Gran Canaria, bergop en bergaf met het hele gezin

Geschreven door Lien.

Dit jaar gaan we naar Gran Canaria. Wij zijn Thomas en Lien, 2 actief rolstoelgebruikers, Ina (12 jaar, slechtziend) en Jona (7 jaar).  Voor vele van onze uitstapjes gebruiken we ons vijfde wiel (freewheel), wat maakt dat we minder moeite met oneffen ondergrond hebben.  We huren een auto met automatische transmissie.

Logies

We logeren in een bungalow in Mas Palomas Lago Canary Sunset. Wij boekten rechtstreeks bij de eigenaar (info@voortmankeuringen.nl).  Er wordt gezegd dat het een rolstoeltoegankelijk park is, en eigenlijk is dat ook zo. Ik denk dat je alles met hellinkjes kan bereiken. Wat niet maakt dat het altijd evident is. Zo heeft het domein bijvoorbeeld een zware toegangspoort, waarvoor een zeer klein hellinkje met een klein drempeltje ligt. Zeer moeilijk voor mij. De bungalow zelf is ook niet echt ideaal. De sleutelkluis hangt op het terras. Dit terras is van buitenom enkel met een rij trappen te bereiken. Dan is er nog 1 trede om van het het terras binnen te raken. Om die ene trede te overbruggen had de eigenaar een mooi hellinkje gelegd. Na het hellinkje volgde dan nog een piepklein drempeltje, maar het was zeker haalbaar. 
Via de voordeur kom je binnen in de slaapkamer. Daar staan 2 éénpersoonsbedjes en konden wij met onze manuele rolstoel tussen deze bedden (je kan ze ook samen schuiven). Ga je door die kamer (langs het voeteind van de bedden), dan kom je in de keuken, deze is de breedte van een gang, en dus maar iets breder dan onze rolstoelen. Tegenover de wasbak is de badkamer. Hier zit eigenlijk het grootste struikelblok. Het is een kunst om met de rolstoel voldoende naar voor te rijden, en dan de deur toch nog achter je te sluiten. Als je dat lukt, dan kan je nipt draaien zodat je naast het toilet (in tegengestelde richting) kan staan, als je de douchedeur naar binnen draait.  Dit alles uiteraard vanuit het oogpunt van onze actief-rolstoelen. 

De douche is nog moeilijker te bereiken, want dan moet de badkamerdeur eigenlijk openstaan als je geen overstroomde badkamer wil.  In de douche had hij voor ons een krukje gezet, dat was niet erg stevig. We hebben het door een tuinstoel vervangen, maar dat maakt de douche nog kleiner. Voorbij de badkamer heb je links een tafeltje voor 2 personen. Rechts een zetel. Deze laatste trokken wij uit en gebruikten we als zetelbed. Het mag gezegd, dat zetelbed viel heel goed mee!  Het maakte echter dat we ook tussen het tafeltje en het zetelbed enkel een doorgang hadden.  Daarachter is dan de buitendeur naar het terras waar het mooie hellinkje ligt. Het terras zelf is ruim, zelfs met onze 2 rolstoelen, een wasrekje,…  

Het zwembad start met een deur met kinderslot, vanuit zit kan je de klink (die aan de binnenkant zit) niet bedienen.  Verder kan je overal tot bij het water, we hebben geen tillift ofzo gezien.  450 meter van het huisje is er een supermarkt. Een vlotte relatief vlakke weg. Weliswaar moet je stukken op straat lopen, want de voetpaden kan je regelmatig niet op of af met de rolstoel.

Barranco de Guayadeque

Kloof met grotwoningen, museum, natuur en misschien een stukje wandelen. Naar het Museo de Guayadeque is het 33 minuten rijden.

Deze autorit starten wij bij restaurant Vega in Ingenio. Hier is voor de deur een mini-parkeerplaatsje voor rolstoelgebruikers. Het restaurant zelf begint zonder trappen (vandaag gesloten). Enkele 10-tallen meters verder hebben we een heel mooi uitzicht op de ravijn (Barranco). In de verte zien we de zee liggen.

We draaien net voorbij dit uitzichtpunt. We lazen dat het daar niet evident is om de draaien, maar toen wij er waren (voor 10u ’s morgens was dat eigenlijk geen enkel probleem).

