.

Restaurante La Pizzada, Santiago de Estero 1002, hoek 25 de Mayo 22,
San Miguel de Tucumàn, Argentina
Tel. : 0054/381-422-7071
Website : www.restauranteshoy.com.ar op de website de naam en de stad ingeven.

Dit restaurant heeft 1 trapje bij de inkom, verder is het totaal vlak. Het is een doodgewoon eethuis en wij aten er spaghetti met champignon saus en een hamburger + 1 bier en 1 Cola en we betaalden ARS 30 voor ons beiden. Het restaurant is een heel druk bezochte zaak, voorna-melijk jonge Argentijnen komen hier vlug iets naar binnen werken. Ondertussen moeten zij hun favoriete sport, voetbal, geen ogenblik missen. Het restaurant is vooral gekend voor zijn lekkere “empanadas”. Op meerdere TV-schermen worden de ganse avond rechtstreekse voetbalmatchen uitgezonden. Iedereen volgt vol spanning de spelers en bij een doelpunt worden ze bijna hysterisch. De kelners en de koks volgen even goed, maar wel in de mate van het mogelijke. Het restaurant ligt op de hoek van Santiago en de Plaza Independencia of Plaza 25 de Mayo.
Parrilla La Vieja Casona, Rivadavia 457, 5300 La Rioja, Argentina
Tel. : 0054/3822-425.996

In dit restaurant kan je in zonder trappen. Bij de inkom ligt een hellend vlak. Je hebt hier een heel uitgebreide keuze op het menu. Je weet haast niet welk er uit te kiezen. Het lijkt allemaal heel lekker en het is het ten andere ook. De kelners zijn heel vriendelijk en je moet niet te lang wachten. We zijn er trouwens twee dagen na mekaar gaan tafelen, dan zal het zeker niet zijn tegengevallen. Wij betaalden gemiddeld ARS 58,50 voor een uitstekende maaltijd, drank voor ons beiden inbegrepen. Het restaurant is in het volle centrum van La Rioja gelegen.

Restaurante Rolling Travel, Ruta Prov. N° 26 km 144, La Rioja, Argentina
Tel. : 0054/351-5709909
Website : www.talampaya.com
E-mail : talampaya@rollingtravel.com en info@talampaya.com

Wij betaalden ARS 48 voor twee sandwiches met tonijn en één bife(voor de chauffeur) + één mineraal water en één soda water. Dit restaurant is verbonden aan het N.P. Talampaya en je kan er in zonder oneffenheden.

Café Victoria, Roberto M. Ortiz 1865(La Recoleta), Buenos Aires, Argentina

Wij betaalden ARS 40 voor een spaghetti Bolognesa en een sandwich met hesp en kaas + een glas rode wijn en mineraal water. We hebben plaatsgenomen op het open terras voor de taverne. Toiletbezoek zat er niet in, want deze waren boven of beneden met een trap.

Parrilla Plaza Asturias, Av. de Mayo 1199(hoek Salta), Buenos Aires, Argentina
Tel. : 0054/11-4382-7334
Specialiteiten : pescados y mariscos

Bij de inkom is één trapje wanneer je via de zijdeur binnengaat. De diensters zijn héél vriendelijk en bij het binnenkomen wordt je een aperitief aangeboden van het huis. Je mag zelfs nog een keuze maken uit enkele drankjes. Uiteraard betaal je dit aperitief zelf, maar het voelt zo niet aan. Als afsluiter wordt een citroen likeur geserveerd. De maaltijden zijn hier verrukkelijk. We zijn hier twee jaar terug komen eten en we wilden deze zaak zeker niet links laten liggen. Wij betaalden ARS 100 voor een grote portie atùn met frieten en een zeevruchten schotel. Het was eens een uitschieter, maar zeevruchten zijn nu eenmaal niet goedkoop ook niet in Argentina. Het restaurant ligt op de Avenida de Mayo schuin tegenover Hotel Castelar & Spa, waar we logeerden.

El Palacio de la Papa Frita, Lavalle 735, San Nicolàs, Buenos Aires, Argentina
Tel. : 0054/11-4393-5849

Je kan erin zonder de minste oneffenheden. We zijn hier terechtgekomen, omdat de bife de chorizo in La Estancia op niet veel trok. Het was meer vet en pezen, dan goed en mals vlees. Aan zulke maaltijd konden we moeilijk beginnen en we zijn in La Estancia opgestapt. Hier betaalden wij ARS 100 voor twee malse lomo’s met frieten, 1 grote fles bier en 1 Cola. Dit eethuis ligt schuin tegenover La Estancia.

Vluchten en busreizen

Internationale vluchten

Normaal vliegen we met Iberia naar Zuid-Amerika, maar hun prijzen lagen zo hoog (+/- € 1.200) dat we uiteindelijk kozen voor American Airlines. Er was een nadeel, de lange tijd onderweg. We zijn in Brussel vertrokken om 11.05u op zondag 06/10 en we waren pas ter plaatse in Arica op maandag 07/10 om 20.35u Belgische tijd.

06/10 Brussel – Chicago/O Hare International 11.05u - 13.05u, vliegtijd 9.00u
Aankomst op Terminal 5 met Boeing 767-300/300ER van American Airlines
Vluchtnummer AA 89

06/10 Chicago/O Hare International - Miami 18.20u - 22.20u, vliegtijd 3.00u
Aankomst op Terminal 3 met Boeing 757-200 van American Airlines
Vluchtnummer AA 1904

06/10 Miami - Santiago de Chile at Terminal Intern. 23.25u - 07.45u(07/10), vliegtijd 8.20u
Aankomst op Terminal International met Boeing 767-300/300ER van American Airlines
Vluchtnummer AA 957

30/10 Buenos Aires - New York /JFK 20.20u - 06.10u, vliegtijd 10.50u
Aankomst op Terminal 8 met Boeing 767-300/300ER van American Airlines
Vluchtnummer AA 956

01/11 New York/JFK - Brussel 18.15u - 6.50u, vliegtijd 7.35u(6.15u reële vliegtijd)
Aankomst in Brussel met Boeing 767-300/300ER van American Airlines
Vluchtnummer AA 172

Binnenlandse vluchten

07/10 Santiago de Chile - Arica Chacalluta 12.50u-16.15u, vliegtijd 3.25u
Vertrek op Terminal D met Boeing 737/200 van Sky Airline
Vluchtnummer H20170

12/10 Iquique - Antofagasta 18.50u - 19.40u, vliegtijd 0.50u
Vlucht met Boeing 737 van Aerolineas del Sur, vluchtnummer 3I 509

12/10 Antofagasta - Calama 21.55 - 22.35u, vliegtijd 0.40u
Vlucht met Boeing 737 van Aerolineas del Sur, vluchtnummer 3I 544

28/10 La Rioja - Buenos Aires 18.40u - 20.10u, vliegtijd 1.30u
Vlucht met Boeing 737/500 van Aerolineas Argentinas, vluchtnummer AR 1448

Busreizen

16/10 San Pedro de Atacama - Calama met Pullman bus
25/10 San Miguel de Tucumàn - La Rioja met Empresa El Rapido

Kosten van het transport ter plaatse

Chili

07/10 Vlucht Santiago de Chile – Arica € 165,00 taksen inbegrepen, vlucht geboekt bij Airstop in Gent.
07/10 Luchthaventaks voor de vlucht Santiago de Chile-Arica CLP 5.127 p/p.
07/10 Transport van de luchthaven Arica naar de stad CLP 2.000 p/p met Arica Service Taxi.
Er staan op de luchthaven minibusjes klaar.
07/10 Autohuur met chauffeur geboekt bij:
Raices Andinas
Expeditions and Tourism
18 de Septiembre 210-220
Paseo Thompson, Local 21, Arica, Chile
Tel.: 0056/58-233.305
Website: www.raicesandinas.com
E-mail: info@raicesandinas.com
Voor een vierdaagse toer met hotels, alle maaltijden, alle dranken en alle inkomgelden inbegrepen betaalden wij CLP 483.500 voor ons twee. De chauffeur/gids Jorge is heel goed mee gevallen. We zouden hem aan iedereen ten stelligste aanraden. Hij is een fervent natuurkenner en hij spreekt vloeiend Engels. Als je naar Raices Andinas in het Engels mailt, antwoordt hij meestal en niet de manager van het reisbureau Mr.Orlando
Oyaneder, die verstaat wel een beetje Engels, maar schrijven doet hij het zeker niet. We deden de vier daagse met een 4x4 minbus.

12/10 Vlucht Iquique – Antofagasta en verder naar Calama CLP 46.600 p/p. taksen incluis.
Vlucht geboekt bij Raices Andinas in Arica. Vlucht met Aerolineas del Sur.
12/10 Transport luchthaven Calama – San Pedro de Atacama CLP 10.000 p/p met Transfer Licancabur, die op de luchthaven in Calama staan te wachten to hun minibusje vol is.
13/10 Daguitstap naar Valle de la Luna CLP 6.000 p/p, geboekt bij:
Atacama Connecions
Agencia de Turismo
Toconao s/n esquina Caracoles
Tel. : 0054/55-851.421, 424
San Pedro de Atacama, Chile
Website : www.atacamaconnection.com
E-mail : atacamaconnection@entelchile.net

14/10 Daguitstap naar de Lagunas en de Salar de Atacama CLP 22.000 p/p lunch incluis.
Uitstap geboekt bij: Desert Adventure
Agencia de Viajes – Transporte de Pasajeros – Turismo
Caracoles s/n esquina Tocopilla
Tel. : 0054/55-851.067
Website : www.desertadventure.cl
E-mail: contacto@desertadventure.cl

15/10 Uitstap naar de Tatio geisers CLP 12.000 p/p, uitstap geboekt bij Desert Adventure.
16/10 Taxi tot de douane in San Pedro de Atacama CLP 2.000
16/10 Lijnbus San Pedro de Atacama – Salta CLP 24.000 p/p met Pullman Bus.

Argentinië

17/10 Wagenhuur met chauffeur voor acht dagen € 1.000 geboekt bij:
Balance Travel Adventure EVT
Leg N° 12427 Disp. N° 0083
España N° 385 (CP A4400ANG) Salta, Argentina
Tel. : 0054/387-4215625
Website : www.balance-evt.com.ar
E-mail: info@balance-evt.com.ar
De manager Mr. Raùl Cedolini was bij ons zelf de chauffeur/gids. Het is een klein reisbureau en Raùl runt zijn zaak samen met zijn echtgenote. Op de rondrit stond hij regelmatig met haar in contact voor latere tours. Hij kent de Europeanen heel goed en hij weet goed wat wij, als Europeanen, willen. In zijn jeugd is hij 3,5 jaar met de rugzak rond getrokken in verschillende landen in Europa. We kunnen hem ten zeerste
aanbevelen.

26/10 Taxi van Hotel Francia in Tucumàn naar het busstation ARS 3
26/10 Lijnbus Tucumàn – La Rioja ARS 41 p/p met Empresa El Rapido.
26/10 Taxi van het busstation in La Rioja naar Hotel Libertador ARS 10
26/10 Taxi in La Rioja naar de dienst voor toerisme ARS 5
27/10 Transport naar Valle de la Luna en Talampaya ARS 380 geboekt bij :
Platino Turismo
Leg. Dnst 11097 Disp.513/04
Bazan y Bustos 450 – Loc. 2
Tel.: 0054/3822-466.194
E-mail: larioja@platinoturismo.com.ar en platino-larioja@hotmail.com
Wij boekten de daguitstap bij Mrs. Carola Ramirez, een vriendelijk en uiterst gedienstig meisje. Ze was meer dan tevreden om de boeking te kunnen doen, want wij waren haar eerste klanten. Het reisbureau is pas geopend.

28/10 Taxi van Hotel Libertador in La Rioja naar de luchthaven ARS 13
28/10 Vlucht La Rioja-Buenos Aires geboekt bij Balance in Salta ARS 547,62 p/p taks incluis, vlucht met Aerolineas Argentinas.
28/10 Taxi op meter van de luchthaven in Buenos Aires naar Hotel Castelar ARS 15
29/10 Taxi op meter van Plaza Dorego(San Telmo) naar kerkhof in La Recoleta ARS 24
29/10 Taxi op meter van de Franse ambassade naar Hotel Castelar ARS 6
30/10 Taxi van Hotel Castelar naar de internationale luchthaven in B.A. ARS 80(vooraf afgesproken prijs).
30/10 Luchthaventaks vlucht Buenos Aires – New York ARS 115

New York

31/10 Transport van de luchthaven JFK naar Hotel Metro US$ 20 p/p.
31/10 Siteseeing toer met dubbeldekbus US$ 39 p/p
01/11 Taxi van Hotel Metro naar de ferry voor Staten Island US$ 17
01/11 Taxi van de ferry naar Fifth Avenue(Ground Zero) US$ 19
01/11 Transport per minibus van Hotel Metro naar de luchthaven JFK US$ 20 p/p.

Praktische informatie

Elektriciteit

Van elektriciteit ken ik weinig af, maar ik heb in Chili wel geleerd dat een universele stekker onontbeerlijk is. Toestellen met twee dunne pinnen kan je zo gebruiken, maar wanneer aan het toestel een stekker met dikke pinnen zit, krijg je een probleem. In Chili zijn overwegend dunne pinnen in gebruik, terwijl in Argentinië meer twee platte pinnen dienst doen. Het voor-deel van de platte is, je kan er met de ronde ook in terecht. In New York hanteren ze dan weer een systeem met drie schuine pinnen. Zo zie je maar dat je de universele stekker zeker niet mag thuis laten.

Handbagage

De regels voor de handbagage blijven tot hiertoe even strikt, geen scherpe voorwerpen, geen vloeistoffen, geen gels en geen zalf. Op iedere luchthaven puilen de boxen met in beslag geno-men goederen uit.

Prentbriefkaarten en postzegels

Prentbriefkaarten kan je overal kopen, maar voor postzegels moet je grotendeels in een post-kantoor of een postverkooppunt zijn. De prentbriefkaarten deponeer je best in een brievenbus of beter nog is afgeven in het postkantoor. Ze bij de balie van het hotel laten om te versturen, is heel riskant. Grotendeels komen zulke stukken nooit ter plekke.

Enkele prijzen

Chili Argentinië
Benzine 95 octaan CLP 580/L ARS 2,24/L
Diesel CLP 680/L ARS 1,95/L
Bier 1L CLP 1.000 en 500 ARS 10
Mineraal water 1/2L CLP 1.000 en 500 ARS 5 en 2

Als rolstoelgebruiker

Om niet voor onverwachte problemen te komen staan, is het aangewezen om het nodige herstel materiaal zoals sleutels, schroevendraaiers, plakgerief en fietspomp mee te nemen. Deze attributen stop je wel best in je bagage die ingecheckt wordt. Je mag zulke zaken niet meer in je handbagage meedoen, anders wordt al je gerief zonder pardon afgenomen. In de mate van het mogelijke neem ik een klein wieltje mee als reserve. Ze breken toch zo vlug en wanneer je niet kunt terugvallen op een reserve, kan je verlof naar de maan zijn.

Goedkopere internationale vluchten

Volgens onze chauffeur Raùl uit Salta is er een Boliviaanse luchtvaartmaatschappij, die goedkopere vluchten aanbiedt van Madrid naar Santa Cruz en van daar is er de mogelijkheid om met dezelfde maatschappij door te vliegen naar Salta. Prijzen ken ik er niet van, maar die zijn te achterhalen via internet. De maatschappij zou AeroSur moeten heten. Hun website is www.aerosur.com , maar die maatschappij is minder betrouwbaar.

Praktisch en veilig

Neem indien mogelijk een kopie mee van je paspoort en gebruik dat bij het inchecken in de hotels. Dit om verlies van het authentieke te vermijden, want dat zorgt voor strubbelingen.

Reisroute

06/10 Vertrek in Brussel naar Chicago, Miami en Santiago de Chile
07/10 Santiago de Chile – Arica
08/10 Arica
09/10 Arica – Putre
10/10 Putre – N. P. Lauca – Putre
11/10 Putre – Reserva Nacional las Vicuñas – Salar de Surire – N. P. Volcano Isluga – Colchane
12/10 Colchane – Huara – Iquique – Calama – San Pedro de Atacama
13/10 San Pedro de Atacama en uitstap naar Valle de la Luna
14/10 San Pedro de Atacama en uitstap naar Salar de Atacama, Laguna Gaxa en via Socaire naar de Lagunas Miscanti en
15/10 San Pedro de Atacama en uitstap naar de Tatio-geisers

16/10 San Pedro de Atacama – Salta met Pullmanbus
17/10 Salta
18/10 Salta – San Antonio de los Cobres
19/10 San Antonio de los Cobres – Purmamarca – Maimara
20/10 Maimara – Iruya
21/10 Iruya – Salta
22/10 Salta – Cachi
23/10 Cachi – Cafayate
24/10 Cafayate
25/10 Cafayate – Tucumàn
26/10 Tucumàn – La Rioja per bus
27/10 La Rioja en uitstap naar de parken Talampaya en Valle de la Luna
28/10 La Rioja en avondvlucht naar Buenos Aires
29/10 Buenos Aires
30/10 Buenos Aires en avondvlucht naar New York

31/10 New York aankomst vroeg in de morgen
01/11 S. S. New York en avondvlucht naar Brussel
02/11 Aankomst in Brussel 6.30u

Op de vierdaagse toer in Noord-Chili legden we +/- 1.000km af.
In de omgeving van San Pedro de Atacama was dat +/- 600km.
Op de vierdaagse toer in Noord-Argentinië, het noordelijk deel +/- 1.000km
Op de vierdaagse toer in Noord-Argentinië, het zuidelijk deel +/- 800km
De afstand tussen San Miguel de Tucumàn en La Rioja bedraagt +/- 400km

Bezienswaardigheden: inkomprijs en toegankelijkheid

Chili

P. N. Lauca(137.883 ha)
Geen inkom en je rijdt er met de wagen gewoon doorheen.
Lago Chungara
Geen inkom en je rijdt er met de wagen voorbij.
Lagunas de Cotacotani
Geen inkom en je rijdt er met de wagen van ver weg langs. Er is wel mogelijkheid om te wandelen, maar voor ons was dat niet weggelegd(rolstoel) en de tijd ontbrak.
Reserves Nacional las Vicuñas(209.131 ha)
Geen inkom en je rijdt er met de wagen voorbij.
Salar de Surire(17.500 ha en 4.245 m hoog)
Geen inkom en je rijdt er met de wagen gedeeltelijk rond en aan de warmwater bron is er Mogelijkheid voor pic-nic. Er staat een tafel met banken. Het is er wel bijtend koud, maar het warm water is 38°.
P. N. Volcano Isluga(5.218 m)
Geen inkom en je rijdt er met de wagen voorbij.
Valle de la Luna
Inkom CLP 2.000 p/p, voor mij was het gratis met het te bevragen. Als rolstoelgebruiker zie je veel vanuit de bus. Op sommige stopplaatsen was het voor mij gewoon onmogelijk om uit te stappen. De zonsondergang op de grote zandduin heb ik moeten missen.

De chauffeur was zo vriendelijk om met mij naar een andere plek te rijden, om zo toch nog een beetje van het mooie schouwspel te kunnen genieten. Zo heb ik de verkleuring op de verschillende vulkanen goed kunnen zien.
Salar de Atacama(300.000 ha) met Laguna Gaxa
Inkom CLP 2.000 p/p, voor mij gratis met het te bevragen. De hoofdweg ligt goed aangelegd en is meer dan breed genoeg. De binnen paden zijn ook goed, maar een beetje te te smal voor een rolstoel.
Lagunas de Atacama(Misconti en Miniques)
Inkom CLP 2.000 p/p, voor mij gratis. Je kunt langs de meren lopen via een goed aangelegd pad, maar het is er ijzig koud. Een snerpende zuidenwind blaast door merg en been.
Quebrada de Jere
Inkom CLP 1.000 p/p en voor mij gratis. Hier rijd je met de bus gewoon door.
Geisers del Tatio(4.000 m en 95 km van San Pedro de Atacama)
Inkom CLP 3.500 p/p. De geisers zijn goed bereikbaar, maar het is er ’s morgens bitter koud +/- 10° onder nul.

Argentinië

Salta:
Kathedraal
Geen inkom. Er zijn treden voor de kathedraal, maar je kan die omzeilen door langs de zij-ingang binnen te gaan.
Museo Alta Montaña(Museo Maam)
Inkom ARS 10 p/p en voor mindervaliden gratis. Je kan het museum helemaal bezoeken, want er is een grote lift.
Iglesia San Francisco
Geen inkom. Er is een trap voor de kerk, maar er ligt een hellend vlak in de uiterste hoek van de voorgevel.
Convento San Bernardo
Hier weten we niets van, want het klooster bleek ganse dagen gesloten te zijn.
Quebrada del Toro
Geen inkom. Je rijdt er gewoon langs.
Tastil(Sta. Rosa de Tastil)
Geen inkom. Met de rolstoel is zijn de ruïnes niet haalbaar. Ze zijn ingeplant tegen de flank van een heuvel 60 m boven het dorp Tastil.
Polvorilla viaduct
Geen inkom. Je kan met de wagen onder de brug door. Vroeger had je de mogelijkheid om het viaduct te beklimmen, de trappen verwijzen ernaar, maar na enkele dodelijke ongevallen heeft men beslist om de beklimming te verbieden.
Salinas grandes
Geen inkom. Je rijdt met de wagen op aangelegde paden tot aan enkele kleine poelen, waar water staat te verdampen om zout te kunnen winnen..
Purmamarca
Geen inkom. Er is een circuit dat je te voet kunt doen, maar het is een lange wandeling. Het is goed als je tijd zat hebt. Wij deden het met de wagen en dan lukt het best. In de late namiddag is het best om in de verkeerde richting te rijden voor het zonlicht.
Pucara de Tilcara
Inkom ARS 5 p/p en mindervaliden gaan vrij binnen. Je kan met de wagen tot het bijna hoogste punt rijden. Vanaf dat punt heb ik de site gezien. De rest was niet haalbaar.
Uquia
Geen inkom voor het kerkje. Je mag niet fotograferen en niet filmen in de kerk. Er is 1 trapje bij het binnen komen van de kerk.
Humahuaca : Toren van El Cabildo
Geen inkom. Het dorpsplein met de toren van El Cabildo is goed bereikbaar.
Iruya
Geen inkom. Het dorp ligt prachtig tegen de flank van de berg neergepoot, maar het heel moeilijk om er te wandelen door de steile hellingen en de kinderkopjes.
Jujuy
Geen inkom. De stad op zich is te doen, maar ze kwam ons over als niet al te netjes. Wij zijn er enkel in de kathedraal geweest en langs de zij-ingang omzeil je de trap aan de voorgevel.
Quebrada de Escoipe
Geen inkom. Je rijdt er doorheen met prachtige uitzichten over de omliggende bergen.
Cuesta del Obispo
Geen inkom. De Cuesta del Obispo ligt in het verlengde van de Quebrada de Escoipe, komende van Jujuy.
Piedra del Molino(3.348m)
Geen inkom. Dit is het hoogste punt op de Cuesta del Obispo en met de wagen rijd je er voorbij.
P. N. Los Cardones
Geen inkom. Je rijdt er langs met de auto. Momenteel is het park zelf verboden terrein voor bezoekers. Je mag er alleen doorrijden over de geasfalteerde weg.
Recta del Tintin
Geen inkom. Je ziet de gekleurde bergen van ver weg, vermits ze te midden het N. P. Los Cardones liggen.
Cachi:
Archeologisch museum
Inkom ARS ???, vermits er niemand aan het loket zat. Hier en daar zijn er enkele treden en hulp is niet altijd aanwezig. Het museum bevindt zich op de plaza.
Molinos
Geen inkom. Aan de ingang van de kerk, San Pedro de Nalasco de los Molinos, zijn enkele treden.
Quebrada de Las Flechas
Geen inkom. Je rijdt er met de wagen door.
Cafayate:
Bodega Echart
Inkom ARS ??? Met de rolstoel kan je overal komen waar het toegelaten is.
Quebrada de Las Conchas
Geen inkom. Je rijdt er met de wagen door.
Quilmés(Ruinas)
Inkom ARS 5 p/p. Met een rolstoel is deze site niet te doen. Het ligt volledig tegen de flanken van een berg.
Tafi del Valle
Geen inkom. Moeilijk te doen, het is een bergdorp.
El Mollar
Geen inkom. Het is er gemakkelijker dan Tafi del Valle, maar er is minder te zien.
Quebrada de Los Sosa
Geen inkom. Je rijdt er met de wagen door.
Tucumàn : Plaza Independencia
Geen inkom. De Plaza is goed te doen, ze is mooi aangelegd. De kathedraal heeft enkele treden, maar op de linker zijde is er een hellend vlak.
P. N. Talampaya
Inkom tot het park ARS 20 p/p, mindervaliden gratis. Je kan de keuze maken tussen drie circuits: nr 1 duurt 2u en kost ARS 38, nr 2 duurt 4u en kost ARS 50 en nr 3 duurt 6u,
maar die prijs ken ik niet. De prijzen zijn per persoon, maar daarin is de huur van de minibus met chauffeur en de gids inbegrepen.
Ischigualasto
Inkom ARS 35 p/p, mindervaliden gratis. Je rijdt in het park in konvooi met eigen vervoer, maar onder leiding van een parkwachter of ranger.

New York

S.S. New York met dubbeldekbus
Prijs van de stadstoer met een dubbeldek bus: 2.30u tot 3u kost US$ 39; 6 u kost US$ 49
De opstap op de bus is vrij moeilijk. Je moet naar de eerste verdieping en de treden zijn vrij hoog. We vroegen de hulp van de begeleider en de man zei vlakaf “No”.
Empire State Building
Inkom US$ 18 en voor gepensioneerden en mindervaliden US$ 13. Je komt gemakkelijk op de 86e verdieping met de nodige liften en onder het waakzaam oog van de vele security mannen en vrouwen.
Ferry naar Staten Island
Geen toegang. Dit is de enige dienst in heel New York die gratis is. je komt met hulp gemakkelijk op en af de ferry.

Reisverslag Noord-Chili en Noord-Argentinië 6/10 – 2/11/ 2007

Personen die geïnteresseerd zijn om Chili of Argentinië te bereizen, kan ik alleen maar aanraden om er niet te lang mee te wachten. In het bijzonder Argentinië wordt van jaar tot jaar duurder. Wij logeerden in Buenos Aires twee jaar terug voor ARS 140 en nu betaalden wij € 56 voor dezelfde kamer in hetzelfde hotel uiteraard.

Zaterdag 06/10 Vertrek in Brussel

Brussel – Chicago 11.05u – 13.05u
Voor het inchecken voor de vlucht naar Chicago of naar een andere plaats in de VS krijg je een hele waslijst vragen voorgeschoteld o.a. wie heeft uw reiskoffer gemaakt en heeft er nog iemand iets kunnen bij steken? Pas na het goed beantwoorden van de vragen, is de kust vrij om in te checken. De Amerikaanse overheid lijkt heel paranoia qua veiligheid daarom die vrij domme vragenlijst. Het inchecken ging vlot, zeker omdat we bij Connections onze zitplaatsen reeds toegewezen kregen bij de boeking. De security-check liep gesmeerd, aan de strenge controle zijn we ondertussen gewoon geraakt en we konden aftellen tot de boarding.

Een goede acht uur vliegen scheidde ons van Chicago en na een goede vlucht landden we er veilig. Na het ophalen van de bagage hadden we een wachttijd van 6 uur tot de volgende vlucht naar Miami. We kwamen aan op Terminal 5 en met een shuttle-trein werden we onder begeleiding naar Terminal 3 gebracht. De trein rijdt van Terminal 5 naar Terminal 1, 2 en 3 en de eerste halte is Terminal 3 en daar moesten wij zijn. In Chicago moesten we de bagage terug inchecken. Dat verliep vrij vlot. Bij de passencontrole kwam er ook het nemen van de vingerafdruk van de twee wijsvingers en met een web-cam wordt een foto genomen om te vergelijken met die in je paspoort. De security-check is er heel grondig. Iedereen moet schoenen, vesten, broeksriemen en de handbagage door de scanner laten gaan. Ik mocht in mijn rolstoel blijven zitten en mijn schoenen aan houden. De toiletten voor mindervaliden op de luchthaven van Chicago zijn eerder klein. De deur kon onmogelijk dicht met de rolstoel in het toilet.

In de nabije toekomst moet elke reiziger die de VS wilt bezoeken op voorhand vingerafdruk-ken laten nemen van al zijn vingers in de Amerikaanse ambassade van Brussel.

Chicago – Miami 18.20u – 22.20u
We zijn stipt aan de slurf vertrokken en na een file van een kwartier opgestegen en goed op tijd geland in Miami. De rolstoel stond vooraan in het vliegtuig en zo kon ik vlug het toestel verlaten(te voet). De assistent stond gereed en we konden aan de tocht naar de gate voor het volgende vertrek beginnen. Na +/- 10 minuten waren we ter plaatse en hadden we nog de tijd voor toilet bezoek. Het toilet voor gehandicapten is meer dan groot genoeg en heeft zelfs twee WC’s in dezelfde ruimte. Normaal hadden we hier maar een goed uur om van vliegtuig te veranderen en we vreesden voor de bagage.

Miami - Santiago de Chile 23.25 - 07.45
Hier zijn we met een half uur vertraging(te druk) vertrokken. In Santiago landden we om 8.30u na een goede vlucht.

Zondag 07/10 Aankomst in Arica(Chile) om 16.15u

Santiago de Chile - Arica 12.50 - 16.15
We hadden een goede opvang bij aankomst in Santiago tot aan de incheckbalie. Na het ophalen van de bagage(oef, ze was er), hebben we euro’s gewisseld 1 € = CLP 695. Daarna ging het regelrecht naar de incheckbalie voor de vlucht Santiago - Arica en vanaf hier konden wij het op eigen houtje afhaspelen. Het was boarding om 12.20u en het vertrek om 12.50u. De luchthaventaks (CLP 5.127 p/p) dienden we te betalen voor we door de security mochten. We hadden ruim de tijd om dit alles te doen, want we hadden hier een wachttijd van +/- 4 uur.

Op de vlucht Santiago - Arica kregen we zichten op de besneeuwde bergtoppen van de Andes, maar ze lagen deels in de lage bewolking. We hadden een tussenstop in Iquique van +/- 15 minuten en dan ging de vlucht verder naar Arica. Aankomst op Chacalluta Airport in Arica rond 15.30u. Het is een kleine luchthaven met maar één startbaan. Een slurf kennen ze hier nog niet en dus moesten we het vliegtuig verlaten via een trap. Na het ophalen van de bagage, charterden we een klaarstaande minibus(CLP 2.000 p/p) om in het centrum van de stad te geraken.

We hadden in Hotel Savona een kamer gereserveerd via internet, maar bij aankomst moesten we vaststellen dat het er voor ons een onmogelijke zaak was. Er zijn op het gelijkvloers geen kamers en er is geen lift. De chauffeur van de minibus, vervoer van de luchthaven, zag dat ook en hij was zo vriendelijk om met ons naar ander logies te zoeken. Hij heeft er in ieder geval zijn uiterste best voor gedaan. Het is uiteindelijk Hotel Plaza Colon geworden. Het is ook een uitgeleefd hotel, maar zo lijken ze in Chili allemaal wel een beetje.

Maandag 08/10 Arica

Arica:
De kust- en visserijstad Arica is de hoofdstad van de gelijknamige provincie en ligt op amper 18 km van de Peruviaanse grens. Het telt 140.000 inwoners en is een ware oase in de woestijn. Er worden olijven en tropische vruchten geteeld. In het Quechua betekent “arica” nieuwe baai. De punt van de toren van de San Marcos kathedraal(1876) werd gebouwd door Gustave Eiffel. Van op de heuvel Cerro Morro heb je een mooi uitzicht over de oceaan en de stad. De rots domineert het stadje en ze is ’s avonds verlicht. Arica wordt ook wel de stad van de eeuwige lente genoemd vanwege het mild klimaat.

Na wat langer slapen na de vermoeiende vluchten, namen we ons ontbijt op de kamer en rond 10u kregen we bezoek van Mr. Orlando en Jorge. Deze laatste zou onze chauffeur/gids worden voor de eerst komende vier dagen in Noord-Chili. Na een lange uiteenzetting over de komende toer en over Raices Andinas en na de afrekening van de toer en de vlucht Iquique - Antofagasta - Calama, namen we afscheid van onze bezoekers.