We parkeren opnieuw bij restaurant Tagoror, net om de hoek, maar wel een pittige helling verder. Hier lopen de kinderen door tot aan de souvenirwinkel, maar wij blijven op de parking, we vinden de helling te steil. We lopen door het restaurant, dat is best wel een diepe grot (het verbodsbord hebben we hierbij niet gezien ). De kinderen zijn onder de indruk. Het restaurant is nog niet open (voor 10u ’s morgens), we kunnen enkel iets drinken in het eerste stukje. Daarna starten we de afdaling (eigenlijk doen we de weg over die we deden naar ons startpunt). Een mooie vallei, maar met de rolstoel valt er niets te wandelen.

Ook de plek waar de echte grotwoningen zijn, bereiken we niet (veel te steil), vermoedelijk was daar ook het kerkje waarover we lazen. Het is in elk geval daar dat de toeristenbussen stoppen.

We eindigen onze autoroute in Agüimes. Daar parkeren we op de eerste parking en zien een pijltje met een rolstoellogo de stad in! We voelen ons onmiddellijk welkom! Zelfs het kerkje is toegankelijk.  Dit dorpje is trouwens volledig heel licht hellend. Van onze parking naar de toeristische dienst, is het de hele tijd naar beneden. Maar tot onze verbazing gaat ook de terugweg naar de auto na een abocado (een plaatselijke wijn, die ons iets tussen wijn en porto lijkt) nog vlot!

We eten trouwens op het plein bij de toeristische dienst, en gaan in de toeristische dienst naar het toegankelijke borstelkot (oeps, toilet).

Wandeling langs de boulevard van Playa Del Ingles tot in San Augustin

We parkeren bij de toeristische dienst op een blauwe parkeerplaats. Het is een mooie wandeling, met continu zicht op zee. In Playa Del Ingles zijn er enkele liften om de grote hoogte te overbruggen, maar de eerste is om dat moment stuk. We nemen dan maar de autoroute (steil!).  Enkele dagen later komen we weer op dit punt, dezelfde lift blijft stuk! Ik vraag het even na bij de mensen van het Rode Kruis en begrijp dat men kennelijk niet van plan is deze te herstellen!  Ze helpen ons op mijn vraag wel via de autoroute omhoog.
Op de boulevard is ook plots een hele lange trap.  Zo’n trap met enkele tredes, stukje vlak, …  Ernaast ligt een helling. Naar beneden nemen we deze helling, we kunnen onze rolstoel net onder controle houden… Om terug naar boven te gaan, slaan we rechts af voor de trappen, ook daar is een korte te steile helling (4 meter? Ik stap er even uit) maar daarna is er een voor ons haalbare helling die ons terug naar het winkelcentrum brengt.
We wilden oorspronkelijk van de vuurtoren naar Playa del Ingles wandelen, maar dat werd ons afgeraden. Het kan wel, maar je moet rond het hele duinengebied wandelen.

GC 200, autoroute

In een reisgids van 2019 vind ik ondertussen JoselitoMoves, een koppel Vlamingen die in Gran Canaria wandelingen organiseren. T +34 609 54 93 24

Ik trek mijn stoute schoenen aan en vraag of ze tips hebben voor rolstoeltoegankelijke natuurwandelingen. Daar heeft hij geen ervaring mee, maar hij wil er wel over nadenken.

Hij stuurt ons naar het uitkijkpunt van Veneguera, en zegt dat er rond het dorpje mooi gewandeld kan worden.  We rijden naar Veneguera en vinden inderdaad tal van pijlen. Sommige paden zien er ook wel berijdbaar uit, maar de hellingsgraad is voor ons veel te groot.  Om dezelfde reden stappen we in het dorpje ook niet uit. 
Zo ontdekken we wel de mooie Barranco de Veneguera (uitkijkpunt Veneguera), de Los Azulejos de Veneguera regenboogrotsen. Daar vlakbij zijn ook meerdere watervalletjes. We vermoeden dankzij de regen van deze nacht! We rijden door tot Mirador San Nicolas. Daar zien we een dorp met veel witte velden, we vermoeden de serres. Van daaruit draaien we om en rijden naar Puerto de Mogan. Deze autoroute spreekt veel meer tot onze verbeelding dan deze van de Barranco de Guayadeque.  Ze is zoveel groener, wat ze erg mooi maakt.  En we reden dan nog op een dag met buien.

Roque Noble

Nog een tip van Joselitomoves. We navigeren naar Camp the Garañón.  

Daar komen we met Google uit bij een verbodsbord en ernaast een pad licht naar beneden. Wij nemen op een andere route een pad door de dennennaalden, van de camping (en gebruiken er het toegankelijk toilet zonder wc papier).  Maar de enige echt vlot bereikbare weg is de betonnen weg. De linkse van de twee als je met Google naar dit punt navigeert. Deze volgend, en op het einde naar rechts, geeft je een zicht op Roque Nublo.  Op het einde rechtsomkeer….