Na deze plichtplegingen vertrokken we om Arica te verkennen. Van het hotel gingen we rechtsaf en kwamen onmiddellijk aan de kathedraal San Marcos. Die lieten we voor wat ze was en gingen door over de Plaza Colon naar de boulevard langs het water. Daar hoorden we luide muziek weerklinken en nieuwsgierig als we zijn, wilden we weten wat er gaande was. Er waren feestelijkheden aan de gang met een parade van militairen en plaatselijke groepen in klederdracht naar aanleiding van de aanstelling van Arica als autonoom gewest. Tot gisteren was Arica gehecht aan het gewest Iquique. Die feestelijkheden hadden we niet voorzien, maar het was mooi meegenomen. Het was even geluk hebben en het was een prachtig schouwspel. Tegen 12.30u hielden we het voor bekeken en trokken we naar de Dienst voor Toerisme op de hoek van de Plaza en de boulevard. Na de nodige inlichtingen zetten we onze weg verder naar het verlaten in Jugendstil Estacion de Ferrocaril Arica - La Paz, waar je in een oude restauratiewagen een eetmaal kunt nuttigen. Het gebouw doet nu dienst als museum. Van het oude station naar Marcina Lira, een ambachtenmarkt van Bolivianen en Peruvianen (niet meer zo speciaal) is maar een boogscheut. Onderweg passeerden we het monumentale douanegebouw en de vismarkt, maar die is ook maar heel gewoon, tenminste voor ons.

Nu ging het terug richting centrum met de voornaamste straat de 21 de Mayo om te wandelen en iets tussen de kiezen te stoppen. We kozen hiervoor Café del Mar, daarna terug naar het hotel om te internetten. Nadien trokken we er terug op uit en in een klein reisbureau kochten we de ticketten voor de rit met de Pullmanbus San Pedro de Atacama - Salta(CLP 24.000 p/p) voor 16 oktober. Tegen acht uur trokken we ons terug in het hotel, namen er ons simpel avondmaal en kropen onder de wol, om morgenvroeg kiplekker aan de vierdaagse tocht te kunnen beginnen.

Dinsdag 09/10 Arica - Putre

Om 10u zijn we uit het hotel vertrokken en voor we Arica echt achter ons lieten, hadden we een stop aan de Terminal Agropecuario, de boerenmarkt van groenten en fruit, voor inkopen voor onderweg op de vierdaagse tocht. De eerst volgende halte was bij de geogliefen La Tropilla, oeroude tekeningen van dieren met keien op de heuvels, en het Archeologisch museum. Het laatste is zeker een bezoek waard. Beiden zijn in de Aropa vallei te vinden.

Na de eerste bergen kwamen we in de Lluta vallei het woestijnkerkhof en de adobe-kerk van Pocanchile tegen. Het is er een echt verlaten en desolaat gebied. Iets verderop heeft de Hare Krishna beweging een klein complex uitgebouwd. We kregen er een rondleiding en namen er onze lunch. Daarna zetten we onze tocht voort door het woestijnlandschap met de prachtige de candelabra-cactussen als decor. Ze groeien tussen 2.500 en 3.000 m. Iets voorbij de eerste reuzencactussen kwamen we in een magnetisch zone terecht. Jorge zette de versnelling in neutraal en de wagen zette zich van zelf in beweging en zelfs bergop. Raar, maar waar. Even verder is Marie-Claire gedropt en aan een korte wandeling van +/- 1 uur door de vrije natuur begonnen tot tegen Socorama(3.000m). Jorge en ik hielden haar met een verrekijker in het oog en met walkie-talkies stonden zij met mekaar in verbinding. Veel kon er dus niet misgaan. Als we terug herenigd waren, stond het bezoek aan het bergdorpje nog op het programma, maar het werd al vrij snel donker en van bezoeken kwam niet veel meer in huis. Jorge gaat hier steeds met zijn toeristen op bezoek bij een oudere dame “Señora Faustina”. Het is zielig om zien hoe schamel die mensen hier gehuisvest zijn. Faustina kan niet goed meer rechtop staan vanwege haar reuma en ze zit de ganse dag naast haar kacheltje en verzorgt de eventuele bezoekers met thee of koffie.

Na Socorama moesten we nog door tot Putre voor overnachting. Het hotel viel best mee en na het inchecken werd het tijd om een restaurant op te zoeken. Het werd het restaurant Kuchu Marka. Het is een gezellige eettent waar je bij het binnen komen een aperitief voorge-schoteld krijgt, een mix van kruidenthee en alcohol van 96°, heel lekker en het liep goed binnen. Ondertussen hadden wij ons eetmaal besteld en na even wachten konden we starten. Plots voelde ik mij onwel worden en ik vroeg aan Marie-Claire om mij op de vloer neer te leggen. Voor ze iets kon ondernemen, was ik helemaal weg. De andere aanwezige toeristen snelden ter hulp en er werd zelfs een dokter bijgeroepen. Iedereen dacht aan hoogteziekte, we waren tenslotte toch op een goede 3.500 m. Uiteindelijk hebben Marie-Claire samen met Jorge en de bijgeroepen dokter mij tot in de nabij gelegen polikliniek gevoerd voor een meer uitgebreide controle. Ondertussen had ik reeds zuurstof gekregen. Mijn bloeddruk was niet zoals het hoorde, maar ik kreeg stilaan weer kleur. We zijn terug naar het restaurant gegaan, Marie-Claire en Jorge hebben hun eten opgegeten en we zijn gaan slapen.

Woensdag 10/10 Putre - N.P. Lauca - Putre

Vandaag mochten wij niet vertrekken voor ik terug bij de dokter op controle geweest was. On-dertussen hadden we de boosdoener van gisteren gevonden. Het was de lekkere aperitief “Socoloco” die het mij gedraaid had, maar de hoogte in combinatie met die drank zat er voor een groot stuk tussen. Ik had in ieder geval mijn lesje geleerd. De dokter zei ons, dat hij die drank hier zeker niet drinkt. Eind goed, al goed. We konden omstreeks 9.30 u uit Putre vertrekken en eerst stopten we bij de Mirador de Putre met zicht op de besneeuwde Cerro de Putre. Na een fotostop ging het richting Las Termas de las Cuevas, waar je met wat geluk viscachas(een konijnen soort) en vicuñas kunt zien rondlopen. Hier is een controle post gevestigd van de rangers van het N. P. Lauca.

Marie-Claire maakte er een wandeling van 1,3 km in een tijd van drie kwartier. Ondertussen was Jorge de controlepost binnen gestapt en had er de nodige formaliteiten vervuld. Na de korte wandeling van Marie-Claire zetten we de tocht naar het dorpje Parinacota voort. Onderweg lag de gelijknamige vulkaan te schitteren in de zon, tenminste de besneeuwde top. Het dorp(4.400 m) is een klein Aymara-dorp. Er wonen hooguit 100 inwoners, maar ze zijn totaal op het toerisme afgestemd. Het dorpspleintje is de moeite om zien. Het mooie witte kerkje aan de ene kant en aan de andere kant stalletjes waar de indiaanse vrouwen hun truien, mutsen, handschoenen in warme lama of alpaca wol aan de man trachten te brengen. Prentbriefkaarten ontbreken natuurlijk ook niet. Het valt er nog mee, ze zijn niet agressief of opdringerig. Dat komt misschien nog.

Na een vrij kort oponthoud zetten we koers naar het Lago Chungara(4.650 m), één van de hoogst gelegen meren ter wereld. Langs de oevers van het meer heb je prachtige vergezichten en de vulkaan Parinacota is nooit uit het gezichtsveld. We volgen de weg langs het meer tot bij de grenspost met Bolivia, met uitzicht op wel negen vulkanen op Chileense of Boliviaanse bodem.

Op de terugweg hielden we halt bij de prachtige Lagunas de Cotacotani. De mooie smaragd groene meertjes schitteren in de volle zon. Hier heb je de mogelijkheid om te wandelen, maar we hadden er de tijd niet voor en hoe zouden wij het fiksen met een rolstoel. Het is een wondermooi stukje natuur, maar echt mooie wandelwegen zijn er niet aangelegd. De tweeling vulkanen Parinacota(6.330 m) én de Pomerape(6.232 m) prijken er als wachters bovenuit. Als begroeiing vind je er voornamelijk bofedales(Azorella Compacta), het voornaamste voedsel van de lama’s, de vicuñas en de alpacas.

Bij terugkomst in Putre startte Jorge onmiddellijk met de bereiding van de lunch en tegen 16.30 u konden we aan tafel. Hij had wat tomaten, komkommer en wortelen gekuist en in stuk-ken versneden en daarbij een doosje olijven en tonijn. Het was maar vlug ineen geschoten, maar het smaakte toch. Hij sprak zijn voorraad brood, dat hij meebracht van Arica, aan.
’s Avonds werd het hetzelfde restaurant van gisteren, maar nu zonder “Socoloco” voor ons.

Het werd weer een stralend mooie dag. Aan het Lago Chungara was het iets minder, maar we hadden nog altijd mooie vergezichten.
Donderdag 11/10 Putre - Reserva Natural las Vicuñas - Salar de Surire - N.P. Volcano
Isluga - Colchane

Om 8.15u zijn we aan een rit van 250 km begonnen, waarvan zeker 200 km over gravelroad. De rit ging terug richting N. P. Lauca en even voorbij Las Termas de las Cuevas namen we de afslag rechts. Vanaf hier en tot in Colchane reden we in the middle of nowhere. Het was ook niet voor niets, dat Jorge vier jerrycans met benzine boven op zijn dak gestockeerd had. De weg liep door het N. P. Las Vicuñas(zicht op vijf vulkanen), met een korte stop in Ancuta, een haast verlaten Aymara-dorp. Er leven nog hooguit 10 mensen en of zij er wel degelijk slapen, betwijfel ik sterk. Ze zijn er voornamelijk als toeristische attractie en voor een foto willen ze peso’s. De enige bezienswaardigheid in het dorp is een oud wit en nu ongebruikt kerkje. Het wordt stilaan een spookdorp, dat instant gehouden wordt voor het toerisme.

Op onze verdere tocht kregen we de vulkaan Guallatire(6.100 m) in het vizier. We hielden een korte stop in het gelijknamige dorp, waar er weer een controlepost van politie is. Er staan een vijftigtal huizen en het witte kerkje uit de 17e eeuw, dat gewijd is aan St. Jan. Als je buiten de adobe-muur in de deuropening staat, zie je de Guallatire achter de kerk opdoemen. Van hier trokken we door naar de Salar de Surire. We zijn het zoutmeer voor drie vierden rond gereden. Je vindt er veel flamingos, waarvan er drie soorten in de salar huizen: de flamingo Andino, Chileno en James. Van deze laatste soort zijn er momenteel heel weinig te bespeu-ren. Onze chauffeur/gids Jorge kon goed het verschil zien in de soorten, maar voor ons als leken waren het allemaal dezelfde roze vogels. Voor het overige huizen hier ook veel andere diersoorten. Het is altijd heel moeilijk om er close-up foto’s van te maken. Bij de minste beweging of vreemd geluid zetten ze het op een lopen. Ze zijn toch zo schichtig. Op de salar is tevens een ganse industrie gehuisvest. Op grote schaal wordt hier borax gewonnen, dit mine-raal wordt op grote trucks geladen en vervoert voor raffinage. Op het einde van onze tocht rond de salar zagen we een kleine poel. Dat waren de Termas de Polloquere(4.270m), water dat van oorsprong vulkanisch is en wel 80° warm is. Het moet zalig zijn om hier op een hoogte van meer dan 4.000m, bij een buitentemperatuur van +/- 7° en met een ijzig koude wind een bad te kunnen nemen. We hebben hier, samen met enkele andere toeristen, onze lunch genomen(tomaten, wortelen, komkommer en tonijn uit blik).

Na de lunch was het tijd om op te krassen, want we hadden nog ettelijke kilometers af te leg-gen en dat allemaal over gravelroad. Jorge had aan de chauffeur van de andere wagen een walkie-talkie gegeven, zodat we in contact konden blijven in geval van nood. Je bent hier tenslotte op mekaar aangewezen, want wegenwachters zijn er in dit gebied niet te bespeuren. We stevenden af op het N. P. Volcano Isluga met onderweg prachtige vergezichten op de pampa’s met veel bofedales, grote llareta’s(groeien 1mm per jaar), queñuabomen(een heel harde houtsoort die enkel groeit boven 4.000m en die in de houtsnijkunst gebruikt wordt) en altiplano lagunes als Arabilla. Spijtig genoeg hadden we de tijd niet om tot Arabilla te rijden. De laatste stop was in het dorp Isluga, maar veel konden we hier ook niet meer aan-vangen, want de duisternis begon stilaan in te vallen. Er staat wel een mooi oud kerkje, maar voor een foto was al te donker. We waren in Colchane rond 19 u. Na het inchecken namen we een simpel avondmaal. Na het eten werd het dan weer stilaan tijd om onder de wol te kruipen, want om 24u wordt de grote schakelaar van de elektriciteit in Colchane volledig uitgezet en dit tot 19u de volgende dag. Colchane ligt op 3.800m en is een dorp van amper 1.649 inwoners. Veel kan je er dan ook niet verwachten en zo was het hotelletje dan ook, very basic.

Het was een prachtige dag met veel zon, maar aan de Salar de Surire blies er een ijzig koude wind. In Colchane was het ook verre van warm.
Vrijdag 12/10 Colchane - Huara - Iquique en avondvlucht Iquique - Antofagasta -
Calama en per minibus verder naar San Pedro de Atacama

Marie-Claire was na het ontbijt even op verkenning gegaan naar de grenspost Chili-Bolivia. Ze wist me te zeggen dat er een lange sliert trucks stonden te wachten om Bolivia binnen te rijden, maar de papiermolen draait tergend traag. Om 8.30u konden we starten en reeds na enkele kilometers zaten we tussen de reuzencactussen San Pedro. Een stop was voorzien in Cariquima(3.800m), waar we een prachtig kerkje bezochten. Cariquima is het ceremonieel dorp van de Aymara-indianen. Onze rit werd verder gezet via de Quebrada de Aroma. Hier kregen we heuvels in mooie kleuren voorgeschoteld en in het dal lama’s en wilde ezeltjes die van de bofedales stonden te grazen. Van de Quebrada de aroma kwamen we in de Quebrada Felicidad met zijn prachtige steile kliffen, geërodeerd door water en wind. Dit alles behoort tot de Altiplano.

Na de Quebrada Felicidad reden we via de Pre-Cordillera naar de super droge Atacama woestijn. Volgens Jorge regent het hier nooit. Er is nog wel een kleine vegetatie, maar meer dan vetplanten zoals bepaalde cactussen en bodembedekkers zie je er niet. Onderweg moesten we kost wat kost een foto schieten van een pracht exemplaar van een goed ontwikkelde cactus.
Sommige zijn uitgegroeid tot ware bomen en je merkt maar hoe groot ze zijn, wanneer er een persoon bij staat. De verdere route liep langs het dorp Chuzmisa(hot springs). Hierna kom je in de echte Atacama woestijn. Vanaf dit dorp groeit er gewoon niets meer. Het is dan ook een grote golvende zandvlakte, zeker het eerste gedeelte. Er volgde nog een korte fotostop aan een mooi panorama(Gigante de Atacama 86m hoog) en bij de Geogliefen onderweg. Deze laatste zijn gewoon prachtig, maar het landschap is toch zo desolaat en verlaten.

Op de weg naar Iquique passeerden we de nu verlaten nitraat fabriek en site Humberstone. Het is nog een groot complex en het wordt instant gehouden voor de toeristen. Er wordt CLP 1.000 inkom gevraagd voor een geleid bezoek. De fabriek staat op 7km van Pozo Almonte del Ferrocarril de Tarapacà. Er zijn miljoenen tonnen iodium uit het zout van de Salar de Surire geraffineerd, volgens onze chauffeur/gids Jorge. De site en de fabriek voorza-gen in hun eigen elektriciteit. In de glorie tijd werkten er 720 werklieden. Op het domein van de fabriek waren verschillende winkels zoals een bakker, een beenhouwer, een winkel met algemene voeding en een kolenhandel. Er waren zelfs dokters aanwezig. Er restte ons geen tijd om de site te bezoeken, duurtijd van de rondleiding +/- 1u.

Even voorbij Humberstone namen we onze lunch in Huara in een wegrestaurant. Nadat ons buikje rond gegeten was, werd het stilaan tijd om op te krassen en op Iquique af te stevenen. Het binnenkomen van voornoemde stad is net een heksenketel, zoveel wagens die kriskras door elkaar met een rotvaart naar beneden snoeven. Iquique ligt aan de kust en vermits je uit de bergen komt, moet je dalen om bij het water te komen. Het is een vrij propere stad, maar voor zover wij het konden zien heel lang gerekt. We hebben er zeker 20 minuten over gedaan om door het centrum te rijden en dan kende Jorge blijkbaar goed zijn weg in het drukke verkeer. Tegen 17u waren we met onze vriendelijke chauffeur bij de luchthaven, die een goede 30km buiten de stad is neergepoot. We waren nog niet helemaal in de luchthaven of we moesten met have en goed terug buiten. Was het bomalarm of ergens een kleine brand, we weten het niet. In de tussentijd zag Jorge de kans schoon om de foto’s, die hij op onze vierdaagse tocht genomen had, op CD-rom te zetten. We kregen dat mee als aandenken. Dit is een service die hij en zijn “big boss” Orlando de toeristen aanbieden. Na een half uur konden we inchecken. Dat ging vlot zeker met de behulpzame Jorge in de buurt. De security was hier een lachertje.
Om 19.10u zijn we in Iquique vertrokken en we landden in Antofagasta om 19.50u. We had-den onze bagage in Iquique ingecheckt tot Calama, maar bij het voorbij gaan van de band met de valiezen, zagen een van de onze verschijnen. Eerst brak er een vorm van paniek uit, maar de dader, de man verantwoordelijk voor de afhandeling van de bagage, kwam tevoor-schijn en maakte het misverstand ongedaan. In Antofagasta zijn we terug vertrokken om 21.55u met aankomst op de luchthaven El Lao in Calama om 22.25u. In Iquique hadden we reeds opgevangen dat het misschien beter zou zijn, om van Calama onmiddellijk door te gaan naar San Pedro de Atacama. In Calama is het logies duur en dan zouden we morgenvroeg toch de bus moeten nemen naar San Pedro. Dus besloten we om door te gaan. Er was maar één probleem. Het minibusje naar San Pedro was volgeboekt en de chauffeur wachtte nog op een iemand. De persoon in kwestie stuurde uiteindelijk zijn kat en dat was onze redding. Tegen 23.30u konden we instappen en begon de nachtelijke rit naar onze eindbestemming. Iedereen op de bus had een kamer gereserveerd, maar alleen wij niet. Dat leek een groot probleem, want volgens de chauffeur was in San Pedro alles volgeboekt en het was te midden van de nacht. We hadden gedacht aan Don Raùl Residencial, maar daar werd niet openge-daan. In Hostal Takha-Takha hadden we geluk. Na enkele telefoontjes van de nachtportier was het in kannen en kruiken en konden we eindelijk om 2u aan een verdiende nachtrust beginnen. De chauffeur van de minibus van Lincacabur(vervoer van de luchthaven van Calama) was verre van vriendelijk en ware het niet dat ik in een rolstoel zat, dan had hij ons midden de nacht wel ergens gedropt.

De dag begon met zon en een fel blauwe lucht, maar naarmate het later in de namiddag werd, werd de lucht grijzer en grijzer. Het heeft niet geregend, maar aangenaam is anders.

Zaterdag 13/10 San Pedro de Atacama en Valle de la Luna

Na een korte nachtrust namen we het ontbijt in open lucht(wat een luxe en dat op een hoogte van 2.500m. Na het ontbijt gingen we op stap in het stadje op zoek naar reisbureaus waar nog plaats was en die bereid waren om ons voor vandaag en de dagen daarop mee te nemen. We wilden vandaag naar de Valle de la Luna en bij de eerste was het mis, geen plaats voor vandaag. Dan moest de uitstap naar de Tatio geisers en naar de Lagunas & Salar de Atacama nog geregeld worden en het is allemaal goed gekomen, maar het heeft tijd en moeite gekost.

Om 15u was het vertrek gepland met Atacama Connection naar de Valle de la Luna voor de zonsondergang op de hoge duin. Wij hadden een heel goede, vriendelijke en behulpzame gids Patricio. Hij stopte geen minuut met uitleggen over het wat en hoe en dat in het Spaans en in mindere mate in het Engels. De eerste stop was bij de Valle de la Muerte, daarop volgde El Mirador del Apachu en je valt van de ene verassing in de andere. Het landschap is gewoon onvergetelijk en adembenemend prachtig en de uitleg die we er bij kregen, was om van te snoepen. Patricio gaat echt in zijn vak op. Hij geeft het beste van zichzelf opdat het bij de toe-hoorders goed zou overkomen en hij heeft oog voor het kleinste detail. De volgende stop was aan Las tres Marias. Deze rotsformaties zijn het resultaat van intense erosie processen. Zij bestaan uit grint, klei, zout, edelstenen en quarts en ze zijn ongeveer 1 miljoen jaren oud.

Daarna werd het stilaan tijd voor de Valle de la Luna, voor de zonsondergang op de hoge duin. Ik heb Marie-Claire alleen moeten laten gaan, want in die zandberg rijden met de rol-stoel zou onmenselijk zijn voor beiden. De chauffeur is met mij, op vraag van Patricio, naar een plek gereden, waar ik een goed uitzicht had op de verkleurende bergen in de avondzon. Het was een pracht van een uitstap, zeker de moeite waard en de gids die we hadden, zou ik iedereen aanprijzen. Het is enkel spijtig dat je nooit op voorhand weet welke gids er mee op toer gaat. Het merendeel van hen werkt free-lance en zij weten soms pas de avond voordien waar ze morgen moeten naartoe gaan en met welk reisbureau. We waren terug in San Pedro rond 19.30u. We waren moe maar uiterst tevreden over wat we allemaal te zien kregen. We kozen voor deze avond restaurant Milagro in het centrum van het stadje.

Het was de ganse dag een prachtig weertje, maar de zuidenwind blaast hier toch altijd meer dan genoeg. Je houdt het niet lang uit zonder lippenzalf en je handen drogen ook fel uit.

Zondag 14/10 San Pedro de Atacama: Salar de Atacama & Lagunas

Voor vandaag was om 8u de daguitstap naar de Salar de Atacama en de Lagunas Miscanti en Miniques gepland. Het toeval wou, dat uitgelezen dit weekend het uur veranderde van winter naar zomeruur. Dat betekende dat we een uurtje minder mochten slapen. Tegen 7.30u(zomeruur) gingen we voor het ontbijt, maar de deur was op slot en er was niemand te bespeuren. Het is anders goed geafficheerd: ontbijt van 7.30u tot 10u. We zijn dan maar op-gestapt zonder ontbijt en in de hoop dat de toer ook niet te laat zou van start gaan. Het viel nogal mee, want om 8.15u kwam Emilio, de gids voor vandaag, de lobby binnen gestormd. Het busje zat ondertussen bijna vol. Hij moest nog enkele gasten oppikken in enkele hotels en dan werd het definitief startsein gegeven. Emilio leek wel van veel op de hoogte, maar hij gaf veel minder commentaar dan Patricio gisteren. Iedere persoon is blijkbaar anders. Na het geven van wat uitleg zat hij constant te lurken aan zijn potje met “mate”. In Socaire werd even gestopt om de toeristen de kans te geven gebruik te maken van het toilet, wat veelvuldig gedaan werd. Ondertussen had de gids de bestelling doorgegeven voor de lunch.

Aan de Salar de Atacama, gelegen in Reservas Nacional Los Flamencos werd gestart met een bezoek aan een klein museum en in een andere ruimte vertoonde men een videomonta-ge(alleen in het Spaans) over het ontstaan van de Salar de Atacama en over de nu nog aan-wezige fauna en flora. Na de voorstelling was het tijd voor een korte wandeling(+/- 30 min.) langs de Laguna Gaxa, die zich op het zoutmeer bevindt. Veel vegetatie is er niet, maar je staat er van verstomd hoeveel verschillende vogelsoorten hier hun verblijfplaats hebben. Wij zagen enkele flamingo’s en andere kleine maar kleurrijke vogeltjes van vrij dichtbij. Van de flamingo’s huizen er nog maar twee soorten, Andino en Chileno. De James flamingo vindt je er niet meer.

Tegen de middag werd de tocht verder gezet naar de Lagunas Misconti(4.000m) en Mini-ques. Bij de Laguna Misconti is er de mogelijkheid om over een goed pad een wandeling langs de oever van het meer te maken. Ik zou het kunnen mee doen, maar ik ben maar wijse-lijk in de bus gebleven. Een ijzig koude wind snijdt er door merg en been. Het overgrote deel van de toeristen kwam met ijskoude handen en voeten en een rode neus terug in de bus. Op het kleine meer zat in vroeger jaren veel vis, maar door oorlogen tussen Chili en Argentinië is het visbestand vernietigd. Er zijn menige bommen in het meer gedropt, vandaar. Je treft er nu nog alleen vogels en vossen aan. De berg Misconti(5.622m) neemt als het ware de Laguna Misconti onder zijn hoede. Bij de Laguna Miniques(berg 5.910m) kwam iedereen wel uit de bus, maar rond het meer wandelen is momenteel niet toegelaten. De vogels nestelen op dit ogenblik en je mag er enkel foto’s nemen van op de parking.

Op de terugweg werd gestopt in Socaire, waar we in een plaatselijk restaurant de lunch aan-geboden kregen. Die was in de uitstap begrepen. Nadien werd nog halt gehouden in Toconao, maar buiten een mooi dorpsplein en een prachtige kerk valt hier niet veel te beleven. De laat-ste stop voor vandaag werd de Valle de Jere. In de diepe canyon groeien veel fruitbomen. Een wandeling in de diepte was aan mij niet besteed door de steile helling. Wij waren terug in San Pedro rond 19u. In deze buurt kwamen we voorbij een kruis, dat de plaats aangeeft waar de steenbokskeerkring voorbij loopt.

Het was een prachtig weertje vandaag, maar op de hoge vlakten aan de meren blies een ijzig koude wind.

Maandag 15/10 San Pedro de Atacama: El Tatio geisers

Vertrek naar de Tatio geisers om 4.20u over een bar slechte weg. De geisers liggen op 4.320m en zij spuiten enkel bij het opkomen van de zon. Het was er bitter koud(+/- - 10°), maar het is de moeite waard te zien hoe uit sommige gaten in de bodem plots hete stoom en even later ook kokend water naar boven komt gespoten. Rond enkele openingen zijn muurtjes gezet omdat er gevaar is op verbranden als je te dicht nadert. Aan de geisers staat het ontbijt klaar en eieren worden ter plaatse gekookt in het borrelende kokende water. Op de terugweg krijg je alle landschappen van Noord-Chili met lama’s, vicuñas, viscachas en watervogels en als begroeiing llareta’s en bofedales. Duur van de uitstap van +/- 4u tot 12.30u. Het bezoek aan de geisers zelf is beperkt tot 2.30u. Op de heen weg is er geen stop(pikdonker), maar op de terugweg wordt op drie plaatsen halt gehouden. De laatste is in Machuca Village, een feak dorp met een mooi kerkje. Voor de rest is het dorp opgezet en alle huizen zijn gesloten. Bij terugkomst in San Pedro was het enkele uren platte rust. Ik zelf ben niet mee geweest wegens te koud. Naar het zeggen van Marie-Claire zou het wel lukken met een rolstoel. Ik ben op en in de nabijheid van de kamer gebleven en ik liet het ontbijt op het terras voor de kamer brengen.

Na de platte rust van Marie-Claire gingen we op verkenning in San Pedro, om ons meer een idee te kunnen vormen van het leven in dit kleine en gezellige stadje. Op het dorpsplein verna-men we van een stel Franse toeristen dat België een regering zou hebben. Bij onze thuiskomst hoorden we het tegenovergestelde. ’s Avonds trokken we terug naar het restaurant Milagro. Het was er gisteren te lekker. De ganse dag konden we genieten van een prachtig weertje.

Dinsdag 16/10 San Pedro de Atacama - Salta met bus

Na een uitgebreid ontbijt maakten wij ons gereed voor vertrek naar de bushalte van de Pull-manbus aan de douanepost in San Pedro. We hadden aan de receptie van het hostal vervoer gevraagd tegen 9.30u en stipt op tijd arriveerde een pick-up voor de deur. De valiezen en de rolstoel werden geladen en we konden vertrekken. Het is amper vijf minuten rijden van het hostal tot aan de douanepost, maar we namen het risico niet om op een later tijdstip te ver-trekken. Volgens de inlichtingen die we konden inwinnen in een klein reisbureautje, zou de bus er moeten zijn rond 10.30u. Het was dus wachten geblazen. Er zaten nog enkele toeristen die mee wilden, maar zij hadden nog geen busticket en wij wel. Het bureau in Arica had de busmaatschappij er van verwittigd dat ze ons moesten oppikken. Eerst verscheen om 10.45u de bus van Geminis en alle passagiers stapten uit voor de grenscontrole. Tegen 11u kwam de Pullmanbus er door en ook hier moesten alle passagiers rijtje schuiven. Tegen 11.30u kon de eerste bus aanzetten, maar voor ons bleef het duren. Om 12.15u werd toch het startsein gege-ven en rond 14.40u waren we toch al aan de Argentijnse grens op El Paso de Jama(4.200m). Ondertussen hadden we reeds een lunchbox gekregen met een grote sandwich en een busje met drinken, we konden er tegen. Dus je moet niet voor eten zorgen tijdens de busrit van San Pedro naar Salta. Aan de grens met Argentinië moest eenieder weer de bus verlaten. Ik was een uitzondering. De passencontrole nam hier ook meer dan voldoende tijd in beslag. Het overgrote deel van de passagiers nam van de gelegenheid te baat om het toilet te bezoeken. Ik volgde hun voorbeeld, want we hadden nog een lange tocht voor de boeg. Vervelen deden we ons niet tijdens de lange rit, want we kregen regelmatig prachtige panorama’s voorgeschoteld met zichten op enkele zoutmeren. Via Susques(reuzencactussen), de Salinas Grandes en een pas van 4.170m bereikten we Purmamarca, waar de bus halt hield om enkele personen er af te laten. Zo waren we in het busstation van Jujuy tegen 20u. Na een klein half uur werd terug vertrokken, maar niet voor lang. Juist voor een kruispunt stopte de bus. De chauffeur en de begeleider liepen nerveus over en weer, tot ze plots allebei in het niets verdwenen en dat alles zonder iets te zeggen. Na een lange poos kwamen zij terug en begonnen onder de motor-kap van het vehikel te sleutelen. De distributieriem was gebroken en dat geeft natuurlijk dat hij niet meer verder kon zonder herstelling. Door dat voorval hadden we ¾ uur achterstand op het normale tijdschema en om 22.30u waren we eindelijk in het busstation van Salta, na een rit van 600km. De bus was goed, maar de hoge treden waren voor mij een ware ramp. Eén van de chauffeurs was vriendelijk en behulpzaam, maar voor de tweede bleek helpen een woord dat hij niet kent. De ganse tijd videobeelden op de bus werkte heel storend, zeker met zulke prachtige landschappen onderweg.

In het busstation in Salta stond Raùl, onze chauffeur/gids voor de eerstvolgende acht dagen, ons op te wachten. Hij had het zo beloofd en hij wist van de vertraging. Nu was het een stuk gemakkelijker met een persoon meer. Hij nam de bagage mee en wij volgden hem tot bij zijn Renault Kangoo. Hiermee zouden wij de achtdaagse tocht ondernemen. Het was voor mij in ieder geval gemakkelijker dan een hoge 4x4 truck en volgens Raùl was dat absoluut voor niets nodig. Hij nam ons mee om in te checken in het Hotel Balcarce in de gelijknamige straat op 6 quadras van de Plaza 9 de Julio. Na het controleren van de kamer konden we overgaan tot de financiële afhandeling van onze toer met Raùl en zijn reisbureau Balance. Raùl moest ons nog 25 euro terug betalen en deed dat in Argentijnse peso’s. Op die manier beschikten toch over een beetje Argentijns geld om morgenvroeg een taxi mee te betalen. We namen afscheid en we beloofden Raùl om morgenvroeg op het kantoor langs te komen. Daarna begonnen we aan een verdiende nachtrust.

In San Pedro was het mooi weer, maar naarmate we Argentinië naderden was het weer iets minder mooi, maar we zaten toch de ganse dag in de bus.

Woensdag 17/10 Salta:

Om 10u lieten ons met een taxi van het hotel naar de Plaza 9 de Julio brengen. We wilden er eerst euro’s en Chileense peso’s wisselen. De euro’s konden we omruilen in de bank Macro naast de kathedraal. We werden er goed opgevangen door één van de bedienden, die ons mee naar boven nam en de nodige formulieren voor ons invulde. Dan was het rijtje schuiven aan de kassa. In de bank was het goed dat we een kopie mee hadden van het paspoort, want zonder zou het niet lukken. Voor de Chileense peso’s moesten we naar het wisselkantoor(casa de cambio) “Dinar” op de hoek van de plaza niet ver van de bank Macro. Nadien hebben we bij het bureau van Aerolineas Argentinas de prijs gevraagd voor de vlucht La Rioja - Buenos Aires en vervolgens zijn we in het reisbureau van Balance binnen gestapt om bij Raùl deze vlucht te boeken. De prijs was bij hem dezelfde.