We rijden naar dit punt over de GC60, een hele mooie route door de bergen! Zo mogelijk nog mooier dan de GC 200!  De terugweg gaat dan via de GC 130, en die stelt ons ook niet teleur.  

Puerto de Mogan 

Puerto de Mogan lijkt volledig voor de toeristen aangelegd, het is dan ook erg mooi. Zeer veel restaurants beginnen met 1 of enkele trapjes. Wij eten op het terras van Billy’s.  Het restaurant start met een klein trapje, maar het toilet is zeer ruim, netjes en vlot bereikbaar met de rolstoel.  

Parkeren doen we trouwens op de parking bij de blauwe brug. We schuiven gewoon in de rij aan tot er weer een plaatsje vrijkomt en we mogen binnenrijden. De plekjes zijn wel erg smal! We parkeren ons helemaal op het einde, vermoedelijk op een plaats die eigenlijk niet voor de toeristen voorzien is.  

In Puerto de Mogan is er trouwens een boot met een glazen bodem. Deze is volgens internet rolstoeltoegankelijk… Misschien proberen we hem nog wel.  

Las Palmas

We parkeren ons bij de Mercado de Vegueta (parking), en na een bezoek aan de markt verkennen we het stadje. Op de toegankelijke overdekte markt kijken we onze ogen uit. We weten nog steeds niet of de vis nu in ijs of in pekel ligt… Het fruit was aan bepaalde kraampjes bijna als kunst uitgestald. Dit lijkt dan toch wel eerder voor de toeristen! We kopen er een mooi versierd schoteltje, met zeker meer dan 5 soorten fruit die we niet goed kennen.  Onderaan zit echter alleen maar papaja, dat slaat wat tegen.

Daarna lopen we de oude wijk (Vegueta) in. De hellingsgraad valt hier goed mee, de ondergrond is niet altijd ideaal, ons 5de wiel was hier wel handig geweest. De straat van de st-Ana-kathedraal is het meest hellend. De kathedraal ligt vrij hoog ten opzichte van de straten beneden. We hebben ons 5de wiel echter bewust niet mee want we wilden ook Casa Colon (het huis van Columbus) bezoeken. We zoeken even naar de ingang en stellen dan vast dat deze al met een mooie helling begint.  De ondergrond in de binnenkoer van het museum ligt niet overal even vlak, maar het blijft natuurlijk een museum, dus het valt wel mee.  Er zijn ook liften, we vermoeden dat we alles kunnen bereiken.

Enkel aan de souvenirwinkel kunnen we niet langs de uitgang naar buiten, we moeten terug naar de ingang. We mogen het museum trouwens met z’n 4 gratis bezoeken .

We eten iets op het terras van Vai Piano (Plaza de Cairasco). Het restaurant is wat duurder, maar voor ons is het zijn geld waard! Ina probeert her een plaatselijk voorgerecht met kaas (Provolone) en scampi, en is vol lof. Thomas kiest voor de zalm met een salade, en heeft het gevoel dat hij een lekkere gezonde maaltijd at! Ikzelf ga voor de risotto met courgette en scampi. Dat smaakt als een deftige maaltijd. Jona gaat uiteraard voor de zoveelste keer voor pizza. Ik weet niet meer zeker of het toilet toegankelijk was!  

Daarna gaan we nog naar El Museo Canario. Google zei dat dit niet toegankelijk was, maar er zouden wel mummies zijn. Google houdt woord… het begint met een grote trede, en daarna hebben we zicht om een verdieping tredes… We spreken de beveiligingsagent aan en vragen hem of hij onze kinderen de mummies wil tonen. Ze mogen gratis binnen en komen enthousiast weer buiten. Ze hebben een heel rij mummies gezien. 

Met kamelen in de duinen wandelen

We hadden grote vragen of dit zou lukken. Niet zozeer het wandelen zelf… maar als het vertrek echt in het zand is… Moeten we al niet beginnen… We volgen google maps tot aan de parking.  En daar kunnen we via een steen-zand pad tot bij de kamelen rollen. 

We nemen hiervoor ons 5de wiel, en eigenlijk is dit vlot haalbaar. Mochten we kunnen, hier maken we een natuurwandeling. Helaas kunnen we niet verder dan het startpunt van de kamelen. Ze halen onmiddellijk de receptioniste naar buiten, zodat we (4x kindertarief?  Samen 40 euro) kunnen betalen. Daarna moeten we nog een klein half uurtje wachten (we waren er om 09.35).  Jona is even bang, hij durft er niet op, maar gelukkig mag hij naast zijn kleine mama in het stoeltje zitten (op de schoot mag niet, dat mag maar tot 3 jaar). Maar eens we vertrokken zijn, genieten we alle 4. Het uitzicht wordt niet zo heel bijzonder, maar het is wel een fijne ervaring, en ze lopen echt door zand, dat zou ons zonder kamelen niet gelukt zijn. Zie de beginfoto van dit verslag.