Nu werd het tijd om Salta een beetje te verkennen. We startten op de plaza, waar het Salta Hotel zijn koloniaal verleden niet kan wegmoffelen. Noodgedwongen namen we nu eerst onze kleine lunch, want alles was gesloten voor de siësta. In de namiddag zijn naast de winkels en bureaus ook de restaurants gesloten van 15u tot zeker 20u en in die periode kan je hooguit een sandwich krijgen. Bij het heropenen van de gebouwen namen we eerst het Museo Alta Montaña(Maam museum) op de plaza. Het is zeker de moeite om zien en als je in Salta ver-blijft, mag je het niet overslaan. Er wordt steeds 1 van de drie mummies uitgestald en de twee anderen worden bewaard in het conservatorium. Om de drie maand wordt er gewisseld en wordt een andere mummie tentoongesteld. Zo werd ons medegedeeld door één van de opzichters. Nu was het de beurt aan het 15-jarig meisje, de twee andere kinderen waren 7,5 jaar en 5 jaar. Na het Maam museum volgde de Iglesia San Francisco op de hoek van de plaza en Calle Cordoba. Deze kerk heeft een prachtige gevel, maar ze heeft een erg donker interieur. De kathedraal van La Virgen del Milagro op de plaza mochten we zeker niet over-slaan. De rozige gevel mag er best zijn en het interieur mag ook gezien worden. Het is een pracht van een kathedraal. Je mag er filmen en fotograferen, maar niet tijdens de eredienst, wat niet meer dan normaal is. Het Convento San Bernardo in Calle Caseros moest de volgende op het lijstje worden, maar het klooster is blijkbaar gesloten voor het publiek. Het heeft en mooie gevel en inkompoort. We zijn er twee maal geweest op verschillende tijdstip-pen en telkens was de poort potdicht. De Cerro San Bernardo hebben we niet gedaan wegens gebrek aan tijd.

Na al dit culturele begon onze maag stilaan te grollen en we stapten binnen in Parilla El Charrua in Caseros en in de onmiddellijke nabijheid van het Convento San Bernardo. Na de maaltijd vroegen wij om een taxi te bellen en reden terug naar het hotel.

We konden vandaag genieten van een mooie lentedag met veel zon. Voor zover wij Salta gezien hebben, kunnen wij er alleen maar van zeggen dat het een aangename stad is om te wonen. Het heeft in de zomer een mild klimaat en in de winter is het er droog en gematigd. Salta heeft een soort microklimaat. De stad wordt ook wel De Schone, “La Linda” genoemd.

Donderdag 18/10 Salta - San Antonio de los Cobres

We hadden met Raùl afgesproken om te vertrekken om 9u en om 8.45u stond hij paraat voor de deur van het hotel. In een grootwarenhuis in Salta deden we eerst nog wat inkopen voor de lunch onderweg. Na Salta kom je in Campo Quijano en zo duik je in de Lerma vallei. Het is een groene vallei, waar veel tabak geteeld wordt. Het is de toegangspoort tot de Andes en je volgt dan Ruta Nacional 51, die gelinkt is aan de Puna hoogvlakte(altiplano). Van de Lerma vallei kom je al spoedig in de Quebrada del Toro. Je merkt al vlug dat hier de reuzencactus-sen of cardones welig tieren. Langs de spoorlijn van El Trén a Las Nubes groeien ze in mas-sa’s. Je krijgt op het traject van de spoorlijn mooie panorama’s. Al vlug bereik je Sta. Rosa de Tastil. Het is een onooglijk klein dorpje(8 inwoners), maar boven dit kleine dorp bevinden zich de Ruinas de Tastil in heel onherbergzaam gebied op een hoogte van 3.200m. De archeologische site ligt tegen de flank van een heuvel en daarom heb ik er maar kunnen naar kijken vanaf de kleine parking.

Wanneer Marie-Claire met haar bezoek aan de site klaar was, zijn we doorgereden richting San Antonio de los Cobres. Na enkele kilometers kom je aan de Abra Blanca(4.080m). Deze pas is het hoogste punt tussen Salta en San Antonio en hier komen we in de eigenlijke puna. De uitzichten vonden wij minder spectaculair dan wat we tevoren reeds zagen. De besneeuw-de top van El Nevado de Acay(5.700m) lag in de verte te schitteren in de zon. Vanaf de Abra Blanca gaat het in dalende lijn tot San Antonio. We naderen stilaan ons einddoel voor van-daag San Antonio de los Cobres(3.774m), waar we rond 14.45u aankomen. San Antonio is een klein stadje van enkele straten. De regering heeft onlangs een gans nieuwe wijk laten bouwen om de oudere huizen te vervangen. Vraag is wie zal er kunnen wonen, want de prijzen swingen er ook de pan uit. Na het inchecken vertrokken we naar het Polvorilla viaduct op meer dan 4.000m. Het viaduct is gerealiseerd door Ir. Maury, is 70m hoog en 200m lang en loopt in een sierlijke bocht over de canyon. Het staal uit Europa is stuk per stuk overgebracht en ter plaatse gemonteerd en het weegt in totaal 1.600 ton. In de late namiddag heb je de mooiste foto’s wanneer je het viaduct voorbij rijdt en dan terug blikt. Er liggen trappen om op het viaduct te komen, maar door enkele zelfmoordpogingen is de toegang tot de trappen afgesloten. Je mag de trappen niet meer betreden om op de brug te komen. Wij vonden het viaduct indrukwekkend. De weg er naartoe is iets minder spectaculair. De ganse tijd is het gravel road en je rijdt door een desolaat landschap met weinig hoogtepunten. We waren terug in het hotel rond 17.45u en het werd stilaan kouder, want de zon stopte zich weg achter de bergen. Bij de ingang van het hotel zitten regelmatig indiaanse vrouwen, die hun zelfge-maakte spullen aan de weinige toeristen trachten te verkopen. Zij waren er bij aankomst om 14.45u en zaten er nog steeds om 18u in de bijtend koude wind, maar zij zijn dat waarschijn-lijk gewoon. Wij zijn niet meer buiten geweest. In het hotel was het aangenaam warm.

De ganse dag was de zon van de partij.

Vrijdag 19/10 San Antonio de los Cobres - Purmamarca - Maimara: Route 40 en 52,

Vertrek in San Antonio om 9u en na ongeveer 1.30u bereiken we via de Ruta 9 de Salinas Grandes over een grintweg met langs weerszijden enkel lage begroeiing. Het is hier ook heel desolaat. Op de Salinas Grandes is gewoon geen leven mogelijk. Er leeft en groeit dan ook niets, zeker niet op de echte zoutvlakte. Het is een immense zoutvlakte van meer dan 12.000ha en een pet en zonnebril is hier geen overbodige luxe. Raùl is tot bij enkele gegraven kuilen gereden, waar water staat te verdampen en op die manier verkrijgt men de zoutkristallen. Op die plek komen alle toeristen een kijkje nemen. De plaatselijke bevolking ziet er brood in, want er staan kraampjes met uit de zoutkristallen gesneden figuurtjes en allerlei andere prularia in graniet. Er zijn zelfs twee toiletten neergezet ten behoeve van de vele toeristen. Als we zowat uitgekeken waren op de eindeloze zoutvlakte vertrokken we richting Purmamarca met een fotostop in Tres Morros. Het is een piepklein dorpje dicht bij de Salinas Grandes, te midden van niets, aan de voet van de fabelachtige Nevado de Chañi en op de R.N. 52. Het witte kerkje mag gezien worden, maar voor de rest valt er niets te beleven. Op dit ogenblik woont er nog amper 1 persoon en die leeft van de opbrengst van zijn lama’s, scha-pen en geiten. Het moet voor de man een eentonig leven zijn.

Na de Salinas Grandes en Tres Morros ging het richting Susques via de Quebrada de Mal Paso. Onderweg krioelt het van de cardones(reuzencactussen), er stonden redelijk veel in bloei, afwisselend met witte en gele bloemen. Susques(3.700m) is eerder klein(2.000 inwo-ners) met een mooie kerk, die zoals op vele plaatsen gesloten is. Bij navraag door Raùl dook er toch een vrouw op met de sleutel en konden we het povere interieur bewonderen. Je mag er geen foto’s nemen en de portierster waakt er streng over. We trachten dan maar de beelden van het interieur in ons geheugen te griffen. Buiten de kerk heb je er adobe huizen, maar die hadden we op onze trip reeds meer gezien. We kregen hier de gelegenheid om enkele kinderen te fotograferen, wat niet zomaar van een leien dakje liep. Het kerkhof van Susques is een ommetje waard, maar dat heb ik thuis pas gemerkt. Wij hebben het niet bezocht. Na een kort oponthoud in het dorp vatten we de terugweg aan, maar niet zonder eerst onze hongerige magen te spijzen. In een wegrestaurant op de R.N. 9 bestelden we een kleine lunch, waarna we onze tocht verder zetten. We moesten terug over de Salinas Grandes en via de Abra de Potrerillos(4.170m). Hier eindigt de eigenlijke “puna”. Na de Abra de la Pacheta (4.200m) krijg je in de afdaling, juist voor Morado, prachtige panorama’s. Over een afstand van 20km dalen we hier 2.000m.

In de buurt van Purmamarca(2.200m) komen de veelkleurige bergen te voorschijn. De keten rond het dorp worden niet zomaar “Cerro de los siete colores” genoemd. Het is een van de hoogtepunten uit deze streek. In Purmamarca staat een leuk kerkje, waar veel delen in het interieur van Cardones cactushout vervaardigd zijn, zoals de banken, het hoogzaal, het pla-fond en de deur. Dit hout is heel kenmerkend vanwege de vele gaten die op de plaats van de stekels zitten. Na de rit boven en rond het dorp, in tegengestelde richting voor de lichtinval, trokken we nog even wat tijd uit voor een wandeling op het dorpsplein. Hier merk je maar hoe toeristisch het hier is. Bijna rondom het ganse dorpsplein is volgestouwd met kraampjes met gebreide items in lama en alpacawol en ook allerlei prularia ten behoeve van de toeristen. Vermits dit dorp te toeristisch is, swingen de prijzen vban de hotelkamers de pan uit. Voor minder dan ARG 200 vind je er geen slaapplaats. We lieten Purmamarca voor wat het was en reden door tot Maimarà voor overnachting. Het is er rustiger en veel minder duur.

Het was vandaag een pracht van een dag. De zon was de ganse dag van de partij.

Zaterdag 20/10 Maimarà - Iruya

Maimara betekent in de indianentaal “vallende ster”. Het is een vrij klein dorp in het cen-trum van de Quebrada de Humahuaca. Het heeft ook een prachtig stukje natuur dat zelfs “Las Paletas del Pintor” of de schilderspaletten genoemd wordt. Deze bergen zijn bruinach-tig, roze, geel, zalmkleurig, oker en andere pastelkleuren. Het is een lust voor het oog en het zou spijtig zijn om er niet voor te stoppen, ernaar te kijken en het geheel goed in u op te nemen. Andere bezienswaardigheden zijn het oud kerkje, El Museo Historico Posta de Hornillos, de nieuwgebouwde kerk van Nuestra Señora de La Candelaria. De patrones van het dorp is La Virgen de la Candelaria.

Vertrek om 9u in het hotel in Maimarà, waar we even buiten het dorp op R.N. 9 in de richting van Tilcara bij de kleurrijke begraafplaats stopten. Het is een speciaal kerkhof, anders dan vele andere. Het is ook het meest interessante van de Quebrada de Humahuaca. De graven zijn rondom de flank van de heuvel ingeplant en versierd met veelkleurige plastieken bloemen. We trachten onze toer zo te regelen, dat we rond 11u in Humahuaca(3.000m) zijn, om op de centrale plaza onder de Toren van El Cabildo een goed plaatsje te bemachtigen om St. Franciscus goed te kunnen gadeslaan wanneer hij de aanwezigen zegent. Klokslag 12u gaat het deurtje in de toren open en St. Franciscus treedt naar buiten. In zijn rechterhand houdt hij een kruisbeeld vast, hij verheft die hand en laat ze na enkele ogenblikken terug naar beneden. Dat is het spektakel waar een massa toeristen op af komen. Wij horen ook bij die groep. Het is een toeristisch schouwspel meer niet. Na de vertoning kuierden we wat rond in Humahuaca. Het dorpsplein is mooi aangelegd en de straten liggen goed voor de modale toerist, maar voor een rolstoelgebruiker is het iets minder comfortabel. De straten zijn geplaveid met ronde kasseien, net geen kinderkopjes, maar het schokt verschrikkelijk. Voor ons vertrek namen we hier onze lunch in een klein restaurantje.

Na de lunchpauze werd het stilaan tijd om naar onze eindbestemming voor vandaag te ver-trekken. Via de Cerro Morado(4.000m) of Abra del Condor ging het naar Iruya(2.780m). Tot aan de Abra del Condor is het landschap maar heel gewoon, maar vanaf hier krijg je iets gans anders voorgeschoteld. Er komen prachtige panorama’s te voorschijn en de weg daalt in menige haarspeldbochten tot in het bergdorp Iruya, dat tussen de Quebrada de Humahuaca en de Puna ligt. Op de weg naar Iruya zagen we menige llama’s en vicuñas in het wild. Tegen het dorp aan moet je enkele keren door de droge rivierbedding van de rivier Iruya, maar wanneer het hier eens goed doorregent, zit je wel met een probleem. Dan is er maar één mogelijkheid of in het dorp blijven ofwel rechtsomkeer maken en er niet in kunnen. Iruya ligt tegen de flanken van een berg geplakt en de smalle straatjes lopen steil omhoog en zijn gepla-veid met kinderkopjes. Wij waren dan ook aangewezen om in het hotel te blijven. Afdalen op de grimmige kasseien is haast onmogelijk. Vanaf het grote terras van het hotel heb je een mooi uitzicht over het dorp en de bergen in het rond.

Het was weer een mooie dag met veel zonneschijn, maar tegen Iruya aan werd het kouder omdat de zon achter de bergen verdween.

Zondag 21/10 Iruya - Salta

We hadden vandaag een lange dag voor de boeg en daarom startten we vroeger dan normaal. Om 8.30u werd het startschot gegeven en de eerste 50km gingen niet echt vooruit, omdat die over een slecht berijdbare weg liepen. We deden over die 50km juist geteld 2.30u. In Uquia werd gestopt om het mooie witte kerkje op het dorpsplein te bezoeken. De kerk is prachtig zo-wel buiten als binnen en fotograferen, zelfs zonder flits, of filmen is niet toegestaan. De stop in Uquia heeft niet lang geduurd en we kwamen dan al vlug in Tilcara, waar we begonnen met Pucara de Tilcara. Dit voormalige fort is nu een min of meer gerestaureerde site op de flank van een heuvel. Het werd gebouwd ten tijde van de Spaanse overheersing. Het staat nu open voor het grote publiek. Het normale is, dat je vanaf de ticketverkoopplaats te voet naar de top gaat. Raùl is met de wagen tot het hoogste punt gereden, er is daar een kleine parking voorzien, en op die manier kon ik toch een glimp opvangen van de site. Tussen de ruïnes gedijen de cactussen blijkbaar goed, ze groeien er weelderig.

Terug beneden is Marie-Claire even de bijhorende botanische tuin ingestapt. Je vindt er meerdere soorten cactussen, maar de paden liggen er niet al te netjes bij. Daarom ben ik hier ook niet kunnen mee gaan. Het vervolg in Tilcara werd het Archeologisch museum. Het in-komticket van de Pucara moet je goed bij houden, want het telt eveneens voor dit museum. Het loont om het museum te bezoeken, maar je mag er niet fotograferen en niet filmen. Na het culturele wilden onze magen ook wat en we stapten het restaurant Q’Omer binnen. Er zaten nog enkele toeristen en waar volk zit te eten, is het gewoonlijk goed. Ze serveren er heel goede frieten met een spiegelei en het kostte bijna niets.

Ons buikje was gevuld en we konden op stap op weg naar Salta, waar het noordelijkste deel van Noord-Argentinië eindigde. We moesten voor een deel dezelfde weg nemen, die we gedaan hadden bij het heengaan, maar er zat nu niet anders op. Via Maimara(5km van Tilcara) en Purmamarca bereikten we Jujuy. De stad leek ons een niet al te net. Overal lag er vuil op de stoepen en de huizen oogden ook niet zo fris. Ze kunnen allemaal een goede schilderbeurt verdragen. We hebben Raùl tot op de Plaza General Belgrano laten rijden in het volle centrum van de stad. De Casa de Gobierno is niet mis, maar was gesloten(zondag). De kathedraal is een bezoek waard. Zij dateert van 1611en de voorgevel is in neoklassieke stijl. Het gebouw vroeg herstellingen en die zijn beëindigd in 1765. Met wat geluk geraak je er in zonder trappen. Raùl is voor ons op zoek gegaan naar de sleutelbewaarder en die persoon heeft de poort van de patio naast de kathedraal geopend. Langs deze weg kan je er in met hellende vlakken. Het altaar, de preekstoel en het plafond zijn wondermooi, maar hier geldt hetzelfde regime als op vele plaatsen: geen foto’s en niet filmen en er wordt heel streng op toegekeken. De Calle Belgrano wordt in de reisgidsen beschreven als een bijzondere winkelstraat, maar zo te zien staan er veel winkels leeg. Het is meer een vergane glorie.