Dolfijnen spotten

We boeken online onze tickets bij de Salmon rederij. We zijn vrijdag, en dan vertrekt hun trip in Mogan, omdat het daar marktdag is. We parkeren in Puerto Rico en nemen de veerpont naar Mogan. In Mogan nemen we dan hun ferry om boten te spotten. We lezen op voorhand dat hun boten toegankelijk zijn… maar dit is toch met een korreltje zout te nemen… Hun veerpont is hoe dan ook met een trapje, en er lijkt geen alternatief te zijn. Maar de ferry is beter, vertellen ze ons.  Bij de ferry zelf betalen we eerst de rest van ons ticket (deels online betaald).  Eens ze ons in de wachtrij opmerken zien ze plots dat we in een rolstoel zitten (euhm… blijkbaar bij het betalen van het ticket niet opgevallen?).  Ze discussiëren onderling over de helling die ze kunnen leggen… (of dat denken we… ons Spaans is niet zo goed…).  Uiteindelijk stappen we zoals de anderen op zonder de extra helling.  We bekeken de helling, en kunnen ons eigenlijk niet goed voorstellen dat er dan geen drempels zouden zij. De hellingen beginnen allemaal met een soort wieltjes, en deze staan dus doorlopend onder de helling, wat maakt dat ze volgens ons hoe dan ook met een trede beginnen.  

‘Glass bottom’ boot… Zo pakken ze uit. In de ferry is er inderdaad een stukje bodem 50 cm op anderhalve meter? Waar je het water doorheen ziet. Tijdens de tocht van Puerto Rico naar Mogan zien we alvast geen vissen…  In de ferry zijn er enkele kleine raampjes vertelt Jona. Met de rolstoel kunnen wij ze niet bereiken (trap).  

Ina wordt ondanks de gekochte medicatie (in de plaatselijke apotheek, iets op basis van gember) kotsmisselijk… Ze gaat uiteindelijk liggen om een dutje te doen, dat brengt verlichting. De zee is erg wild vandaag horen vertelt de vaarbegeleider…
Net wanneer we tegen elkaar zeggen dat het bij een boottochtje zal blijven… we hebben helemaal niets gezien, wijst men ons op een dolfijn aan onze kant van de boot. En dan voltrekt zich voor onze ogen een onwaarschijnlijk schouwspel. Ik denk dat we wel 50 dolfijnen zien (uiteindelijk aan beide kanten van de boot), en dit vlak naast onze boot.  Onze schrik dat Ina (slechtziend) ze nooit zou kunnen zien was volledig onterecht, we zaten er met onze neus op!    

Eten en drinken

Restaurant Rustico Maspalomas

Hier arriveren we toevallig na een voorverkenning van de kamelenstandplaats in Les Dunes. De eigenares spreekt Nederlands.  Je kan er vooral tapas eten. Ze adviseren 2-3 tappas( circa 11 euro per stuk) per persoon te bestellen, maar wij hebben absoluut geen honger. We bestellen dus heel wat minder. Maar het is echt zeer lekker. Veel verfijnder dan de andere zaken die we probeerden. Parkeren doe je op het plein voor de deur. Daarna kom je met een (te) steile helling binnen. Thomas rijdt hem wel naar beneden, maar gaat te voet weer omhoog…. (zelf ben ik met mijn kruk). Het toilet is gelijkvloers, maar volgens Ina veel te klein. Er staat wel als versiering een paravan, misschien kan er daarmee wel creatief een ruim toilet gemaakt worden .  