Nu werd het tijd om op te krassen en naar Salta door te rijden. We zaten er mee in, dat Raùl, die reeds vier dagen van huis was, redelijk laat zou thuis komen. Hij moest de dag hierop te-rug paraat zijn voor weer vier dagen. We hadden tussen Jujuy en Salta nog een stop in Tum-baya. Het historisch kerkje herbergt muurschilderingen van de Cusco-school, maar het is minder mooi dan dat van Uquia. Bij aankomst in het hotel omstreeks 17.30u leek het of het zou gaan regenen. Na een kleine opfrisbeurt trokken we er op uit, want in de straat van het hotel was een soort braderij aan de gang. Dat hadden we in Latijns-Amerika nog niet gezien. We waren maar net buiten als het stilaan begon te miezeren, maar nog niet dat je er echt nat van wordt. We konden feitelijk niet veel anders aanvangen, want de restaurants en de parri-lladas gingen pas open rond 20.30u en om naar het centrum te gaan, was het voor ons te laat. We waren toch tevreden dat we in het restaurant La Leñita, schuin over het hotel, binnen konden. We waren de nattigheid beu. Ondanks het regenweer smaakte de parrilla ons heel goed en we kregen er van een van de kelners nog een stukje muziek op zijn gitaar.

Maandag 22/10 Salta - Cachi

We vertrokken om 9u uit Salta en volgden Ruta 68. Er is in dit gedeelte weinig spectaculair te zien. Het is het platteland met tabaksvelden, grazende koeien en gaucho’s op hun paarden. We vroegen aan Raùl of er in Argentinië paardenvlees wordt gegeten. Hij schoot in een lach en antwoordde: je denkt toch niet dat een gaucho zijn paard gaat opeten. Daarmee wisten we het. Hij zelf is de kleinzoon van een groot tabaksboer, maar zijn vader en diens broer heeft de rijkdom van zijn grootvader er allemaal doorgejaagd. Raùl heeft wel het geluk gehad om in zijn prille jeugd 3,5 jaar te kunnen rondtrekken in Europa, maar nadien is hij van niets moeten beginnen.

Vanaf de eerste klim op Ruta 33 krijg je subtropische begroeiing en bossen. Op een gegeven moment, op een plek waar de weg vrij smal was, stonden we oog in oog(+/- 1m) met een jonge condor. Hij zat gemoedelijk op de afsluiting van de baan en Marie-Claire kon hem vrij dicht benaderen. We vorderden goed en kwamen al vlug in de Quebrada del rio Escoipe. Hoe meer de weg stijgt, hoe droger het klimaat wordt. De vegetatie verandert en de reuzen-cactussen, de cardones, zijn er weer. Prachtige panorama’s volgen elkaar op. Het wordt terug een semi-woestijn. Over de top komen we in de Valle Escondido, die we door moeten. De Cuesta del Obispo volgt hierop. Hier is alleen nog lage begroeiing zoals llareta’s en bofedales te vinden. Naarmate de weg vordert wordt je haast duizelig van de vele haarspeld-bochten. Over een 20 tal kilometer is het niet anders. Het hoogste punt is Piedra del Molino(3.348m). Bij mooi weer heb je hier een prachtig panorama over de vallei. Wij kenden dat geluk niet door de dichte mist. We komen hier in het N.P. Los Cardones. Het is een plateau dat overgaat in totale woestijn. Een bezoek aan het nationaal park zat er niet in. Het is sedert enkele tijd gesloten voor bezoekers. De reden is: er zijn de laatste tijd een 5.000-tal wilde ezels afgemaakt zonder reden en de overheid wil het wildbestand terug op het peil van voorheen krijgen. De parkwachters houden ieder voertuig dat hier voorbij komt goed in de gaten. We zijn er door gereden op de geasfalteerde weg, maar meer kan nu niet. Als je aan het N.P. Los Cardones bent, heb je een uitzicht op de Valle Encantado. Iets verderop kom je dan weer in de buurt van de bontgekleurde bergen van La Recta del Tin-Tin. Deze bergketen is +/- 19km lang en 3.000m hoog. In de vlakte voor La Recta del Tin-Tin staan een massa cardones in verschillende maten. Voor ons hadden we reeds een ganse tijd een besneeuwde bergtop gezien. Volgens Raùl is dat de Nevada de Cachi. Na La Recta del Tin-Tin eindigt het N.P. Los Cardones en verdwijnen stilaan ook de reuzencactussen. Iets verder kregen we een mooi panorama over de omliggende bergen.
We naderen stilaan Cachi, maar in Payogasta lassen we nog een stop in voor de lunch. We waren in Cachi(2.280m) om 14.30u en na intrek in ons hotelletje, Llaqta Mawka, in het centrum van Cachi, nam Raùl ons mee naar Cachi Adentro tot de piste ten einde liep. We zaten er echt in de ongeschonden natuur. Je hoort de vogeltjes fluiten en de lama’s en alpaca’s lopen in het wilde weg te grazen. In deze vallei vindt je veel fruitbomen naast de reuzencactussen.

Marie-Claire wilde een foto nemen van zo’n reuzencactus, maar ze kon er niet dicht genoeg bij, vond ze. Daarom ging ze het struikgewas in, maar de lust was vlug over. Ik hoorde een gil, zij was ondertussen terug de weg opgesprongen. De reden van haar paniek was een slang die zich waarschijnlijk bedreigt voelde en in diezelfde struiken zat. Raùl zei later dat het om een giftig exemplaar ging. Hij poseerde achteraf met tegenzin voor zo’n mastodont van een cactus. Ze waren uitgegroeid tot grote bomen en je merkt pas hoe kolossaal ze zijn wanneer er een persoon bij staat. Na dit hachelijk avontuur keerden we op onze stappen terug, maar de rit loont de moeite. Dit was een extraatje van Raùl, dat niet voorzien was in onze toer. Bij terugkomst in Cachi is Raùl nog naar het kerkhof op de berg gereden. Marie-Claire heeft er korte tijd rondgelopen. Het is een kerkhof gelijk vele anderen, niks speciaal.

In Cachi(7.243 inwoners) begonnen we aan een wandeling in het dorpscentrum. Aan de kerk was er een grote volkstoeloop en bij nader toezien wisten we waarover het ging. Er was een begrafenisplechtigheid geweest. De klokkenluider stond nog op de toren en trok op regel-matige tijden aan de koord die het klokkenspel moest regelen. De toon van de klokken klonk niet als muziek, maar het was net of hij sloeg op lege blikken dozen. Het galmde niet na. Er was een massa aanwezigen, waarschijnlijk gans het dorp, maar de armoede droop er van af. Ze waren allen schamel gekleed en de wagens waarmee ze naar het kerkhof op de heuvel reden, vielen haast uit elkaar. Bij ons is zulks schroot en zijn ze niet meer toegelaten op de openbare weg, maar Argentinië is België niet als het om privé auto’s gaat. De wagens die voor openbaar vervoer of voor vervoer van toeristen worden gebruikt, dienen twee maal per jaar gekeurd te worden. Als de lijkstoet vertrokken was, zijn we een kijkje gaan nemen in de openstaande kerk. Het interieur is heel pover ingericht. Na dit gebeuren trokken we naar de Plaza 9 de Julio. We bezochten er het Archeologisch museum. Het stelt prehistorische en inca voorwerpen tentoon in verschillende zalen.

In Salta was het betrokken en in het gebergte hingen er wolken en zelfs een beetje mist, maar eens we er over waren en door de Valle Escondido reden, werd het zonnig en warm. Tegen 17u blies er een stevige wind en werd het een heel stuk killer. Binnen blijven was zowat de enige boodschap. We verlieten het logies enkel voor een restaurant en dan nog met een fleece goed dicht gedaan.

Dinsdag 23/10 Cachi - Cafayate

Om 9u zijn we uit Cachi vertrokken over gravel road, maar door een zeer vruchtbare vallei, de Valle Calchaqui, met mooie vergezichten. We volgen de gelijknamige rivier en gaan een kijkje nemen in Molinos. Echt veel valt hier niet te beleven, maar de kerk San Pedro de Nobasco is wel een halte waard. De volgende stop werd het dorpje Seclantas. De weg verder-op loopt langs oasen van groen langs de ene zijde en aan de andere kant is het semi-woestijn. In Angostaco nemen we de lunch in een plaatselijk restaurant. Het leek er niet al te fris, maar de “tortilla de papas” was overheerlijk. Naast aardappelen en ei waren er ajuin, en verschil-lende groenten aan toegevoegd. Na Angostaco duiken er regelmatig canyons op, die schril afsteken tegen de fel blauwe lucht. Vanaf hier krijg je een echt maanlandschap voorgescho-teld voor je aan de Quebrada de las Flechas bent. Na iedere bocht doemt er een ander adem-benemend landschap op. Het is onbeschrijflijk mooi. De Quebrada de las Flechas is dan weer iets heel anders. Als je de formatie van de rotsen bekijkt, zie je als het ware de pijlen schuin omhoog steken. Het is een schitterend en bizar landschap. De aardkorst lijkt op meerdere plaatsen 45° gekanteld en de veelal zachte aardkorst is op vele plaatsen op prachtige wijze geërodeerd. Bijzonder bij de Corte de Flecha en de Corte de Cañon is het uitzicht overwel-digend. Na deze quebrada verandert het landschap in een vruchtbare oase langs de boorden van de Calchaqui rivier, die we lange tijd volgen en krijgen we terug gekleurde heuvelruggen die overgaan tot bijna vlak. Dit uitzicht was voor ons maar heel gewoon.

We stoppen even in San Carlos voor bezichtiging van de mooie kerk. Het buiten aanzicht is mooi, maar binnen is het vrij donker. San Carlos is door de Spanjaarden als pleisterplaats gesticht in de 16e eeuw. Na dit stadje duiken stilaan hier en daar wijngaarden op. We waren in Cafayate rond 17u en na intrek in het hotel Los Sauces en na een kleine opfrisbeurt, gin-gen we op verkenning in het centrum. Cafayate was voor ons een aangename stad. De cen-trale plaza is een heel gezellig plein, met meerdere restaurants en terrasjes voor de café’s. Na onze wandeling door het centrum van de stad, namen we onze toevlucht tot het restaurant El Rancho. In de reisgidsen wordt dit restaurant beschreven als zeer goed. Het was er niet slecht, maar we hebben al beter vlees op ons bord gekregen. We hebben met de bestelling van onze maaltijd waarschijnlijk verkeerd gegokt. Het was er niet overdreven duur, maar een terugkomst zat er voor ons zeker niet in. Er zijn nog eethuizen in Cafayate.

We konden de ganse dag genieten van overvloedige zonneschijn en na het invallen van de duisternis was het nog zalig buiten in de open lucht.

Woensdag 24/10 S.S. Cafayate - Quebrada de las Conchas

We hielden het vandaag wat rustiger en daarom vertrokken we pas om 9.30u, om te starten met bodega bezoek en die openen maar rond die tijd. Raùl bracht ons bij de bodega Echart. Blijkbaar komt hij hier meer, want hij bleek de dame, die ons moest rondleiden, goed te ken-nen. We kregen van de vriendelijke dame een perfecte uitleg over het plukken van de druiven, het verwerkingsproces daarna, de opslag van de most en de gisting in de enorme inox vaten. Na rijping in die vaten wordt de wijn op flessen getrokken en is die gereed om verkocht te worden hier ter plaatse of voor export. Het wijngoed is gestart in 1850 en het behoort tot de belangrijkste groep van bodega’s in Argentinië. De wijngaarden staan voornamelijk op een hoogte van 1.700m en kunnen er genieten van een gunstig ecosysteem. De wijngaarden van Echart beslaan een oppervlakte van ruim 300ha en hun voornaamste wijnsoort is de “Torrontés”. Naast de Torrontés is er Torrontés Privado, Cabarnet Sauvignon en Privado Tinto. Na die hele uiteenzetting volgde de proeverij. Je zou van alle soorten die geserveerd worden niet weten welk eerst kopen. Ze zijn bijna allemaal evenwaardig, maar smaken verschillen van persoon tot persoon. Er is wel een verschil tussen de wijnen, de ijswijn en de likeuren. We vonden het jammer, maar je kan tegenwoordig geen drank meer mee doen in de handbagage. Raùl stelde nog voor om enkele flessen mee te nemen en in de valiezen te stoppen. Dat is pas om problemen vragen, als je ziet hoe ze op de luchthavens met de bagage gooien en de temperatuur in de bagageruimte daalt enorm. De flessen zouden barsten door het bevriezen van de wijn en bij de landing ontdooit het goedje en loopt over gans uw inboedel.

Na het wijngoed Echart zijn we nog tot de bodega van José Luis Mounier gereden enkel om er wijn te proeven. Deze wijnkelder Finca las Nubes is zo klein, dat er zelfs geen rondleidin-gen gegeven worden, maar wijn proeven is geen enkel probleem. Het is natuurlijk bij die men-sen ook de bedoeling om iets te kunnen verkopen. Het is nu ongeveer 10 jaar geleden dat José Luis Mounier, die in Mendoza werd geboren, startte met de wijnbouw. Zijn wijngaarden lig-gen op 1.850m aan de voet van de Cerro El Cajon. Hij bezit 2,5ha druiven Malbecq, Cabar-net Sauvignon en Tanat. De jaaromzet ligt om en bij de 450.000 flessen, de Torrontés inbe-grepen.

Van al dat wijn proeven krijg je honger en daar wilden we in Cafayate iets aan doen. Op het terras van het restaurant Dos Marias bestelden we 1 grote pizza en we waren meer dan vol-daan. We hadden met Raùl afgesproken tegen 14u aan het hotel, om de tocht heen en terug te maken naar de Quebrada de Cafayate of de las Conchas. Deze canyon is zeer toeristisch. Het is soms een probleem om een foto te maken van de natuur zonder toeristen, maar zij mogen hier even goed komen kijken als wij. In de canyon verandert de Calchaqu irivier van naam, het wordt dan Rio de las Conchas. Je valt er van de ene verbazing in de andere. Wanneer je de quebrada in rijdt, kom je als eerste bij La Panulla. Dan volgt in de verte op de linker zijde El Castillon, vervolgt door op de rechter zijde Las Ventanas. Je moet goed uitzien om ergens ramen of iets dat er op trekt te vinden, maar er zijn er zeker twee. Daarna komt El Obelisco, een afgestompte, geërodeerde rots min of meer in de vorm van een obelisk. Zij staat op de rechter zijde van de weg. La Yesera is de volgende in het rijtje, het moet een condor voorstellen en hij staat rechts. Daarna passeer je op de linkerkant El Fraile. Hier heb je enige fantasie nodig, maar je kan er eventueel een staande biddende broeder van maken. Nu kom je in een bocht naar rechts op de linker zijde Tres Cruces tegen. Het zijn echt drie houten kruisen, die op een heuvel geplaatst zijn. Daarna volgt El Amfiteatro. Je kunt tussen de hoge klippen door gaan tot het eindpunt en dat wordt het amfitheater genoemd vanwege de goede akoestiek die je hier hebt. Jonge snaken spelen hier regelmatig deuntjes op hun gitaren. Dan volgt nog El Garganta del Diablo. Hier hoef je je stoute schoenen aan te trekken. Er is een vrij steile wand en die wordt door durvers beklommen, waarna ze zich op hun achterwerk naar beneden laten glijden. Marie-Claire is er niet aan begonnen. Ik ben nog iets vergeten noemen, El Sapo(de kikvors). Je moet hier heel veel fantasie hebben. Nu waren we bijna op het einde van de Quebrada de las Conchas. Je kunt nog verder in de quebrada tot het dorp Alemaña, maar wij zijn op onze stappen terug gekeerd naar Cafayate. De terug rit brengt weer heel andere beelden dan de heenrit. Je weet op de duur niet waar eerst kijken zo’n prachtige natuur. De lichtinval was totaal anders, zeker omdat het al later in de namiddag was. Dan geeft de zon een warme gloed aan de bergruggen. Wat wonen wij hier toch in een vlak en minder mooi landje.