Restaurant El Mocan by Relax

De laatste dag ontdekken we nog dit restaurant, het zou zo’n 600 meter van ons logement zijn, maar we kunnen gewoon de straat via de hellingen dwarsen, dat is een makkie! Een score van 4,9 op Google, en ideaal voor vleesliefhebbers!  Thomas en ik kiezen de Churleton (rib-eye).  Ze vragen hoeveel ze mogen voorzien. Op hun advies wordt het een stuk vlees met been van 1kg 200 gram. Ze grillen het in de keuken dicht en versnijden het daarna aan tafel. Daarna zetten ze op tafel een soort steengril met kolen, waarop je zelf je plakjes kan afbakken. 66 euro voor ons vlees alleen…  Groenten, gefrituurde aardapelschijfjes,… bij te bestellen. Jona eet met ons mee, maar daarna hebben we nog plaats voor een dessertje. Ook deze zijn om duimen en vingers van af te likken. Thomas bestelt een Irish coffee voor net geen 6 euro.  Ik moet eerlijk zeggen dat het inderdaad een bijzonder lekker restaurant is! Op de kaart staan ook burgers, en die zijn wel een stuk goedkoper. Er is een aangepast toilet, maar eigenlijk niet zo indrukwekkend, de deur draait naar binnen open wat maakt het helemaal niet zo ruim is.  

Pretpark Holliday World 

Voor het eerst doen we op reis een pretpark, het is zo dichtbij dat we te voet kunnen gaan. Personen met een handicap betalen 3 euro toegang.  Jona betaalt 17 euro. Wie zelfstandig in de attracties kan, krijgt daarna een tweede bandje. Ik begrijp dat wie niet zelfstandig in de attracties kan geen bandje krijgt, en er dan dus ook niet op mag. Uit de communicatie vooraf begreep ik dat we op geen enkele attractie zouden mogen, maar dat draait dus anders uit. Het eerste uur genieten Thomas en ik van het enthousiasme van de kinderen. Maar na meer dan 3 uur hebben wij het er echt gehad… de kinderen deden er ondertussen tal van keren hun favoriete attracties. Het deed ons denken aan een mengeling van een foor en Boudewijn Sealive Brugge, dus een pretpark met niet al te zotte dingen, waar kinderen van 1m30 al te groot zijn voor een aantal attracties.

Wandeling Faro (vuurtoren) Maspalomas naar Meloneras

Het eerste stukje ligt in wat vervelender stenen, daarna herinner ik me een vlakke ondergrond. Alleen het allerlaatste stukje naar Meloneras strand is eerder stijl naar beneden. Dat strand heeft trouwens ook een helling op het strand voor rolstoelgebruikers (zonder drempel in tegensteling tot Amadores). Het strand zelf eindigt bij de zee in keien. Leuk is de verrassing als de terugweg naar de Faro licht bergaf blijkt te zijn. We hadden in het doorgaan echt niet door dat we de hele tijd bergop reden! 
In Meloneras doen we een terrasje in Ailoviú, eigenlijk wel duur! 6,5 euro voor een ijskoffie, maar er is een toegankelijk toilet! En de ijskoffie ligt de hele dag op mijn maag, waardoor ik geen honger meer heb… 6,5 euro voor een hele dag zonder honger is nu ook zo duur niet…. Vlak voor Meloneras is er trouwens een toegankelijk publiek toilet op de dijk (maar dat spoelde niet door). 

Wandeling langs de duinen van Maspalomas

Bij hotel Rui (waaronder je door kan naar het uitkijkpunt) vinden we geen parkeerplaats, we rijden dan maar wat verder, waar we ook tot bij de duinen raken! Met een wandelpad kunnen we doorwandelen tot aan het uitkijkpunt. Het wandelpad helt het eerste stukje licht naar beneden, en dat is maar goed ook, want er lag best wat zand op, anders waren we vast niet beneden geraakt. Maar we hoeven niet terug bergop door het zand en kunnen gewoon door naar het uitkijkpunt. Van daaruit rijden we dan door het hotel de stad weer in.

Belgisch café De Lantaarn

Thomas en Jona willen graag een Belgische voetbalmatch zien, en zo wandelen we helemaal naar Café de Lantaarn. Van zodra we aankomen wordt een hellinkje gelegd. Ook bij het toilet ligt (of leggen ze?) een hellinkje.  Het toilet zelf is voldoende ruim.  Zo ontdekken we een volledig Nederlandse buurt, alle horeca daar zijn Hollands, op dat ene café na!

Strand van Amadores

Ik had op internet (bij WeTravel2) gelezen dat je van Amadores naar Puerto Rico kan, via een wandelpad. Ik denk dat we het pad inderdaad zagen. Na het zien van de hellingsgraad hadden we niet veel zin meer om het te proberen. Wel hadden we een hele fijne middag aan het strand van Amadores. Hier ligt een pad tot enkele meters van de zee. Ongelooflijk maar waar, het pad zelf start met een zeer hoge trede. Het strand zelf is een ‘wit strand’. En inderdaad het is zo’n strand uit de boekjes, wit van kleur en azuurblauwe water… wel druk.  Het zand is helemaal geen zand, het zijn piepkleine steentjes! Het bevalt ons wel!