Na deze prachtige tocht keerden we moe maar voldaan terug naar onze stek in Cafayate. Vermits het de laatste avond met Raùl was, vroegen we hem om met ons mee te gaan voor het avondmaal. Deze keer kozen we voor restaurant Las Tinajas in Calle Mitre tegen de plaza. In dit eethuis wordt veel verse vis geserveerd. Raùl stond er wat sceptisch tegenover, maar Marie-Claire liet haar niet pramen en haar vis was uitstekend. Ik hield het bij een goed stuk vlees. Ik ben niet echt vis liefhebber vanwege de graten en ik peuzel niet graag.

Het was vandaag heel warm(30°) met enorm veel zon en geen wolkje aan de helblauwe lucht.

Donderdag 25/10 Cafayate - San Miguel de Tucumàn(255km)

We hadden een lange rit voor de boeg en daarom vertrokken we reeds om 7.45u uit Cafayate richting San Miguel de Tucumàn. De eerste 20km zuidwaarts op de Ruta 40 zaten we nog volop in de wijngaarden en dan ging het verder door een brede vallei. Na een poos komen we bij de afslag op de Ruta 40 voor de Ruinas de Quilmés, die op 5km van Ruta 40 gelegen zijn. Het was een nederzetting uit de 8e eeuw, die op een beschutte plek tegen een berghelling aan de rand van een grote vlakte ligt. Deze plaats is meerdere keren belegerd o. a. door de Inca’s, maar het volk van Quilmés kon de aanval van de Inca’s weerstaan. De Spanjaarden pakten het agressiever aan en konden het verzet breken o.a. door een deel van het volk te verhuizen richting Buenos Aires. Vanwege het dappere verzet neemt Quilmés een belangrijke plaats in de Argentijnse geschiedenis in en juist daarom kozen de Argentijnen voor hun belangrijkste biermerk de naam Quilmés. De site is vrij goed bewaard en reeds deels gerestaureerd. De bewoners hebben 150 jaar lang tegen de Spanjaarden gestreden. Met een rolstoel is deze site niet haalbaar, omdat de paden er niet altijd zo heel goed bij liggen en de ruïnes liggen tegen de flank van een heuvel. Vanaf de parking had ik toch een klein idee van het geheel. Er is ook een klein museum aan verbonden, maar daar zijn we niet geweest wegens tijdgebrek.

We vervolgden onze route en vanaf Amaichà del Valle(3.214 inwoners) begon de weg te stijgen, werd de omgeving terug droger en verschenen de cardones terug in beeld. Als we over de top van de berg zijn, verdwijnen de cactussen en wordt het landschap plots veel groener. Er komen graslanden met koeien en schapen. Dat gaat zo door tot net voor Tafi del Valle, een heel toeristisch maar proper bergdorp, vooral voor de Tucumanen. Die komen hier in de zomer wanneer het in Tucumàn te heet wordt. De rijken onder hen hebben hier een bui-tenverblijf. Van Tafi del Valle naar El Mollar is maar een boogscheut. Via het stuwmeer komen we in El Mollar. Het is er veel rustiger dan in Tafi en je kunt er zalig zonnen aan de boorden van het meer. In El Mollar is er het Parque de las Menhirs. Die menhirs zijn afkomstig van volkeren die er woonden 500 tot 600 jaar voor Christus. Ze leefden voorname-lijk van de jacht en vereerden Pachamama(moeder aarde). De menhirs die zij maakten dragen beeltenissen die verwijzen naar voortplanting, vruchtbaarheid en de oogst. We zijn niet in het park geweest, omdat de menhirs voor ons niet veel voorstellen na al die prachtige natuur van de voorbije weken.

Na El Mollar gaat het gestaag bergaf en via Lules(28.350 inwoners), San Pablo en Villa Nougués(10.780 inwoners) komen we aan de Quebrada de las Sosa. We rijden nu door een subtropisch mountain forest, mooi maar niet echt voor een fotostop. De vallei is heel vrucht-baar. Naarmate we dichter bij San Miguel de Tucumàn komen, wordt het hoe langer hoe heter en zwoeler, 36° en een luchtvochtigheid van 90%. Bij aankomst in San Miguel de Tucumàn vroegen we Raùl om naar het busstation te rijden, voor de aanschaf van ons ticket Tucumàn - La Rioja van morgen. Het is goed dat we het deden, want er waren niet al te veel plaatsen meer in de bus. Van het busstation naar het Francia Hotel was niet zo ver en na intrek in de kamer, namen we afscheid van onze chauffeur en ondertussen vriend Raùl. We waren toch 8 volle dagen met hem op toer geweest en hij was heel goed meegevallen. Hij had nog ettelijke kilometers te rijden om veilig thuis te geraken. Het traject Tucumàn - Salta neemt ongeveer drie uur in beslag bij normaal verkeer en over dag, maar hij moest deels in het donker voort.

Na het afscheid van Raùl en na een kleine opfrisbeurt trokken wij op verkenning in het centrum van de stad. De Plaza de la Independencia met de Casa de Gobierno, de Kathedraal en de Basilica de San Francisco is een mooi aangelegd plein, waar je tot rust kan komen op een bank onder de vele bomen. San Miguel de Tucumàn is gesticht op 31 mei 1565 door Diego de Villaroel. De stad ligt op een hoogte van 450m en heeft +/- 530.000 inwoners. De stad is verbroederd met New Orleans in de VS, Natzrat in Israel en Erfurt in Duitsland. De Casa de Gobierno is een vrij donker gebouw, maar komt ’s avonds meer tot zijn recht wanneer de gevel verlicht is. De kathedraal is mooi van buiten en binnen is het een juweeltje. De Basilica de San Francisco hebben we niet bezocht. Als de tijd rijp was om het avondmaal te nuttigen, zochten wij een degelijk restaurant op en het werd Pizzeria La Pizzada op de hoek van de plaza en Santiago de Estero. Het eten is er goed en verzorgd, maar je zit constant met veel lawaai van de TV’s die de ganse avond live voetbal uitzenden. Er staan in het etablisse-ment zeker 8 toestellen opgesteld. Ze moesten maar eens een glimp van de match missen. Het zijn grotendeels hevige voetbalfanaten, onze chauffeur, Raùl was het absoluut niet. Hij verkiest rugby boven voetbal. Na de maaltijd dropen we stilaan af naar het hotel voor een deugddoende nachtrust, want morgen moesten we vrij vroeg vertrekken om de bus naar La Rioja te halen.

Het was vandaag een schitterende dag met in Tucumàn een zwoele afsluiter.

Vrijdag 26/10 San Mguel de Tucumàn - La Rioja

Om 7.30u zijn we met een taxi uit het hotel vertrokken naar het busstation, want we wilden goed op tijd ter plaatse zijn. De bus, met 5 hoge treden, zette aan om 8.15u en om 12.10u waren we in Catamarca, waar gestopt werd tot 12.30u. We waren in La Rioja om 14.30u, tenminste in het busstation van La Rioja. Met een taxi lieten we ons naar Hotel Libertador brengen en vroegen aan de chauffeur om even te wachten. We hadden niet gereserveerd en je weet maar nooit. Het was allemaal dik in orde en we konden inchecken. We hebben onze spul-len op de kamer gezet en hebben in de lobby gewacht op de man van het reisbureau in het hotel. We moesten onze uitstappen nog geregeld krijgen naar het N.P. Talampaya en Ischi-gualastico. Toen de man om 16.30u arriveerde, vroegen we hem zijn prijs voor de trip naar de twee parken en hij was verschrikkelijk duur. Hij wilde zijn wil doordrijven en alles in één dag afhaspelen, wat wij niet zochten. Noodgedwongen moesten we op zoek naar andere reisbureaus. Het lag in de bedoeling om de twee parken over twee dagen te spreiden, maar we van thuis uit niet wisten dat uitgerekend dit weekend de verkiezingen voor een nieuw parlement plaats vonden. De stemming is in Argentinië ook verplicht en ik denk dat zij meer vaderlandslievend zijn dan wij Belgen. Niemand werd blijkbaar bereid gevonden om op zondag 28 oktober te werken. Wij waren hier de sigaar en we hebben de uitstap naar de twee parken noodgedwongen moeten boeken om te bezoeken op één dag.

Van het hotel zijn we met een taxi naar de dienst voor toerisme gereden en die konden ons weinig helpen en ze deden zelfs weinig moeite. Je kan met die dienst weinig zinnig aanvangen. We hebben er toch kunnen bewerkstelligen om twee reisbureaus te contacteren. Toevallig stonden zij allebei te samen in het bureau. De ene wou het voor twee dagen doen, maar was vrij duur en een Engels sprekende gids zou nog eens ARS 200 per dag meer gekost hebben. De tweede kon het niet doen in twee dagen en hij had geen Engels sprekende gids ter beschik-king door de verkiezingen van zondag. We hebben ze alle twee wandelen gestuurd, maar daarmee waren we nog geen stap verder.

Op onze wandeling in de stad liepen we op een onbekend reisbureau. We gingen er binnen en vroegen of we konden boeken voor de uitstappen naar de twee parken, maar liefst in twee dagen. De vriendelijke bediende heeft hemel en aarde verzet, maar ze kon op dat ogenblik geen uitsluitsel geven. Het kantoor was open tot 21u, maar zij was er zeker tot 21.30u. Dus namen wij de gelegenheid te baat om een restaurant op te zoeken en het werd La Vieja Casona in het volle centrum van La Rioja. Het was er goed, de bediening prima, de kelners heel vriendelijk en de rekening viel best mee. Nu moesten we terug om te zien of de boeking gelukt was. Het was OK, maar we moesten de twee parken op één dag afhaspelen. Voor de prijs van ARS 380 werden we tot de parken gebracht en in Ischigualasto zou onze chauffeur zelf rijden. Er zat niets anders op, het was te nemen of te laten en in het laatste geval hadden we niets. Na afrekening spoedden we ons naar het hotel, want het zou morgen heel vroeg dag zijn.

De ganse dag hadden we prachtig weer en in La Rioja was het gelukkig iets minder zwoel. Warm was het er ook genoeg, zeker in de namiddag.

Zaterdag 27/10 N.P. Ischigualasto en Talampaya

We hadden gisteravond aan de receptie gevraagd om het ontbijt om 6u te krijgen. Oh, dat was geen enkel probleem, tot we ’s morgens aan de lobby kwamen. Er was niemand te bespeuren. De nachtportier zat buiten op de dorpel te kletsen met iemand en schoorvoetend begon hij stilaan aan de voorbereiding van wat een ontbijt zou moeten voorstellen. Voor ieder een over-jaars broodje en een tas koffie. Tegen 6.45u was onze chauffeur present en konden we de tocht van 200km aanvatten. We vroegen om als eerste naar Talampaya te rijden, maar de man zei dat Ischigualasto beter eerst gedaan werd. We hadden geen andere keuze.

Het N.P. Ischigualasto of Valle de la Luna is gelegen in een afgelegen hoek van de provincie San Juan, in een woestijnvallei tussen de bergketens van Sierra Los Rastros in het westen en de Cerros Colorados in het oosten. De formatie is ontstaan tijdens het tweede gedeelte van het Trias tijdvak. Er zijn in het Ischigualasto bassin verschillende fossielen gevonden van o.a. dinosauriërs, waaronder de oudste tot hiertoe gekend 230 miljoen jaar oud is, krokodilach-tigen en therapsiden, prehistorische dieren die kenmerken van zowel zoogdieren als reptielen hebben. Het is een beschermd gebied.

Bij de inkom van het N.P. Ischigualasto moeten we wachten tot er een konvooi kan gevormd worden, dat onder leiding van een parkranger op verschillende plaatsen in het park halt houdt. In de Valle de la Luna rijdt je rond met eigen vervoer. De ranger is blijkbaar goed op de hoogte, maar gidst alleen in het Spaans, waardoor een heleboel aan informatie verloren gaat en hij begint zijn relaas zelfs voor iedereen van de groep ter plekke is. Onze chauffeur kon de uitleg van de ranger niet vertalen, omdat hij zelf geen woord Engels sprak. Naast het schrale maar sensationele maanlandschap ontdekten we over een parcours van +/- 40km merkwaardige rotsformaties zoals de paddestoel, de onderzeeër, de bowlingbaan en andere. Sommige plekken zijn gekenmerkt door witte en okerkleuren, op andere plaatsen is groen dan weer de overheersende kleur in de rotsen. Op zekere plaats verheft zich een muur als van een gotische kathedraal in de donkerrode rotswand. Het is een ongelooflijk schouwspel en dat alles onder een staal blauwe hemel.

Na onze tocht door de maanvallei stapten we binnen in het bijhorende museum. Hier staan reproducties van prehistorische dieren opgesteld, in hun geheel en skeletten en allemaal op ware grootte. Lang konden we er niet vertoeven, want het N.P.Talampaya wachtte nog op ons. Van de Valle de la Luna naar Talampaya is een 20-tal kilometer en in evenveel tijd legden we die afstand af. We informeerden eerst aan de kassa wanneer we aan een toer van 4 uur konden beginnen. Marie-Claire vroeg er of ik aan verminderd tarief de toer kon doen. Als antwoord kreeg ze, gehandicapten doen de trip gratis en jij als begeleider moet ook niets betalen. Dat was graag mee genomen en het scheelde heel wat in ons budget. Het was dan 13u en tegen iets na 13.30u zouden onze chauffeur én Engels sprekende gids klaar staan. In dit park mag je niet zelf rijden, maar word je gevoerd in minibusjes van het park. In de tussen tijd namen we voor onze lunch een heerlijke sandwich vegetariano in het restaurant. Tegen 13.40u waren wij paraat en onze begeleiders stonden buiten op ons te wachten. Het waren twee Fabian’s. Het leken twee goedlachse snaken te zijn. De grootste was de chauffeur en bij het zien van de moeilijkheden die ik had om in de minibus te komen, tilde hij mij er telkens in en uit. De tweede, onze gids, sprak wat graag Engels om zijn taal te oefenen. Er werd gestopt op meerdere plaatsen waar je een mooi uitzicht hebt op de canyon. Soms keken we op tegen steile rotswanden van 170m. Normaal regent het hier en in het N.P. Ischigualasto nooit, maar dat neemt niet weg dat in de zomer 4 tot 5 meter water kan staan in enkele smalle kloven. Op het einde van de tocht stonden we haast oog in oog met een kudde guanaco’s en die hadden we op onze reis nog niet gezien. Marie-Claire is heel voorzichtig uit de minibus gestapt en ze is heel stilletjes dichterbij geslopen, om toch maar een foto van deze dieren te kunnen schieten. Dit was nog een hiaat in onze diareeks, dat nu verholpen was.

De temperatuur kan hier heel sterk verschillen. In de winter kan het kwik zakken tot –20° Celsius en in de zomer kan de temperatuur oplopen tot 56° Celsius.

Wij zijn noodgedwongen(de chauffeur wou niet anders) gestart met het N.P. Ischigualasto of Valle de la Luna en daarna hebben we pas het N.P. Talampaya bezocht. Als je de twee parken op een dag doet, is het beter om eerst naar Talampaya te gaan en pas daarna naar Ischigualasto. De lichtinval op de rotsformaties is dan beter in Talampaya. In de namiddag heb je op sommige plaatsen de zon tegen en ofwel kan je niet fotograferen, of er zit een lichte schijn van de zon op de foto. Laat je zeker niet overdonderen door de chauffeur die je hebt zoals wij.

Talampaya betekent in het Quechua: Tala = boom, ampa = rivier en aya = droog.
Dat samengevoegd wordt dan Talampaya.

Na deze geslaagde trip in woestijngebied namen we afscheid van onze vriendelijke én behulp-zame Fabian’s, gingen naar de auto en vatten de lange terugweg naar La Rioja aan. Terug in de stad vroegen we de chauffeur om ons niet aan het Hotel Libertador, maar aan het restau-rant La Vieja Casona af te zetten. Het was er gisteren te goed en waarom zouden we dan iets anders opzoeken.

Tegen de tijd dat we moesten vertrekken regende het, maar enkele kilometers buiten La Rioja hield het op en na enige tijd keken we op een staal blauwe lucht. Het is de rest van de dag goed gebleven, soms zelfs een beetje te warm, maar ja.

Zondag 28/10 La Rioja en avondvlucht naar Buenos Aires

We waren vandaag niet gehaast. We konden in de buurt van La Rioja niets aanvangen en de winkels waren ook allen gesloten. Om 10u zijn we te voet vertrokken naar het centrum en in het parkje op de Plaza de Mayo nestelden we ons op een vrije bank in de schaduw. Tegen de middag namen we ruimschoots de tijd voor de lunch in het restaurant Tomate. Het is een familierestaurant en parilla. Het is er goed en niet duur en het was open in volle namiddag, wat we in Noord-Argentinië niet gewoon waren. Na de lunch werd het tijd om op te krassen en naar het hotel terug te gaan voor een laatste toilet bezoek en om de bagage te nemen van achter de balie. We bestelden een taxi, maar de man van de receptie kreeg geen antwoord. De centrale was te druk bezet door de aan de gang zijnde verkiezingen. Uiteindelijk is het hem toch gelukt en om 16.50u konden we inladen en wegwezen naar de luchthaven van La Rioja. Op een kleine 15 minuten waren we ter plaatse. Het inchecken met het e-ticket ging vlot. Ik kreeg een plaats vooraan in het vliegtuig op de eerste rij na business. We moesten wel over de tarmac naar het vliegtuig en dan met een smal rolstoeltje naar boven en tot op mijn plaats. Om 18.50u zette de piloot de grote vogel in beweging en we waren in Buenos Aires om 20.10u na een goede vlucht.
Na het ophalen van de bagage kwamen we reeds het luchthavengebouw uit om 20.30u. We charterden een taxi en de maffe chauffeur(zo snel hebben nog niet dikwijls gevlogen met een taxi) zette ons af aan het Castelar Hotel om 20.45u. Ik weet nu wel de luchthaven voor intern verkeer niet zo heel ver buiten de stad ligt, maar dit liep toch de spuigaten uit. Het inchecken in het hotel verliep vlot. De voucher van Asia Rooms was voor hen voldoende en de man achter de balie bleek ons nog te kennen van twee jaar terug. We zagen later meer bekende gezichten onder het personeel en dat geeft een meerwaarde aan het hotel. De bagage werd op de kamer gedeponeerd en we trokken er op uit naar de overkant van de straat. In het restaurant Plaza Asturias was het voor twee jaar goed en we wilden het nog eens proberen. Onmiddellijk werd een sherry als aperitief geschonken door een vriendelijke serveerster, die direct wilde weten hoe we heten en die daarna ook onze namen noemde. De maaltijd was goed maar niet zo goedkoop, maar Marie-Claire had een vispannetje gevraagd en dat joeg de rekening fors de hoogte in. We lagen er niet van wakker. Nadien trokken we ons terug op de kamer voor een meer dan verdiende lange nachtrust.

De ganse dag genoten we van een schitterend weertje, eerst in La Rioja en later in Buenos Aires.

Maandag 29/10 Buenos Aires

Om 10u waren we gereed om op stap te gaan in het Parijs van Zuid-Amerika, Buenos Aires. We gingen te voet naar de Plaza de Mayo en verder door naar de wijk San Telmo en de Plaza Dorego. Dit plein vonden wij minder gezellig dan voorheen. Nu staat het plein vol met tafels en stoelen van de omliggende restaurants. Het is nu één groot terras. Twee jaar terug werd er op het plein muziek gemaakt, maar nu niets van dat. Nu lopen er enkele drugsver-slaafden op en af. We hebben er gewacht tot na de middag in de hoop een tango-optreden van de dansschool te kunnen zien. Er is wel iemand een luidspreker komen plaatsen, maar voor de rest gebeurde er niks. We zijn het dan maar afgedropen en we namen een taxi om ons naar de wijk La Recoleta en het kerkhof waar Evita Peron ligt, te voeren. Dit kerkhof is voorbehou-den aan de “grand chic” van Buenos Aires. Arme lui kunnen er geen rustplaats bemachtigen. Zelfs de familie van de Nederlandse-Argentijnse prinses Maxima ligt hier niet begraven. Zij behoren tot de nieuwe rijken, maar niet tot de echte aristocratie. Voor we aan het bezoek begonnen, wilden we onze honger stillen in één van de vele restaurants hier in de buurt. Daarna hebben we de knekelhof gans afgewandeld, waarna we te voet tot de Franse ambas-sade wandelden, waar we trachtten een taxi te vinden die ons tot bij het hotel wilde brengen. Rond 18.15u waren we ter plekke.

Rond 19.30u trokken we er te voet op uit. We wilden in het gekende restaurant “La Estan-cia” in Lavalle 941 een malse biefstuk gaan eten. Waarschijnlijk hebben wij het verkeerde besteld, want het was gewoon niet te eten. Er was meer vet aan dan vlees en in het overige zaten dan nog een hoop pezen. Je kon er moeilijk met een mes door, mals is bij ons anders en dat terwijl je in dit land zo’n mals vlees kunt eten. We hebben ons drinken betaald en zijn het opgestapt. Voor ons hoefde het hier niet meer. Bij het buitenkomen zagen we aan de overkant van de straat een ander eethuis, El Palacio de papas fritas. Wij, als goede Belgen, konden aan de verleiding van die frieten niet weerstaan en we zijn naar binnen gegaan. Slechter dan daarjuist kon het al niet meer zijn. Het bestelde vlees was redelijk mals en goed van smaak en de frieten waren ook te doen. Na de maaltijd keerden we te voet terug huiswaarts en kropen in onze tram.

We konden vandaag genieten van een deugddoend zonnetje. Er was geen wolkje aan de staal blauwe lucht te bespeuren.
Dinsdag 30/10 Buenos Aires en avondvlucht New York

Om 10u waren we present en gingen nu in de richting van het Teatro Colon. Voor twee jaar hebben we het niet kunnen bezoeken wegens een staking en vandaar de tweede poging. We hadden weer geen geluk, want het ganse gebouw staat in de steigers en is voor het publiek voor lange tijd gesloten. We zullen het prachtige interieur waarschijnlijk nooit te zien krijgen, want speciaal daarvoor ga je niet naar Buenos Aires. Vermits we reeds die richting op waren, gingen we maar door naar de Plaza de Congreso. Het plein is mooi opgekuist en ook het grote standbeeld. Dat was twee jaar terug helemaal vol geklad met graffiti. Het monument staat nu te schitteren en mogelijk kan het nu zo blijven, want er is nu een hek rond geplaatst. Niemand kan er nog aan of op. Dit is een goede zaak. Op twee plaatsen in deze buurt zagen we enkele daklozen die op hun kartonnen dozen lagen te slapen en dat in een land als Argentinië, maar in ons welvarend landje kom je zulke situaties ook tegen. Het is wel schrij-nend.

Nadat we op een bank wat gerust hadden, keerden we terug huiswaarts en genoten er van de rust van de kamer. Na de middag wilden we nog wat tussen de lippen steken en we gingen daarvoor terug naar restaurante Plaza Asturias. Eén grote tortilla de papas was voor ons twee meer dan voldoende en na de afrekening werd het tijd om de bagage te gaan klaarmaken voor het vertrek naar de luchthaven. We kregen van het hotel de toelating om de kamer te houden tot het tijd was om het hotel te verlaten en dat was graag meegenomen. Op die manier konden we ons nog een beetje opfrissen voor het vertrek. Om 17.15u wachtte de taxi buiten op ons en in 40 minuten bracht de man ons voor ARS 80 ter plekke.

Na de vragenlijst, die op je wordt afgevuurd voor het inchecken bij een vlucht naar de United States, ging het inchecken heel vlot. Eerst moest nog de luchthaventaks betaald worden, waarna we de resterende Argentijnse peso’s wilden wisselen voor euro’s. Dat lukte niet, dan maar US dollars. Nu ging het verder naar de passencontrole en de volgende stap was de security, het was een heel gewone controle. Juist voor de boarding moesten we nog een hele schare security-mensen passeren, die de handbagage volledig omkeerden. We vertrokken immers naar het land van Uncle Sam en George Bush wil het zo. Hij heeft het maar te zeggen, hé. Mijn begeleider had voor een smal rolstoeltje gezorgd en op die manier zat ik vlug op mijn plaats. Om 20.10u zijn we vertrokken en na een vlucht van +/- 9 uur landden we in New York.

Het was een aangenaam zonnig weertje in Buenos Aires. Met spijt in ons hart hebben we het Parijs van Zuid-Amerika moeten verlaten.

Woensdag 31/10 S.S. New York

Na de formaliteiten bij aankomst in de V.S. wilden we de shuttlebus naar het Metro Hotel in hartje Manhattan nemen, maar de assistent van de luchthaven wilde zijn fooi. Wij geven aan zulke mensen nooit fooien, het is gewoon hun taak om mensen te helpen, vinden wij. We heb-ben nadien ondervonden dat voor de minste service in New York moet betaald worden en nog geen klein beetje. De prijs voor de shuttlebus is US$ 20 p/p. We zijn om 7u vertrokken en we waren pas aan het hotel om 8.50u. De kamer was natuurlijk nog niet vrij, maar we konden de bagage stockeren in een aparte en veilige ruimte.

Rond 9u zijn we er op uit getrokken om aan de siteseeing van New York te beginnen. We kozen hiervoor de snelste en gemakkelijkste manier, een rondrit met een rode dubbeldekker. Het vertrekpunt is aan Times Square en de bus stopt op de bijzonderste plaatsen. Aan die halteplaatsen kan de bus verlaten, de bezienswaardigheden bezoeken en met een volgende bus de toer verder zetten. De prijs voor 2.30u tot 3u is US$ 39 en voor 6u US$ 49. Wij kozen voor de kortste tijd en het was maar best ook. De dubbeldekkers zijn open en vermits het toch al eind oktober was, was het niet meer zo warm daarboven. Je kan beneden blijven ook, maar dan zie je weinig of niets van deze metropool, maar je zit wel warmer dan boven in de open lucht. We zijn nergens uitgestapt. Dat zou te veel energie gevraagd hebben om de trap telkens op en af te moeten en de begeleider was absoluut niet behulpzaam. Bij het instappen vroeg Marie-Claire om even te helpen met het naar boven gaan op de trap en hij zei kortaf NO. Vriendelijk is anders. Na de rit met de dubbeldekker zijn we te voet naar de Empire State Building gegaan. Je gaat eerst met een lift tot de 80e verdieping en daar word je nors verder gewezen tot je bij een volgende reeks liften komt, die tot het 86e gaan. Op deze verdieping kan je buiten komen en op een goed afgeschermd terras een rondgang doen. Op vier plaatsen, telkens in het midden van de building, heb je een verlaagd stuk omheiningsmuur, waarover ik toch kon kijken. Je mag als gehandicapte wel de volle pot betalen of toch bijna, maar iets zien is er met moeite bij. Hun redenering is, alles is aangepast, dus betaal je bijna zo veel als gewone burgers. Het is wel prachtig om zien al die wolkenkrabbers bij donker. De meeste zijn binnenin vrij goed verlicht. De meeste van die torengebouwen zijn goed toegankelijk, maar waar inkom moet betaald worden, is het dan zelfs voor mindervaliden en senioren bijna de volle pot. Hierna werd het tijd om te vertrekken naar Fifth Avenue, waar de stoet van Halloween zou voorbij komen. We waren er in de namiddag geweest en daardoor wisten we waar we ongeveer moesten staan. Op zekere plaats werden we tegengehouden door de orde-diensten, die de baan versperd hadden. Uiteindelijk mochten we toch nog een eind verder tot de plaats waar de stoet zich zou ontbinden. We konden toch iets zien, maar lang zijn we er niet gebleven, want het was voor ons maar een samenraapsel van onnozelheden. Wij hadden ons de viering van Halloween anders voorgesteld.

In New York was het wel zonnig, maar veel minder warm. Er blies een koude wind tussen de vele flatgebouwen, maar naar de avond toe werd het iets zachter. De wind was gevallen.

Donderdag 01/11 S.S. New York en avondvlucht naar Brussel

Na het ontbijt lieten we ons met een taxi naar de ferry voor Staten Island brengen. Dit is in New York de enige dienst die gratis is. De bedoeling van ons en van vele toeristen is, om van op de ferry het Vrijheidsbeeld te zien. Je vaart er vrij dicht voorbij, maar een stop heeft deze boot hier niet. Bij aankomst op Staten Island wilden we op de boot blijven, maar iedereen moet bij aankomst het schip verlaten. Om geen onnodige meters te moeten doen, bleven we tegen de ferry staan. Aanvankelijk zouden we moeten rondgaan, maar de bemanning had toch voldoende begrip. We waren dan als eerste terug ter plaatse voor de terugtocht.

Terug in Manhattan zijn we te voet naar Ground Zero gewandeld. De werkzaamheden aan de nieuwe building vorderen goed en naar we vernamen moet het complex klaar zijn in 2010. Je moet een hele toer doen over menige loopbruggen om een uitzicht te krijgen op de verwoeste plek. Voorheen kon je de bouwwerf van op de baan zien, maar nu de werken vorderen, is er een ganse schutting met houten panelen geplaatst voor ieders veiligheid. Van Ground Zero zijn we deels te voet en voor de rest met een taxi naar het hotel gereden, want we wilden de innerlijke mens nog sterken. Naast het hotel is er een Chinees restaurant en daar zouden we lunchen, maar er was een wachttijd van een uur en dat kon voor ons helemaal niet. We zijn op onze stappen terug gekeerd en we hebben onze bagage uit de opslagplaats genomen, zodat we gereed waren tegen de tijd dat de shuttlebus zou komen. We hadden die voor het verlaten van het hotel gereserveerd én betaald(2 x US$ 20) en gevraagd om ons rond 14u op te pikken. De chauffeur was stipt op tijd, maar nu begon de miserie. Hij vroeg koudweg: moet dat ook mee, doelend op de rolstoel en hebben jullie hiervoor bij betaald, want dit ding neemt de plaats van een persoon in en ik was volgeboekt. Hij mompelde nog wat in zichzelf, maar heeft de rolstoel toch meegenomen. Wij denken dat de mensen in deze grootstad met heel veel stress moeten leven. Het kan moeilijk anders met dat drukke verkeer ziet.

We hebben nog een siteseeing van New York gehad, want hier en daar moesten er nog mensen opgepikt worden voor de luchthaven. Om 16u arriveerden we aan Terminal 8 en daar moesten wij zijn. Hij is er toch gestopt en ik kon niet vlug genoeg zijn minibusje verlaten. Nu was het een kwestie van ingecheckt te geraken. Het ging goed vooruit en zonder veel poespas hadden we vlug de boarding passen. De security is hier een lachertje. Wel moesten we vingerafdrukken nemen van beide wijsvingers en alles maar dan ook alles moest uit, vesten, broeksriemen en schoenen, maar de kousen moeten aan blijven. Ik mocht mijn schoeisel aan houden, maar de rolstoel is van boven tot onder met een doekje gecontroleerd. Ik had mijn geldzakje nog om mijn nek hangen en zelfs dat moest open om te zien of het wel klopte wat ik zei. Daarna werd het tijd om aan boord te gaan. Ik had dezelfde plaats als in het opgaan, maar vroeg of het niet mogelijk was om te wisselen met de overburen. Vrij vlug was het in orde. We zaten nog maar net, toen de purser kwam vragen of we niet gemakkelijker in business zouden zitten. Ik twijfelde nog, maar we ruilden deze plaats voor een veel ruimere enkele rijen meer voorin. De service van business kregen we even goed, wat een luxe. Bij het eten komen de hostessen regelmatig met de flessen wijn(rood of wit naar keuze) en vooraf kan je op het menu kiezen wat je wilt eten. Om goed te kunnen rusten kunnen de zetels totaal plat liggen, net alsof je in een bed ligt. Het was alleen spijtig dat het maar een vlucht van 6 uur betrof en daar moet je dan nog twee keer bij eten.

Vrijdag 02/11 Aankomst in Brussel

Normaal moesten we in Brussel landen rond 7.30u en het was amper 6u. Thierry, onze jongste zoon, zou ons komen afhalen, maar we hadden gezegd: kom niet voor 8.30u, want eer we met bagage en al paraat zouden staan, duurt het wel even. De bagageafhandeling verliep zo vlot, dat we binnen de kortste keren in de aankomsthal stonden. Nu was het wachten op de komst van Thierry en na zo’n korte nachtvlucht duurt wachten tergend lang. Wanneer hij er doorkwam, was de wagen vlug geladen en waren we binnen het half uur thuis.

Oost west, thuis best

Eindconclusie

Laat je als rolstoelgebruiker zeker niet afschrikken om Noord-Chili en Noord-Argentinië te bezoeken. Je kunt niet altijd overal komen, maar als je een wagen met chauffeur hebt, zie je heel veel onderweg en vanuit de auto. Voor het overgrote deel heb je zelfs geen 4x4 nodig, ondanks de vele grintwegen. Ze liggen bijna allemaal vrij goed. Voor de modale reiziger zijn deze streken bijna een must. Als je zulke prachtige natuur ziet, vergeet je dat in je hele leven niet. Wij hebben al wat afgereisd en mooie dingen gezien, maar nooit zo’n adembenemend mooie natuurpracht.

Hoe goed vond je dit reisverslag?: 
Gemiddeld: 4 (2 stemmen)